Formant (akustyka)

Formant – pasmo częstotliwości w dźwięku (np. głosu ludzkiego lub instrumentu muzycznego), w granicach którego wszystkie tony składowe ulegają szczególnemu wzmocnieniu. Zbiór wszystkich formantów danego dźwięku określa jego barwę^[1].

Analiza rozkładu formantów i identyfikacja położenia formantu głównego w sygnale cyfrowym przy zadanych częstotliwościach próbkowania stosowana jest np. w oprogramowaniu do rozpoznawania mowy, w analizach zjawisk fizycznych, które można przeprowadzać w dziedzinach czasu i częstotliwości^[2].

Historycznie, w 1948 roku, Potter i Peterson^[3] zasugerowali, że oznaczanie trajektorii głównych rezonansów może być efektywnym sposobem analizy ilościowej prowadzącej do oznaczania samogłosek. W publikacji z 1952^[4] pojawia się zestawienie wartości formantów f1 i f2 na płaszczyźnie, uzyskane doświadczalnie dla samogłosek amerykańskiej odmiany języka angielskiego.

Przypisy

↑ Mieczysław Drobner, Stanisław Golachowski, Akustyka muzyczna, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1953, s. 62–63.
↑ Witold Paleczek: Metody analizy danych (na przykładach). Częstochowa: Wyd. PC, 2004. ISBN 83-7193-253-7.
↑ R.K. Potter...: The Representation of Vowels and their Movements (A). J. Acoust. Soc. Am. Vol. 20, 4, 1948, s. 593–593.
↑ G.E. Peterson...: Control methods used in the study of the vowels. J. Acoust. Soc. Amer. 24, 1952, s. 175–184.

[1] Mieczysław Drobner, Stanisław Golachowski, Akustyka muzyczna, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1953, s. 62–63.

[2] Witold Paleczek: Metody analizy danych (na przykładach). Częstochowa: Wyd. PC, 2004. ISBN 83-7193-253-7.

[3] R.K. Potter...: The Representation of Vowels and their Movements (A). J. Acoust. Soc. Am. Vol. 20, 4, 1948, s. 593–593.

[4] G.E. Peterson...: Control methods used in the study of the vowels. J. Acoust. Soc. Amer. 24, 1952, s. 175–184.

[1]

[2]

[3]

[4]