Glinno (województwo dolnośląskie)
Glinno – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie wałbrzyskim, w gminie Walim.
| wieś | |
_ID_598356.jpg) Kościół pw. Matki Bożej Bolesnej w Glinnie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
520-680 m n.p.m. |
| Liczba ludności (III 2011) |
186[2] |
| Strefa numeracyjna |
74 |
| Kod pocztowy |
58-320[3] |
| Tablice rejestracyjne |
DBA |
| SIMC |
0856391 |
Położenie na mapie gminy Walim  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu wałbrzyskiego  | |
 50°43′13″N 16°28′21″E/50,720278 16,472500[1]
| |
W latach 1954-68 w granicach Walimia.
Położenie
edytujGlinno to luźno zabudowana wieś o długości około 2,9 km, leżąca w dolinie Młynówki, na wysokości 520–680 m n.p.m.[4]
Podział administracyjny
edytujW latach 1946–1954 Glinno stanowiło gromadę w gminie Walim w powiecie wałbrzyskim w województwie wrocławskim[5]. W związku z reformą administracyjną kraju jesienią 1954 wszedł w skład nowo utworzonej gromady Walim[6]. 1 stycznia 1957 gromadę Walim zniesiono w związku z nadaniem jej statusu osiedla, przez co Glinno stało się integralną częścią Walimia[7]. 1 stycznia 1969 Glinno wyłączono z osiedla Walimia i włączono do gromady Zagórze Śląskie, w związku z czym Glinno ponownie się usamodzieniło jako odrębna wieś[8].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wałbrzyskiego.
Historia
edytujPierwsza wzmianka o Glinnie pochodzi z 1385 roku, w tym czasie w miejscowości istniało wolne sędziostwo, karczma i kościół[4]. W XVII wieku nastąpił wzrost liczny ludności związany z rozwojem tkactwa chałupniczego. Od 1728 roku we wsi istniała szkoła ewangelicka, a w roku 1767 były tam: kościół, nowa szkoła ewangelicka zbudowana w 1767 roku, folwark i cztery młyny wodne[4]. Na początku XIX wieku w Glinnie było około 89 domów i 134 warsztaty tkackie, które były głównym źródłem utrzymania mieszkańców, w roku 1861 było tam już 139 domów[4]. W drugiej połowie XIX wieku wioska znalazła się na szlaku turystycznym wiodącym na Wielką Sowę i na potrzeby turystów wybudowano gospodę[4]. Po II wojnie światowej część domów nie została ponownie zasiedlona i popadła w ruinę, dopiero w latach siedemdziesiątych XX wieku nastąpiło ponowne ożywienie ruchu turystycznego[4]. Obecnie Glinno jest wsią rolniczo-letniskową, w 1988 roku były tu 34 gospodarstwa rolne[4].
Zabytki
edytujDo wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[9]:
- kościół filialny pw. Matki Bożej Bolesnej, należący do parafii św. Barbary w Walimiu, wzniesiony w latach 1827–1830. Wewnątrz ciekawa figura Piety i ambona z postaciami ewangelistów. Kościół stoi w miejscu starszej świątyni zbudowanej około 1385 roku.
- karczma, nr 25, z przełomu XVII i XVIII wieku, przebudowana na początku XIX wieku,
Inne zabytki:
- kaplica cmentarna z dwoma starymi krzyżami kamiennymi, wmurowanymi w boczne ściany, na jednym z nich jest wyryty obraz kuszy, a na drugim miecza[4]; pojawiająca się często w ich opisie hipoteza, że są to tzw. krzyże pokutne (pojednania) opiera się wyłącznie na nieuprawnionym założeniu, że wszystkie stare kamienne monolitowe krzyże, a zwłaszcza te z rytami, są krzyżami pokutnymi (pojednania)[10], chociaż w rzeczywistości powód fundacji takiego krzyża może być różnoraki, tak jak każdego innego krzyża,
- kilka domów mieszkalnych z XVIII i XIX wieku[4].
Szlaki turystyczne
edytujPrzez dolną część Glinna przechodzi 
szlak turystyczny z Zagórza Śląskiego na Wielką Sowę[4].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 33149
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 301 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b c d e f g h i j Marek Staffa: Słownik geografii turystycznej Sudetów. T. 11: Góry Sowie, Wzgórza Włodzickie. Wrocław: I-Bis, 1994, s. 125-128. ISBN 83-85773-12-6.
- ↑ Wykaz Gromad Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej według stanu z dnia 1.VII 1952 r., PRL, GUS, Warszawa
- ↑ Uchwała Nr 30/54 Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu z dnia 2 października 1954 r. w sprawie podziału na nowe gromady powiatu wałbrzyskiego; w ramach Zarządzenia nr 13 Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu z dnia 20 listopada 1954 r. w sprawie ogłoszenia uchwał Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu z dnia 2 października 1954 r. dotyczących reformy podziału administracyjnego wsi (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu z dnia 3 grudnia 1954 r., Nr. 9, Poz. 71)
- ↑ Dz.U. z 1957 r. nr 8, poz. 31
- ↑ Dz.U. z 1968 r. nr 21, poz. 134
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 191. [dostęp 2012-10-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].
- ↑ Arkadiusz Dobrzyniecki. Krzyże i kapliczki pokutne ziemi złotoryjskiej - historia pewnego mitu. „Pomniki Dawnego Prawa”. 11-12 (wrzesień-grudzień 2010), s. 32-37, 2010.
Bibliografia
edytuj- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 11: Góry Sowie, Wzgórza Włodzickie. Wrocław: Wyd: I-Bis 1995, ISBN 83-85773-12-6.