Georgi Tutew
Georgi Tutew, bułg. Георги Тутев (ur. 23 sierpnia 1924 w Sofii, zm. 13 września 1994 tamże[1][2]) – bułgarski kompozytor i dyrygent.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Życiorys
edytujBył synem Bułgara i Niemki[2]. Wychowywał się w Niemczech, do Bułgarii wrócił z rodzicami dopiero w 1941 roku[2]. W latach 1942–1946 studiował prawo na Uniwersytecie Sofijskim[2]. Uczył się prywatnie gry na fortepianie i teorii u Weselina Stojanowa oraz kompozycji u Lubomira Pipkowa[2]. Od 1946 do 1950 roku kontynuował studia w Konserwatorium Moskiewskim u Wiktora Biełego, Jurija Szaporina i Nikołaja Anosowa[1][2]. W 1949 roku jego ojciec został skazany w procesie pokazowym za działalność antykomunistyczną[1][2]. Przez następne lata Georgi posługiwał się publicznie nazwiskiem Iwanow, którego używał do rehabilitacji ojca w 1967 roku[1][2].
Po ukończeniu studiów pracował początkowo jako dyrygent chórów amatorskich[2]. Od 1954 do 1958 roku pełnił funkcję sekretarza Związku Kompozytorów Bułgarskich[1][2]. W latach 1958–1961 pracował jako redaktor muzyczny w radiu bułgarskim[1][2], skąd został zwolniony za prowadzoną politykę programową[2]. Od 1961 do 1987 roku prowadził orkiestrę w Teatrze Młodzieży w Sofii[1].
Należał do pionierów muzyki współczesnej w Bułgarii[2]. Początkowo tworzył pod wpływem drugiej szkoły wiedeńskiej[2]. W latach 60. zaczął łączyć dodekafonię z elementami bułgarskiej muzyki ludowej[2]. W 1944 roku wspólnie z Konstantinem Iliewem i Łazarem Nikołowem założył kolektyw Nowa Muzika[2]. W 1989 roku z jego inicjatywy powołano stowarzyszenie Musica Viva, przekształcone w 1991 roku w bułgarską sekcję Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej[2], którego był pierwszym przewodniczącym[1]. Organizował także festiwal Musica Nova[2].
Ważniejsze kompozycje
edytuj(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])
Utwory orkiestrowe
- 2 symfonie (I 1959, II 1973 zrewid. 1974)
- poemat symfoniczny Legenda za Łopjanskata gora (1950)
- Divertimento na klarnet, skrzypce, klawesyn i orkiestrę kameralną (1962)
- Overtura da Requiem (1963)
- Buntyt na krajcera Nadeżda (1956)
- Tęsknota za zagubioną harmonią na kaval, instrumenty klawiszowe, instrumenty perkusyjne i wielką orkiestrę smyczkową (1979–1982)
- Muzyka renesansowa na orkiestrę kameralną (1976)
- Metamorfozy na 13 instrumentów smyczkowych (1966)
- Tempi ritmizzati na fortepian, perkusję i 13 instrumentów smyczkowych (1968)
Utwory kameralne
- Soli per tre na trio instrumentów dętych drewnianych (1974)
- Calvino-mosaik/musik na wiolonczelę i 7 instrumentów (1987)
- Medytacje J.S.B. na zespół kameralny (1992)
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3701–3702. ISBN 0-02-865571-0.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 11. Część biograficzna t–v. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2009, s. 173–174. ISBN 978-83-224-0905-3.