Trifluorek bizmutu

Trifluorek bizmutu
	Bi3+; F−;
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
konst.	trifluorek bizmutu, fluorek bizmutu(3+), fluorek bizmutu(III)
	Inne nazwy i oznaczenia
Stocka	fluorek bizmutu(III)
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	BiF3
Masa molowa	265,98 g/mol
Wygląd	bezwonne białoszare kryształy
	Identyfikacja
Numer CAS	7787-61-3
PubChem	82233
InChI
	InChI=1S/Bi.3FH/h;3*1H/q+3;;;/p-3
	InChIKey
	BRCWHGIUHLWZBK-UHFFFAOYSA-K
Właściwości
	Gęstość
	5,32 g/cm³; ciało stałe; 8,3 g/cm³; ciało stałe
	Rozpuszczalność w wodzie
	nierozpuszczalny
Temperatura topnienia	649 °C; 727 °C
Temperatura wrzenia	900 °C
Niebezpieczeństwa
	Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Alfa Aesar [dostęp 2017-04-21]
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Na podstawie podanego źródła
Niebezpieczeństwo
Zwroty H	H314
Zwroty P	P260, P264, P280, P301+P330+P331, P303+P361+P353, P304+P340, P305+P351+P338, P310, P321, P363, P405, P501
	Podobne związki
Inne aniony	BiCl; 3
Inne kationy	XeF; 2, CsF, AgF, AgF; 2, BeF; 2, AuF; 5, LiF
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Trifluorek bizmutu, BiF
3 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy fluorków, sól bizmutowa kwasu fluorowodorowego. Można go otrzymać przez ogrzewanie tritlenku dibizmutu z kwasem fluorowodorowym:

Bi
2O
3 + 6HF → 2BiF
3 + 3H
2O

Jest nierozpuszczalny w wodzie i ma charakter soli. W stężonym HF tworzy kwasy kompleksowe, np. H
3[BiF
6]^[4]. Fluorowanie BiF
3 prowadzi do powstania BiF
5^[5]:

BiF
3 + F
2 → BiF
5

Z fluorkami litowców tworzy tetrafluorobizmutany typu M[BiF
4].

Zastosowanie

Trifluorek bizmutu zwrócił uwagę badaczy, gdyż może zostać wykorzystany jako możliwy materiał do baterii litowych oraz jako materiał macierzysty luminescencji dla luminoforów z domieszką lantanu^[6].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Bismuth(III) fluoride, karta charakterystyki wydana na obszar Polski, Alfa Aesar (Thermo Fisher Scientific), numer katalogowy 11844 [dostęp 2017-04-21] .
↑ ^a ^b ^c ^d ^e CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M.W.M. Haynes (red.), wyd. 97, Boca Raton: CRC Press, 2016, s. 4-51, ISBN 978-1-4987-5429-3 (ang.).
↑ PubChem, Bismuth fluoride [online], pubchem.ncbi.nlm.nih.gov [dostęp 2021-12-16] (ang.).
↑ Philip JohnP.J. Durrant Philip JohnP.J., BrylB. Durrant BrylB., Zarys współczesnej chemii nieorganicznej, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1965, s. 877 .
↑ WłodzimierzW. Trzebiatowski WłodzimierzW., Chemia nieorganiczna, wyd. 8, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1978, s. 448 .
↑ ZhiZ. Xie ZhiZ., BinB. Wei BinB., ZhongchangZ. Wang ZhongchangZ., Structural stability, electronic structures and enhanced photocatalytic properties of BiF₃ nanowires: A first-principles study, „Ceramics International”, 44 (8), 2018, s. 9623–9632, DOI: 10.1016/j.ceramint.2018.02.189 [dostęp 2024-02-07] (ang.).

[Alfa-1] Bismuth(III) fluoride, karta charakterystyki wydana na obszar Polski, Alfa Aesar (Thermo Fisher Scientific), numer katalogowy 11844 [dostęp 2017-04-21] .

[CRC-2] CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M.W.M. Haynes (red.), wyd. 97, Boca Raton: CRC Press, 2016, s. 4-51, ISBN 978-1-4987-5429-3 (ang.).

[3] PubChem, Bismuth fluoride [online], pubchem.ncbi.nlm.nih.gov [dostęp 2021-12-16] (ang.).

[Durrant-4] Philip JohnP.J. Durrant Philip JohnP.J., BrylB. Durrant BrylB., Zarys współczesnej chemii nieorganicznej, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1965, s. 877 .

[Trzebiatowski-5] WłodzimierzW. Trzebiatowski WłodzimierzW., Chemia nieorganiczna, wyd. 8, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1978, s. 448 .

[6] ZhiZ. Xie ZhiZ., BinB. Wei BinB., ZhongchangZ. Wang ZhongchangZ., Structural stability, electronic structures and enhanced photocatalytic properties of BiF₃ nanowires: A first-principles study, „Ceramics International”, 44 (8), 2018, s. 9623–9632, DOI: 10.1016/j.ceramint.2018.02.189 [dostęp 2024-02-07] (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]