George Alan Thomas

brytyjski badmintonista, tenisista oraz szachista

Sir George Alan Thomas (ur. 14 czerwca 1881 w Therapii w pobliżu Stambułu, zm. 23 lipca 1972 w Londynie) – brytyjski badmintonista, tenisista ziemny, szachista i sędzia szachowy.

George Alan Thomas
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

14 czerwca 1881
Therapia

Data i miejsce śmierci

23 lipca 1972
Londyn

Obywatelstwo

Anglia

Szachy

edytuj

W 1896 r. pokonał w symultanie ówczesnego mistrza świata, Emanuela Laskera. W latach 20. i 30. XX wieku należał do ścisłej czołówki angielskich szachistów. W 1923 i 1934 r. zwyciężył w mistrzostwach Wielkiej Brytanii[1]. Pomiędzy 1927 a 1939 rokiem siedmiokrotnie wystąpił na szachowych olimpiadach, zdobywając trzy medale: brązowy (1927, wraz z drużyną) oraz indywidualnie złoty (1927) i srebrny (1931)[2]. Odniósł szereg sukcesów w turniejach międzynarodowych, m.in. w:

W 1946 r. był organizatorem radiowego meczu drużyn Anglii i Związku Radzieckiego. W 1950 r. Międzynarodowa Federacja Szachowa przyznała mu tytuł mistrza międzynarodowego, natomiast dwa lata później – tytuł sędziego klasy międzynarodowej. Według systemu Chessmetrics, najwyższy ranking osiągnął w styczniu 1923 r., posiadał wówczas 2610 punktów i zajmował 15. miejsce na świecie[3].

Badminton

edytuj

Pomiędzy 1906 a 1928 rokiem zwyciężył w 21 turniejach All England Open Badminton Championships (w tym czterokrotnie w singlu, dziewięciokrotnie w grze podwójnej i ośmiokrotnie w grze mieszanej). Był również siedmiokrotnym mistrzem Wielkiej Brytanii. W 1923 r. napisał książkę The Art of Badminton. W 1939 r. zaproponował utworzenie światowych rozgrywek badmintona, wzorowanych na Pucharze Davisa. Po 10 latach zorganizowano pierwsze drużynowe mistrzostwa świata, nazwane Thomas Cup, w których zwyciężyła reprezentacja Malezji. W latach 1950–1952 pełnił funkcję Prezydenta Angielskiego Związku Badmintona (ang. President of the Badminton Association of England).

Tenis ziemny

edytuj

W latach 1905–1926 uczestniczył w tenisowych turniejach rozgrywanych w Wimbledonie. Największy sukces w tych rozgrywkach odniósł w 1911 r., awansując do 1/4 finału (przegrał z Charlesem Dixonem). W 1908, 1909, 1910 i 1922 kończył udział w Wimbledonie na 1/8 finału. W 1912 z turnieju wyeliminował go znany Francuz Max Décugis, w 1914 – trzykrotny zwycięzca Wimbledonu i mistrz olimpijski Anglik Arthur Gore. W 1911 Thomas osiągnął półfinał w rywalizacji deblistów.

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj