Galicja Zachodnia
Galicja Zachodnia – określenie używane po 1850 roku (w okresie zaboru austriackiego) dla zachodnich terenów Królestwa Galicji i Lodomerii, w przybliżeniu obszar ten pokrywał się z tą częścią Małopolski, która weszła w skład Galicji. Obejmował on Kraków (formalnie nie należał do Galicji – Wielkie Księstwo Krakowskie, lecz de facto był jej częścią), Białą Krakowską, Tarnów, Rzeszów, Nowy Targ, Żywiec, Jaworzno i Nowy Sącz. Stolicą tego regionu był Kraków.
| Państwa | |
|---|---|
| Ważniejsze miejscowości |
Kraków, Bielsko-Biała, Tarnów, Rzeszów, Nowy Targ, Żywiec, Jaworzno, Nowy Sącz |
Położenie na mapie Galicja Zachodnia (kolor fioletowy), Galicja Wschodnia oraz Bukowina w granicach współczesnych | |
Położenie
edytujPrzyjmuje się, że Galicja Zachodnia obejmowała powiaty podległe od 1850 r. jurysdykcji sądu III instancji (Oberlandesgericht) w Krakowie. Granica między Galicją Wschodnią i Zachodnią przebiegała między Sanem a Wisłokiem, z powiatami: Łańcut, Przeworsk, Rzeszów, Strzyżów i Jasło należącymi do Galicji Zachodniej. Sąsiadujące z nimi powiaty Jarosław, Brzozów i Sanok znajdowały się już w Galicji Wschodniej[1].
Przypisy
edytuj- ↑ Historia Galicji cz III - vantomas-galicja 1: "spać na posiedzeniach można, ale chrapać się nie godzi" - Salon24. [dostęp 2017-12-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-10)].
