Ferdynand Orleański
Ferdynand Filip Maria Orleański, fr. Ferdinand Philippe Marie de Orléans (ur. 12 lipca 1844 w Neuilly-sur-Seine, zm. 29 czerwca 1910 w Wimbledonie) – francuski arystokrata, członek rodu panującego Królestwa Francuzów, książę Alençon.
| Ferdynand Filip Maria | |
| Ferdinand Philippe Marie d’Orléans | |
 1910 | |
| |
| Książę Alençon | |
| Dynastia | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci |
29 czerwca 1910 |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona | |
| Dzieci | |
| Rodzeństwo | |
| |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujUrodził się jako drugi syn spośród czwórki dzieci Ludwika Karola Orleańskiego (1814–1896), księcia Nemours i jego żony Wiktorii Franciszki Koburg-Koháry (1822–1857). Obok starszego brata Ludwika Gastona (1842–1922) miał dwie młodsze siostry: Małgorzatę Adelajdę (1846–1893) i Blankę Marię (1857–1932). W chwili narodzin Ferdynand był piąty w kolejności dziedziczenia tronu. Nadano mu imiona na cześć swojego stryja Ferdynanda Filipa (1810–1842). W dniu chrztu otrzymał od dziadka Ludwika Filipa I (1773–1850) tytuł książęcy, nadany na wniosek miasta Alençon. W wyniku wydarzeń rewolucji w 1848 rodzina Ferdynanda udała się na emigrację do Wielkiej Brytanii, aby zamieszkać w Claremont. Odebrał surowe wychowanie prowadzone głównie przez ojca, który marginalizował rolę matki. Kiedy Ferdynand miał 13 lat zmarła jego matka, a pieczę nad wychowaniem dzieci ojciec oddał babce Marii Amelii Burbon-Sycylijskiej (1782–1866). W 1858–1861 uczęszczał do Old Royal High School w Edynburgu.
W 1861–1866 dzięki protekcji stryja Antoniego (1824–1890) służył w armii hiszpańskiej jako kadet szkoły oficerskiej w Segowii. Po zakończeniu kursu wstąpił do regularnej służby. Urlopowany w 1866 wziął udział wraz z kuzynem Ludwikiem Filipem (1845–1866) w podróży do Australii. Jednak na wieść o śmierci babki (1866) zawrócił w Aleksandrii. W 1867–1868 brał udział w tłumieniu serii buntów na Filipinach, za co otrzymał awans na stopień kapitana. Po upadku Izabeli II, w 1868 regent Francisco Serrano zaoferował Ferdynandowi, aby objął władzę w kraju[1]. Jednak w obawie przed wzrostem znaczenia stryja Antoniego, i sprzeciwu Napoleona III, odrzucił tę propozycję, uzasadniając ją przywiązaniem do tradycji francuskiej[2].
Po tych wydarzeniach Ferdynand Orleański odciął się od działalności politycznej i zamieszkał wraz z nowo założoną rodziną w Palermo. W związku ze wzrostem nastrojów nacjonalistycznych we Włoszech, został oskarżony przez prasę o sprzyjanie ruchowi monarchistycznemu, mającemu na celu rozbicie świeżo zjednoczonego kraju i odnowienie Królestwa Obojga Sycylii. Chcąc zamanifestować swój sprzeciw wobec podobnym pomówieniom, wyjechał do Austro-Węgier i zamieszkał w Tyrolu (Meren, później w Mentelbergu). Po upadku II Cesarstwa, powrócił do Francji, zamieszkując chwilowo w Paryżu, aby ostatecznie przenieść się do Vincennes. W 1872 Ferdynand Orleański wstąpił do służby w wojsku francuskim, otrzymując awans na stopień majora. W 1888 został zwolniony ze służby na podstawie ustawy, która wykluczała z pełnienia funkcji państwowych wszystkich członków rodów Burbonów i Bonapartych. Odrzucił zaproszenie swojego kuzyna Ludwika Filipa (1838–1894) do emigracji. Ponownie zamieszkał w Paryżu.
