François Certain de Canrobert
François Certain de Canrobert (ur. 27 czerwca 1809 w Saint-Céré, zm. 28 stycznia 1895 w Paryżu) – francuski wojskowy i polityk, marszałek Francji.
 Marszałek Certain de Canrobert | |
| Marszałek Francji | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1828–1873 |
| Siły zbrojne |
|
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | |
| Odznaczenia | |
        
| |
Życiorys
edytuj
Kariera wojskowa
edytujW 1828 roku ukończył akademię wojskową Saint-Cyr i wstąpił do armii Francuskiej. W 1833 r. otrzymał stopień porucznika. Od 1835 r. walczył w Algierii i uczestniczył w ekspedycji do Muaskary oraz w zdobyciu Tilimsan. W 1837 r. otrzymał awans do stopnia kapitana. W tym samym roku został uhonorowany Legią Honorową. W 1839 r. uczestniczył w formowaniu oddziałów Legii Cudzoziemskiej mających wziąć udział w wojnach karlistowskich w Hiszpanii[1].
Od 1841 roku ponownie służył w koloniach w Afryce. W 1846 r. otrzymał stopień pułkownika. Dowodził ekspedycją przeciwko Ahmedowi Sghir, pokonując wroga pod Dermą. Następnie został przeniesiony do jednostek żuawów. Odniósł zwycięstwo nad Kabylami i odznaczył się przy wspieraniu oblężonego garnizonu w Bu Sa’ada. W grudniu 1849 r. dowodził atakiem pod Zaatachą, uznawanym za jednego z ważniejszych w historii Legii. Za swoje zasługi został mianowany generałem. Dowodził wyprawie na Narah, zdobywając i niszcząc arabską twierdzę[1].
Udzielił poparcia Napoleonowi III podczas zamachu stanu 2 grudnia 1851 roku[1].
W czasie wojny krymskiej początkowo dowodził jedną dywizją. W bitwie nad Almą został dwukrotnie ranny. Ponownie został ranny w bitwie pod Inkerman i stracił swojego konia podczas dowodzonej przez niego szarży żuawów. W 1854 roku mianowany został wodzem naczelnym i kierował do maja 1855 r. oblężeniem Sewastopola[1].
W 1856 roku został mianowany marszałkiem Francji. Od 1859 r. dowodził III Korpusem Armii w Lombardii podczas wojny francusko-austriackiej. Odznaczył się pod Magentą i Solferino. Dowodził garnizonami Chalons, Lyonu i Paryża[1].
W trakcie wojny francusko-pruskiej w 1870 roku dowodził VI Korpusem. Uczestniczył w przegranej przez Francuzów bitwie pod Gravelotte. Oblężony w twierdzy Metz dostał się do niewoli wraz ze swoim oddziałem. Po zakończeniu walk udał się do Napoleona III przebywającego na wygnaniu w Kassel[1].
Kariera polityczna
edytujW latach 1871–1876 był przywódcą bonapartystów w Zgromadzeniu Narodowym. Od 1879 r. dwukrotnie pełnił urząd senatora, w latach 1876–1879 reprezentując departament Lot i w latach 1879–1894 reprezentując departament Charente[2]. Zmarł w Paryżu w 1895 r. Po śmierci otrzymał pogrzeb państwowy w katedrze Saint Louis des Invalides, gdzie został pochowany. Jego wspomnienia pt. Souvenirs ukazały się w Paryżu w 1898 roku[1].
Odznaczenia
edytuj- Legia Honorowa (Krzyż Wielki, 1855)
- Medal Wojskowy (1855)
.svg){kind=small}
- Order Łaźni (Kawaler, 1854)
- Medal Krymski
- Order Słonia (Krzyż Wielki)
_crowned.svg){kind=small}
- Order Annuncjaty (Kawaler)
- Order Sabaudzki Wojskowy (Krzyż Wielki, 1857)
.svg){kind=small}
- Order Medżydów (Kawaler)
- Order Świętego Andrzeja (Kawaler)
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytujBibliografia
edytuj- Hugh Chisholm: Encyclopædia Britannica (11. wydanie). Cambridge: Cambridge University Press, 1911.
- Gustave Chaix d'Est-Ange: Dictionnaire des familles françaises anciennes ou notables à la fin du XIXe siècle. Paris: Évreux, 1903.
Linki zewnętrzne
edytuj- Nota biograficzna na oficjalnej witrynie francuskiego Senatu
- Zasoby francuskiego Ministerstwa Kultury (Base Léonore)