Fireflash

Fireflash
Państwo	Wielka Brytania
Producent	Fairey Aviation
Rodzaj	kierowany powietrze-powietrze
Data konstrukcji	1957
Operacyjność	1957 - 1958
Długość	2,83 m
Masa	150 kg
Napęd	dwa silniki rakietowe na paliwo stałe
Prędkość	2 Ma
Zasięg	3,1 km
Naprowadzanie	zdalnie sterowany w wiązce prowadzącej
	Użytkownicy
	Wielka Brytania

Fireflash – pierwszy brytyjski kierowany pocisk rakietowy powietrze–powietrze.

Pocisk został opracowany przez firmę Fairey na zlecenie Ministerstwa Zaopatrzenia z maja 1949, w ramach programu Blue Sky, pierwotnie nazwanego Pink Hawk. Pocisk był kierowany w prowadzącej wiązce radarowej. Posiadał nietypową konfigurację: dwa silniki rakietowe umieszczone z przodu, na górze i na dole, zaś sam pocisk umieszczony za silnikami. Taki układ miał zapobiec ewentualnym zakłóceniom powstałym w odbiorze sygnału radiowego, które mogłyby powstać w wyniku pracy silników rakietowych. Konfiguracja powodowała ograniczenie zasięgu i czasu trwania lotu. Wyprodukowano ok. 300 pocisków.

Zasada naprowadzania polegała na stałym utrzymaniu w celowniku celu, przez co był on opromieniowany wiązką radarową, w której leciał pocisk, korygując swój lot, aby utrzymać się w wiązce^[1]. Przez to, pocisk nadawał się jedynie do zwalczania w dzień mało manewrujących celów w rodzaju formacji bombowców z napędem tłokowym (np. Tu-4)^[1].

Pierwotnie testy pocisków prowadzono na przystosowanych samolotach Gloster Meteor NF.11. Pierwsze kierowane odpalenie miało miejsce w 1954 roku^[2]. Dalsze próby prowadzono w latach 1956-1957 na samolocie Supermarine Swift F.Mk 7. Pierwsze odpalenie kierowane miało miejsce 15 lutego 1957^[1]. W 1957 dopuszczono pocisk do ograniczonego użytku operacyjnego – w praktyce tylko do szkolenia i zdobywania doświadczeń z uwagi na jego ograniczone parametry^[1]. W marcu 1957 sformowano 1 Dywizjon Rozwoju Broni Kierowanych (No.1 Guided Weapons Development Squadron) w bazie RAF Valley, który używał samolotów Swift F.Mk 7 do listopada 1958^[1]. Odpalono ok. 160 pocisków podczas ćwiczeń, w tym tylko jeden z głowicą bojową (do samolotu Gloster Meteor na poligonie w Woomera)^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Buttler ↓, s. 26-27.
↑ Tony Buttler: Gloster Meteor. Hall Park Books, s. 71, seria: Warpaint Series. No.22. (ang.).

Bibliografia

Tony Buttler: Supermarine Swift and Type 535. Hall Park Books, seria: Warpaint Series. No.58. (ang.).
Fireflash Programme. content-delivery.co.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-05-27)].

[CITEREFButtler26-27-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Buttler ↓, s. 26-27.

[2] Tony Buttler: Gloster Meteor. Hall Park Books, s. 71, seria: Warpaint Series. No.22. (ang.).

[1]

[2]