German III (patriarcha Konstantynopola)
German III, gr. Γερμανός Γ, Germanos III (zm. 1278) – patriarcha Konstantynopola w 1267.
| Patriarcha Konstantynopola | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Patriarcha Konstantynopola | |
| Okres sprawowania |
1267 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Chirotonia biskupia |
do 1259 |
| Wybór patriarchy |
1267 |
Życiorys
edytujDo 1235 r. German był mnichem na Czarnej Górze w pobliżu Antiochii. Stamtąd udał się do Jerozolimy, a następnie do Nicei. Za jego nauczyciela w Palestynie uważa się patriarchę jerozolimskiego Atanazego II, wielkiego zwolennika unii Kościołów Wschodniego i Zachodniego. W Nicei mentorem Germana został ówczesny patriarcha German II. Najpóźniej na początku 1259 r. German został arcybiskupem Adrianopola. Pod koniec rządów cesarza Teodora II Laskarysa (1254–1258) znalazł się w opozycji do panującej dynastii[1].
W 1259 r. poparł uzurpację cesarza Michała VIII Paleologa. Po usunięciu przez cesarza patriarchy Arseniusza, odmawiającego cofnięcia nałożonej na cesarza ekskomuniki za oślepienie współcesarza, ośmioletniego Jana IV Laskarysa[2], patriarchą został w 1267 r. German III[3]. Ponieważ nie ośmielił się cofnąć nałożonej na cesarza ekskomuniki, jeszcze w tym samym roku został usunięty ze stolicy patriarszej przez swego następcę Józefa I[4] Po złożeniu urzędu German usunął się do klasztoru Mangano w Konstantynopolu[1].
Po wycofaniu się z Konstantynopola German pozostał czynnym uczestnikiem polityki cesarskiej i jego doradcą. W 1272 r. wraz z Michałem Laskarysem stał na czele poselstwa bizantyńskiego na Węgry, które przywiozło do Konstantynopola, narzeczoną Andronika II, księżniczkę Annę. W marcu 1274 r. został wysłany przez cesarza wraz z logotetą Jerzym Akropolitą i metropolitą nicejskim Teofanesem na sobór lyoński w celu zawarcia unii lyońskiej pomiędzy Kościołami Wschodnim i Zachodnim[5]. Podczas spotkania z papieżem Grzegorzem IX obiecał w imieniu cesarza pomoc przy oswabadzaniu Ziemi Świętej. 6 lipca 1274 r. podpisał katolickie wyznanie wiary. Jesienią tego roku powrócił do Konstantynopola. Zmarł najpóźniej w listopadzie 1278 r.[1]
German był sławny ze swej uczoności. Starał się podnieść poziom oświaty w Bizancjum otwierając nowe szkoły. Dawał pierwszeństwo ludziom uczonym przed ascetami. Nakłonił cesarza by cofnął swą niełaskę w stosunku do Manuela Holobola i pozwolił mu nauczać. Cechowały go bezinteresowność, prostota i otwartość w odnoszeniu się do ludzi[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Żarworonkow P. I.: German III.
- ↑ Adam Szafrański: Arsenios z Autorianos. W: Encyklopedia katolicka. T. 1.
- ↑ taką datę podaje J. Bonarek (Dzieje Grecji, s. 659), S. Runciman podaje rok 1266 (Nieszpory sycylijskie, s. 189), Timothy E. Gregory rok 1265 (Historia Bizancjum, s. 299)
- ↑ Venance Grumel podaje jako datę ustąpienia Germana III 25 września 1266 r.(Traité d'études byzantines, s.437)
- ↑ S. Runciman: Nieszpory sycylijskie. s. 166.
Bibliografia
edytuj- Żarworonkow P. I.: German III. [w:] Prawosławnaja enciklopedia, Т. 11., s. 262 [on-line]. [dostęp 2012-09-28]. (ros.).
- J. Bonarek, T. Czekalski, S. Sprawski, S. Turlej: Historia Grecji. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2005. ISBN 83-08-03816-6.
- Adam Szafrański: Arseniusz z Autorianos. W: Encyklopedia katolicka. T. 2. Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL, 1989.
- Timothy Gregory: Historia Bizancjum. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2008. ISBN 978-83-233-2588-8.
- Venance Grumel, Traité d'études byzantines, « La Chronologie I. », Presses universitaires de France, Paryż, 1958, s. 437.
- S. Runciman: Nieszpory sycylijskie. Dzieje świata śródziemnomorskiego w drugiej połowie XIII wieku. Katowice: Wydawnictwo Książnica, 1997. ISBN 83-7132-116-3.