Franciszek Tekliński
Franciszek Albin Tekliński (ur. 1 marca 1926 w Damiętach, zm. 14 kwietnia 1993[1]) – polski polityk, podsekretarz stanu w ministerstwie rolnictwa od 1977 do 1980, wojewoda warszawski, poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji.
| Data i miejsce urodzenia |
1 marca 1926 |
|---|---|
| Data śmierci |
14 kwietnia 1993 |
| Zawód, zajęcie |
polityk |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
wiceminister rolnictwa (1977–1980), wojewoda warszawski (1974–?), poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji (1976–1985) |
| Partia | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujSyn Teofila i Zofii. 15 stycznia 1947 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej. Po jej fuzji z PPS w 1948 znalazł się w szeregach Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 15 maja 1949 do 25 września 1949 pełnił funkcję sekretarza Komitetu Gminnego PZPR w Sońsku. Od 25 września 1949 do 15 lutego 1950 był słuchaczem Szkoły Partyjnej w Konstancinie, od 25 września 1950 do 13 lipca 1951 Centralnej Szkoły Partyjnej w Łodzi, a w latach 1951–1956 Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy KC PZPR. Uzyskał tytuł zawodowy magistra ekonomii. W okresie od grudnia 1973 do maja 1975 był przewodniczącym Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej (w województwie warszawskim). W 1974 został także wojewodą warszawskim.
Przez wiele lat pełnił różne funkcje w Warszawskim Komitecie Wojewódzkim PZPR (instruktora, kierownika wydziału i zastępcy kierownika wydziałów). W latach 70. był jego sekretarzem. W 1953 był także sekretarzem ds. propagandy w Komitecie Powiatowym PZPR w Grójcu. Od 11 grudnia 1971 do 12 grudnia 1975 był zastępcą członka, a następnie do 20 lipca 1981 członkiem Komitetu Centralnego PZPR. Od 5 czerwca 1975 do 10 sierpnia 1977 zajmował także stanowisko I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego partii w Płocku, równocześnie kierował tamtejszą Wojewódzką Radą Narodową. W grudniu 1975 był delegatem na VII Zjazd PZPR[2]. Przez wiele lat pełnił różne funkcje w Warszawskim Komitecie Wojewódzkim PZPR (instruktora, kierownika wydziału i zastępcy kierownika wydziałów). W latach 70. był jego sekretarzem. W 1953 był także sekretarzem ds. propagandy w Komitecie Powiatowym PZPR w Grójcu. Od 11 grudnia 1971 do 12 grudnia 1975 był zastępcą członka, a następnie do 20 lipca 1981 członkiem Komitetu Centralnego PZPR. Od 5 czerwca 1975 do 10 sierpnia 1977 zajmował także stanowisko I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego partii w Płocku, równocześnie kierował tamtejszą Wojewódzką Radą Narodową. W grudniu 1975 był delegatem na VII Zjazd PZPR[3].
W 1976 uzyskał mandat posła na Sejm PRL VII kadencji w okręgu Płock. Zasiadał w Komisji Prac Ustawodawczych. W 1980 uzyskał reelekcję w okręgu Szamotuły. Zasiadał w Komisji Prac Ustawodawczych, Komisji Rolnictwa i Przemysłu Spożywczego, Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektu ustawy o Spółdzielniach i ich Związkach oraz w Komisji Rolnictwa, Gospodarki Żywnościowej i Leśnictwa.
Od sierpnia 1977 do maja 1980 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Rolnictwa, a od 22 sierpnia 1977 do 15 kwietnia 1986 prezesem Zarządu Centralnego Związku Rolniczych Spółdzielni Produkcyjnych.
W 1978 otrzymał tytuł honorowego obywatela Płocka. W 1982 wszedł w skład Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Wincentego Witosa w Warszawie, który został odsłonięty w 1985[4].
Pochowany na cmentarzu wojskowym na Powązkach (kwatera AII-8-26)[1].
Odznaczenia
edytuj- Order Sztandaru Pracy II klasy
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[5]
- Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1970)[6]
Przypisy
edytuj- ↑ a b Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
- ↑ Informacje w Fotogalerii miasta Płocka. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-25)].
- ↑ Informacje w Fotogalerii miasta Płocka. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-25)].
- ↑ J. Sałkowski, T. Iwanowska, Na odsłonięcie pomnika Wincentego Witosa – a Polska winna trwać wiecznie, Warszawa 1985, s. 21.
- ↑ Profil na stronie Biblioteki Sejmowej.
- ↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 3, 30 kwietnia 1970, s. 14.