Gerlachowska Kopa
Gerlachowska Kopa, Gierlachowska Kopa (słow. Lavínová veža, Gerlachovská kopa) – szczyt o wysokości 2598 m n.p.m.[1], stanowiący północny, najniższy wierzchołek Zadniego Gerlacha w słowackich Tatrach Wysokich. Znajduje się w grani głównej Tatr Wysokich pomiędzy Lawinowym Szczytem, oddzielonym Wyżnią Gerlachowską Przełączką, a Wyżnią Wysoką Gerlachowską, oddzieloną Pośrednią Gerlachowską Przełączką.
 Masyw Zadniego Gerlacha, Gerlachowska Kopa wśród podpisanych formacji | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
2598 m n.p.m. |
| Wybitność |
9 m |
| Pierwsze wejście |
1895 |
| • zimowe |
22 marca 1936 |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Tatr  | |
 49°10′02,1″N 20°07′52,7″E/49,167250 20,131306
| |
Na Gerlachowską Kopę nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne, jest dostępna jedynie dla taterników.
Pierwsze wejście na Gerlachowską Kopę, choć nieturystyczne, miało miejsce w lipcu lub w sierpniu 1895 r. Dokonali tego żołnierze, być może wraz z przewodnikami. Celem wejścia było umieszczenie sprzętu pomiarowego, który stał na wierzchołku kilka lat.
W przewodniku Vysoké Tatry Arno Puškáša oraz encyklopedii Tatry príroda opisana pod nazwą Lavínový štít, natomiast Lawinowy Szczyt – pod nazwą Lavínová veža[2][3].
-
Gerlachowska Kopa – widok spod Lawinowego Szczytu -
Gerlachowska Kopa (drugi wybitniejszy szczyt na prawo od Zadniego Gerlacha) -
Widok z Doliny Białej Wody (Gerlachowska Kopa wśród podpisanych szczytów)
Historia
edytujPierwsze wejścia turystyczne:
- Janusz Chmielowski, Klemens Bachleda i Stanisław Stopka, 26 lipca 1904 r. – letnie
- Pavel Krupinský i Matthias Nitsch, 22 marca 1936 r. – zimowe.
Przypisy
edytuj- ↑ Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online].
- ↑ Arno Puškáš: Vysoké Tatry, horolezecký sprievodca monografia, diel IV. Bratislava: Šport – Vydavateľstvo SV ČSTV, 1967, s. 157-159.
- ↑ Tatry príroda. Nakladatelství Miloš Uhlíř – Baset, 2010, s. 95. ISBN 978-80-7340-115-3.
Bibliografia
edytuj- Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XII. Wschodnia Batyżowiecka Przełęcz – Litworowa Przełęcz. Warszawa: Sport i Turystyka, 1965, s. 48.
- Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8.