Florian Dąbrowski (żołnierz)

polski żołnierz

Florian Dąbrowski (ur. 23 kwietnia 1911 w Pietwałdzie[1], zm. 21 listopada 1944[2] w okolicach Ankony) – polski żołnierz.

Florian Dąbrowski
kapral-podchorąży kapral-podchorąży
Data i miejsce urodzenia

23 kwietnia 1911
Pietwałd

Data i miejsce śmierci

21 listopada 1944
okolice Santa Lucia k. Ankony

Przebieg służby
Siły zbrojne

Brygady Międzynarodowe
Legia Cudzoziemska
Wojsko Polskie we Francji
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

XIII Brygada Międzynarodowa im. Jarosława Dąbrowskiego
Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich

Główne wojny i bitwy

hiszpańska wojna domowa,
II wojna światowa: †

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (od 1941) Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja) Brązowy Krzyż Zasługi z Mieczami Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino

Życiorys

edytuj

Ojciec Michał zginął w górniczym wypadku. Po śmierci ojca rodzina Floriana przeniosła się do Cieszyna, gdzie ukończył on szkołę powszechną im. Marii Konopnickiej i wstąpił do terminu w drukarni Henryka Nowaka. Uczęszczał też do wieczorowej szkoły handlowej, wyuczył się siedmiu obcych języków, zdobył zawód linotypisty[3].

Był harcerzem IV Rzemieślniczej DH im. Jana Kilińskiego[4], inspiratorem jej wypraw, na przykład pieszego rajdu z Cieszyna na Narodowy Zlot ZHP w Poznaniu (1929 r.)[4], wyprawę szczytami gór do Tatr i Pienin w 1930 roku oraz rok później „spacer” przez Kraków do Baranowa.

Jako ochotnik zaciągnął się w 1936 roku[5] do Brygady im. Jarosława Dąbrowskiego, by po stronie Republiki Hiszpanii walczyć przeciw siłom generała Franco[6]. Później trafił w szeregi Legii Cudzoziemskiej.

Był jednym z pierwszych, którzy stawili się w szeregach organizowanych przez gen. Władysława Sikorskiego Polskich Sil Zbrojnych we Francji. Walczył w obronie zaatakowanej przez Hitlera Francji (1940 r.), za co został odznaczony Croix de Guerre oraz brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Po upadku Francji trafił do Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Za okazywane męstwo 20 listopada 1941 r., za nienaganną żołnierską postawę, został odznaczony Krzyżem Walecznych. Rozkazem nr 40 z 2 kwietnia 1943 r. uzyskał prawo noszenia Odznaki Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Kolejnym wyróżnieniem wojskowym było przyznanie Pamiątkowej Odznaki 3. Dywizji Strzelców Karpackich (rozkaz nr 5710/157)[3].

Pod Monte Cassino walczył jako kapral-podchorąży i jak zwykle nie oszczędzał się w boju. Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V klasy[7] i Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino (15 lutego 1945 r. nr leg. 40).

Zginął opodal Ankony[8] we Włoszech śmiertelnie ugodzony zabłąkaną kulą[2]. Pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Bolonii[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b Polski Cmentarz Wojenny w Bolonii, lista pochowanych [online] [dostęp 2016-08-12].
  2. a b Alfons Mrowiec, Przez Monte Cassino do Polski, 1944-1946, Katowice: Wydawnictwo "Śląsk,", s. 194.
  3. a b Tadeusz Kopoczek, Harcerstwo Śląska Cieszyńskiego: ważniejsze fakty z lat 1912-1945, Cieszyn: Macierz Ziemi Cieszyńskiej, 1998, s. 73, ISBN 978-83-909864-0-1.
  4. a b Krzysztof Kleczek, Kresowe stanice [online], Książnica Cieszyńska, 2012 [dostęp 2016-08-12] [zarchiwizowane z adresu 2016-08-23].
  5. Stanisław Wroński (red.), Polsko- Czechosłowackie braterstwo broni w Drugiej Wojnie Światowej, 1939-1945, Warszawa: Wydawn. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1960, s. 58.
  6. Michał Bron, Polacy w wojnie hiszpańskiej, 1936-1939, Warszawa: Wydawn. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1963, s. 239.
  7. Zbigniew Kapała, Ślązacy i Zagłębiacy pod Monte Casino, [w:] Jan Drabina (red.), Silesia Superior: śląskie zeszyty humanistyczne t. 2, Katowice: Ośrodek Badań Społeczno-Kulturowych Towarzystwa Zachęty Kultury, 1995, s. 23.
  8. Andrzej Szefer (red.), Śląsk i Zagłębie Dąbrowskie w walce z okupantem hitlerowskim 1939 – 1945, 1970, s. 86.