Filip Kochański
Filip Kochański h. Lubicz (ur. 20 kwietnia 1875 w Wyżnicy, zm. we wrześniu 1936 w Gdańsku) – pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.
 pułkownik dyplomowany kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 kwietnia 1875 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
wrzesień 1936 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1922 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
       
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się 20 kwietnia 1875, w rodzinie Antoniego i Marii Sabiny z Teodorowiczów (1848–1935)[1]. W 1897 ukończył Terezjańską Akademię Wojskową i został oficerem zawodowym kawalerii c. i k. armii. W 1908 mianowany rotmistrzem Sztabu Generalnego. W 1910 służył w Tarnowie[2]. W 1912 był dowódcą 6 szwadronu w Pułku Ułanów Nr 6. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach.
Podczas I wojny światowej został przydzielony do Legionów Polskich 26 września 1915. Był szefem sztabu III Brygady, później od 4 maja 1916 szefem sztabu Komendy Legionów Polskich. Na stopień majora został awansowany ze starszeństwem z 1 października 1916 w korpusie oficerów kawalerii. Od stycznia 1917 ponownie służył w armii austriackiej. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Ułanów Nr 6[3]. Został wzięty do niewoli przez wojska rosyjskie 19 maja 1917, a w marcu 1918 oswobodził się z obozu pod Piotrogrodem. Wówczas ponownie wstąpił do 4 pułku ułanów. Trafił do niewoli na froncie włoskim 3 listopada 1918, po czym 12 dnia tego miesiąca uciekł i dostał się do Wiednia.
25 listopada 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika, i przydzielony do Sztabu Generalnego w Warszawie[4]. Został szefem sztabu (zastępcą) pełnomocnika wojskowego Rzeczypospolitej w Wiedniu. Podczas wojny polsko-bolszewickiej w czerwcu 1919 został zastępcą szefa sztabu Frontu Mazowieckiego. Od 16 sierpnia 1919 był zastępcą Przedstawiciela Wojskowego przy Komisariacie Generalnym RP w Wolnym Mieście Gdańsku[5][6]. 29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Naczelnym Dowództwie Wojska Polskiego[7].
Z dniem 1 kwietnia 1922 roku został przeniesiony w stan spoczynku na podstawie orzeczenia Komisji Superrewizyjnej, jako inwalida z prawem noszenia munduru[8]. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu pułkownika[9]. Później został zweryfikowany w tym stopniu ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów stanu spoczynku kawalerii.
W latach 20. jako emerytowany oficer zamieszkiwał w Warszawie[10][11][12]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Starogard. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[13]. Zmarł we wrześniu 1936 w Gdańsku[14][15].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
- Order Korony Żelaznej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry)[16]
- Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry, 1915)[16][17]
- Srebrny Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)[16]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)[16]
- Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)[16]
- Brązowy Medal Pamiątkowy Jubileuszowy dla Sił Zbrojnych (Austro-Węgry)[16]
- Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (Austro-Węgry)[16]
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (Austro-Węgry)[16]
- Krzyż Żelazny II klasy (Cesarstwo Niemieckie, 1916)[18]
Przypisy
edytuj- ↑ Filip Lubicz-Kochański [online], geni_family_tree [dostęp 2021-10-07] (pol.).
- ↑ Ruch przyjezdnych. „Nowa Reforma”. Nr 142, s. 2, 30 marca 1910.
- ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 907, 1015.
- ↑ Dz. Rozp. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 4 grudnia 1918 roku, s. 86, 90.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 23 czerwca 1920 roku, s. 510, ogłoszono rozkaz o przeniesieniu na stanowisko przewodniczącego Komisji Traktatowej przy Oddziale I Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 28 lipca 1920 roku, s. 670, z datą 30 czerwca 1920 roku anulowano rozkaz o przeniesieniu do Komisji Traktatowej.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 9 czerwca 1920 roku, s. 399.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 maja 1922 roku, s. 345.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 739.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1579.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1408.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 884.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 335, 1013.
- ↑ Z Gdańska. „Dziennik Bydgoski”. Nr 226, s. 29 września 1936, 4.
- ↑ Gdańsk. Ś.p. Filip Lubicz-Kochański. „Kurier Warszawski”. Nr 274, s. 6 października 1936, 4.
- ↑ a b c d e f g h Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1015.
- ↑ Odznaczenia w Legionach. „Goniec Polowy Legionów”. Nr 10, s. 4, 31 października 1915. Lwów. [dostęp 2021-10-07].
- ↑ Kronika. Wiadomości osobiste. „Głos Rzeszowski”. Nr 17, s. 4, 16 kwietnia 1916.
Bibliografia
edytuj- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Rozporządzeń Ministerstwa Spraw Wojskowych. Śląska Biblioteka Cyfrowa. [dostęp 2017-05-06].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Filip Kochański. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2016-03-19].