George Augustus Eliott
George Augustus Eliott (ur. 25 grudnia 1717, zm. 6 lipca 1790) – oficer armii brytyjskiej, który odznaczył się dowodząc obroną podczas wielkiego oblężenia Gibraltaru.
Młodość
edytujEliott urodził się w Wells House w pobliżu Stobs Castle w hrabstwie Roxburgh jako dziesiąty syn Gilberta Eliotta, 3. baroneta Stobs, i Eleanory, córki Williama Elliota z Wells. Jego ciotka Charlotte Elliot, siostra Eleanory, wyszła za mąż za Rogera Elliotta, innego gubernatora Gibraltaru.
Studiował na Uniwersytecie w Lejdzie, a następnie w école militaire w La Fère we Francji. W latach 1735–1736 służył w pruskiej armii.
W roku 1741 wstąpił do 2. Pułku Konnych Grenadierów Gwardii, w którym jego wuj, William Elliot z Wells, był wówczas podpułkownikiem i po którym Eliott odziedziczył stopień. W tej jednostce służył w kampaniach wojny o sukcesję austriacką w latach 1742–1748, był ranny podczas bitwy pod Dettingen i uczestniczył w bitwie pod Fontenoy.
8 września 1748 George poślubił Annę Pollexfen Drake (1726–1772), z bocznej linii potomkinię Sir Francisa Drake’a. Mieli dwoje dzieci:
- Francisa Augustusa (ur. 31 grudnia 1750, zm. 26 stycznia 1813)
- Annę Pollexfen (ur. 1754, zm. 24 lutego 1835), która wyszła za mąż za Johna Traytona Fullera w roku 1777.
Wojna siedmioletnia
edytujEliott w latach 1756–1759 służył jako aide-de-camp króla Jerzego II. 10 marca 1759 został mianowany pułkownikiem 1 Pułku Kawalerii Lekkiej (później przemianowanego na 15 Pułk Dragonów, a następnie 15 Pułk Huzarów) i odznaczył się podczas kampanii w Niemczech, szczególnie zaś w bitwie pod Minden.
W 1759 został wyniesiony na stopień generała-majora i brał udział w ekspedycji na Kubę w roku 1762. Pieniądze, które wziął za zdobycie Hawany, pozwoliły mu na zakup posiadłości Heathfield w Sussex, skąd wziął się później jego szlachecki tytuł.
25 maja 1777 został mianowany gubernatorem Gibraltaru, na którym to stanowisku zastąpił Roberta Boyda, poprzedniego gubernatora.
Oblężenie Gibraltaru
edytujW lipcu 1779 Gibraltar został oblężony przez wojska hiszpańskie i francuskie. W sierpniu stało się jasne, że Hiszpanie chcą wziąć twierdzę głodem. Oblężenie trwało w konsekwencji od roku 1779 do 1783. Warty odnotowania jest bardzo lapidarny list George’a do żony z 21 września 1779 roku, w którym donosił: „Nic nowego, G.A.E.” (ang. Nothing new, G.A.E.).
13 września 1782 Francuzi i przypuścili szturm generalny, w którym brało udział 70 000 ludzi, 50 jednostek pływających i 600 dział. Mimo ogromnej presji załoga utrzymała się na pozycjach i w roku 1783 oblężenie zostało zdjęte. 8 stycznia 1783 parlament brytyjski przesłał George’owi Eliottowi oficjalne podziękowania, a wkrótce został on kawalerem Orderu Łaźni.
Ostatnie lata
edytujElliot wrócił do Anglii w roku 1787. Otrzymał tam 6 lipca tytuł szlachecki barona Heathfield z przydomkiem „Gibraltarski”.
W roku 1790 George ruszył drogą lądową do Gibraltaru, którego wciąż był gubernatorem, jednak w Niemczech zachorował i zatrzymał się w Akwizgranie by poddać się kuracji. Zmarł 6 lipca w domu przy Talbotstrasse w Akwizgranie, na udar mózgu (rzekomo z powodu wypicia zbyt dużej ilości wody mineralnej) i został pochowany w na miejscowym cmentarzu. Jeszcze w tym samym roku jego ciało zostało ekshumowane i przeniesione do Heathfield w East Sussex. Po kolejnych kilku latach szczątki Eliotta zostały ponownie wydobyte z grobu i ostatecznie złożone w kościele św. Andrzeja we wsi Buckland Monachorum w hrabstwie Devon.
Bibliografia
edytuj- David Chandler [wyd.]: The Oxford Illustrated History od the British Army, Oxford University Press 1994, ISBN 0-19-869178-5.