W 1876 wstąpił do Franciszkańskiego Zakonu Świeckich. Po tragicznej śmierci żony w 1897 złożył prośbę u papieża Piusa X o wstąpienie do regularnego zakonu (1904). Została ona odrzucona, po czym poświęcił się podróżowaniu po Europie. Zmarł w 1910 w trakcie objazdu po Anglii. Został pochowany w Kaplicy Królewskiej w Dreux.
Krąg rodzinny
edytuj28 września 1868 na Zamku Possenhofen w Pöcking poślubił Zofię Karolinę Wittelsbach (1847–1897), córkę Maksymiliana Józefa (1808–1888) i Ludwiki Wilhelminy (1808–1892), królewny bawarskiej. Z małżeństwa tego pochodzi dwoje dzieci:
- Ludwika Wiktoria (1869–1952) ⚭ Alfons Wittelsbach (1862–1933), syn Adalberta (1828–1875) i Amelii Burbon (1834–1905), infantki Hiszpanii;
- Filip Emanuel (1872–1931), książę Vendôme ⚭ Henryka Maria Koburg (1870–1948), córka Filipa (1837–1905), hrabiego Flandrii, i Marii Ludwiki (1845–1912), księżniczki Hohenzollern-Sigmaringen.
Odznaczenia
edytuj
Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Świętego Huberta (1868)
Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Ernestyńskiego (1868)
Baliw Krzyża Wielkiego Orderu Honoru i Dewocji w Posłuszeństwie (1888)
Przodkowie
edytuj| Prapradziadkowie | Ludwik Filip Orleański Gruby
(1725–1785) ∞1743 (1726–1759) |
Ludwik Jan Burbon
(1725–1793) ∞1744 (1726–1754) |
kr. Hiszpanii
(1716–1788) ∞1738 (1724–1760) |
ces. rzymsko-niemiecki
(1708–1765) ∞1736 aks. Austrii (1717–1780) |
ks. Saksonii-Koburga-Saalfeld
(1724–1800) ∞1749 (1724–1802) |
hr. Reuss-Ebersdorf
(1724–1779) ∞1754 (1727–1796) |
Ignác József Koháry
(1726–1777) ∞ok. 1750–1760 Maria Gabriella Cavriani (1736–1803) |
Jiří Kristián Waldstein-Wartenberg
(1743-1791) ∞1765 Elisabeth von Ulfeldt (1747–1791) |
| Pradziadkowie | Ludwik Filip Orleański Równy (1747–1793)
∞1769 Ludwika Maria Burbon (1753–1821) |
kr. Obojga Sycylii, Ferdynand I (1751–1825)
∞1768 Maria Karolina Rakuszanka (1752–1814) |
ks. Saksonii-Koburga-Saalfeld, Franciszek (1750–1806)
∞1777 Augusta Karolina Reuss-Ebersdorf (1757–1831) |
Ferenc József Koháry (1767–1826)
∞1792 Marie Antonie Waldstein-Wartenberg (1771–1854) | ||||
| Dziadkowie | kr. Francuzów, Ludwik Filip I (1773–1850)
∞1809 Maria Amelia Burbon-Sycylijska (1782–1866) |
Ferdynand Jerzy Koburg (1785–1851)
∞1815 Maria Antonina Koháry (1797–1862) | ||||||
| Rodzice | Ludwik Karol Orleański (1814–1896)
∞1840 Wiktoria Franciszka Koburg-Koháry (1822–1857) | |||||||
| Ferdynand Filip Orleański (1844–1910) | ||||||||
Przypisy
edytuj- ↑ Machcewicz, Miłkowski ↓, s. 265.
- ↑ Machcewicz, Miłkowski ↓, s. 264–265.
Bibliografia
edytuj- Marguerite Bourcet: Le duc et la duchesse d’Alençon. Wyd. 2. Paris: „Perrin”, 2003. ISBN 226-2020698. (fr.).
- Machcewicz Paweł, Miłkowski Tadeusz: Historia Hiszpanii. Wyd. 3. popr. i uzup. Wrocław: Ossolineum, 2009. ISBN 978-83-04-04936-9.