Góry Sulejmańskie
Góry Sulejmańskie – pasmo górskie w południowej Azji.
 Góry Sulejmańskie widziane z kosmosu | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Najwyższy szczyt |
Takht-e-Sulaiman |
| Długość |
600 km |
| Jednostka dominująca | |
| Sąsiednie pasma | |
Położenie na mapie Azji  | |
| 30,50000°N 70,16667°E/30,500000 70,166667 | |
Pasmo Gór Sulejmańskich rozciąga się południkowo z lekkim wybrzuszeniem na wschód w przybliżeniu wzdłuż średniego biegu Indusu. Ma długość 600 km i szerokość do 300 km. Ogranicza od wschodu Wyżynę Irańską, a od wschodu sąsiaduje z Niziną Indusu. Na północy przechodzi w pasmo Safed Koh.
Góry Sulejmańskie są zbudowane głównie z mezozoicznych skał osadowych - łupków ilastych, wapieni i piaskowców. Zostały wypiętrzone w orogenezie alpejskiej i należą do łańcucha alpejsko-himalajskiego.
Partie wierzchowinowe mają charakter monotonnych, szerokich płaskowyżów, zachodnie zbocza opadają łagodnie w stronę Wyżyny Irańskiej, wschodnie zbocza opadają stromo w dolinę Indusu. Góry Sulejmańskie stanowią barierę nie dopuszczającą wilgotnych wiatrów znad Morza Arabskiego nad Wyżynę Irańską. Od strony zachodniej roślinność półpustynna, od wschodniej - lasy podzwrotnikowe i sawanny.
Najwyższe szczyty:
- Takht-e-Sulaiman - 3487 m n.p.m.
- Khilafat Hills - 3,475 m n.p.m.
- Kesai Ghar - 3,444 m n.p.m.
- Zarghun Ghar - 3,578 m n.p.m.
Bibliografia
edytuj- Teodor Naumienko (red.) Atlas świata, Służba Topograficzna Wojska Polskiego - Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1962
- Bronisław Czyż Pakistan w: August Zierhoffer (red.) Geografia powszechna - tom IV. Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. Azja. Afryka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1965
- Słownik geografii świata, Państwowe Wydawnictwo "Wiedza Powszechna", Warszawa 1977