Filip z Miłosławia
Filip z Miłosławia (ur. XIII wiek, zm. 1322 w Awinionie) – kanclerz wielkopolski, kanonik gnieźnieński.
| Kanonik gnieźnieński | |
| Data urodzenia |
XIII wiek |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Archidiakon poznański | |
| Okres sprawowania |
1314-1322 |
| Kanonik gnieźnieński | |
| Okres sprawowania |
1314-1322 |
| Wyznanie |
katolickie |
| Kościół |
rzymskokatolicki |
| Prezbiterat |
|
Życiorys
edytujUrodził się w XIII wieku w Wielkopolsce. Był synem kasztelana biechowskiego Markusza Lutogniewica. Zdobył wykształcenie prawnicze, poświęcił się karierze duchownej. W 1309 będąc kanonikiem poznańskim został kanclerzem katedry poznańskiej i kanclerzem biskupa Andrzeja Zaremby. W 1314 książę Władysław Łokietek mianował go kanclerzem wielkopolskim, funkcję tę pełnił do śmierci. Od 1314 piastował też funkcję archidiakona poznańskiego i kanonika gnieźnieńskiego. Wysoko ceniono jego zdolności i wiedzę prawniczą. Był przedstawicielem Królestwa Polskiego w procesach z Zakonem Krzyżackim o Pomorze Gdańskie w Inowrocławiu i w Brześciu Kujawskim (1320–1321). Opracował akty oskarżenia przeciw zakonowi o bezprawne zagrabienie przez krzyżaków Pomorza. Bronił praw Polski do zagrabionych ziem, niejednokrotnie ostro polemizował z pełnomocnikami zakonu. W 1321 zabiegał w kurii papieskiej o zatwierdzenie wyroku sądu z 10 lutego 1321, który zobowiązywał Zakon Krzyżacki do zwrotu Pomorza Gdańskiego Polsce.
Zmarł 2 lutego 1322 w Awinionie.
Bibliografia
edytuj- Helena Chłopocka, Filip z Miłosławia [w:] Wielkopolski Słownik Biograficzny, PWN Warszawa-Poznań 1983, s. 183.