Feliks Charlak
Feliks Charlak (Wiązowski, Szarlach[1]; ur. 29 września 1906 w Warszawie, zm. 13 lutego 1949 tamże) – polski przemysłowiec, przedsiębiorca prywatny, prezes Stowarzyszenia Mechaników Lotniczych, żołnierz TAP i AK.
 podporucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 września 1906 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 lutego 1949 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
W konspiracji od listopada 1939 r. początkowo w Tajnej Armii Polskiej, następnie kierownik grupy informacyjnej w kontrwywiadzie „Muszkieterów”, od kwietnia 1942 r. w Armii Krajowej. Mianowany podporucznikiem czasu wojny w końcu 1943 r. Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami (19 lutego 1944 r.) i Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami (25 lipca 1944 r.). We wniosku odznaczeniowym (bez daty, sporządzonym po lutym 1944 r.) napisano: „We własnym zakresie w toku 4-letniej pracy zorganizował aparat informacyjny z wszystkich możliwych instytucji, urzędów oraz ośrodków przemysłowych. Ma wartościowy nasłuch na »K« [komunę]. Stworzenie tego aparatu, obejmującego kilkuset agentów-informatorów, jest jego osobistą zasługą. Pracuje dobrze, nie poddaje się żadnym inspiracjom”[2]. Po wojnie miał uczestniczyć w przygotowaniu ucieczki z kraju Stanisława Mikołajczyka w październiku 1947 r.[3] Prowadził sklep w Al. Jerozolimskich w Warszawie. Aresztowany 4 lutego 1949 r. (według innych źródeł już 27 stycznia) bez dopełnienia jakichkolwiek formalności. 9 lutego 1949 r. doznał zapaści, w wyniku której zmarł po czterech dniach (13 lutego) nie odzyskawszy przytomności w szpitalu więzienia przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Przyczyną zapaści było najprawdopodobniej brutalne pobicie cierpiącego na wiele poważnych schorzeń Wiązowskiego przez funkcjonariuszy V Departamentu MBP Jana Lubienieckiego i Mariana Steckiego. Sprawę nieudolnie (sprzeczności w aktach) upozorowano na samobójstwo[4].
Przypisy
edytuj- ↑ AIPN, 01178/1126, Wyciąg z notatki służbowej ze spotkania z t.w. „Arturem”, 6 I 1962 r., b.p. (tutaj informacja o zmianie nazwiska).
- ↑ AWIH, III/22/2, k. 48, Wnioski odznaczeniowe sporządzone najprawdopodobniej przez szefa kontrwywiadu Komendy Głównej Bernarda Zakrzewskiego, [po lutym 1944 r.].
- ↑ Sugestia taka pojawiła się w liście do redakcji Jerzego Celmy-Panka, Nieznane szczegóły ucieczki Stanisława Mikołajczyka, „Odrodzenie”, Warszawa, 19 IX 1987, nr 38 (Feliks Wiązowski został tu zaszyfrowany jako „b. szef siatki kontrwywiadu AK – I-6 mjr H-W”).
- ↑ AIPN, 01178/1126, Informacja ze źródła „Jerzy 12” na temat Wiązowskiego, 6 V 1949 r., mkf. 2902/2, k. 9; ibidem, Notatka pt. „Wiązowski Feliks”, b.d., b.p; AIPN, 507/531, Postanowienie o umorzeniu dochodzenia w sprawie Feliksa Wiązowskiego (odpis), 20 VII 1949 r. k. 10–11; ibidem, Protokół sekcji zwłok, 24 II 1949 r., k. 13–14.