Explorer 9
Explorer 9 – amerykański satelita naukowy będący balonem badającym gęstość atmosfery. Ładunek ten był pierwszym pomyślnie wyniesionym przez rakietę całkowicie na paliwo stałe i pierwszym pomyślnie wyniesionym z poligonu Wallops Island.
| |
| Inne nazwy |
S-56A |
|---|---|
| Indeks COSPAR |
1961-004A |
| Państwo | |
| Zaangażowani | |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
635 km |
| Apogeum |
2581 km |
| Okres obiegu |
118,38 min |
| Nachylenie |
38,8° |
| Mimośród |
0,120936 |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
16 lutego 1961 13:05 UTC |
| Powrót do atmosfery |
9 kwietnia 1964 |
| Wymiary | |
| Kształt |
kulisty |
| Wymiary |
3,66 m średnicy |
| Masa całkowita |
36 kg[1] |
Nieudana próba
edytuj
Satelitę Explorer 9 próbowano wystrzelić wcześniej, jednak z niepowodzeniem. Taką samą rakietę nośną, Scout X-1 wystrzelono 4 grudnia 1960, o godz. 21:14 GMT, również z Wallops Island. Nastąpiła jednak usterka 2. członu rakiety. Satelita na pokładzie tamtej rakiety oznaczany jest S-56, stąd inne oznaczenie Explorera 9 – S-56A. W indeksie COSPAR tę nieudaną próbę oznaczono jako 1960-F17.
Budowa i działanie
edytujBalon Explorer 9 badał gęstość atmosfery. Wykorzystywany był do tego opór aerodynamiczny stawiany przez symetryczną powierzchnię statku. Składał się on z dwóch półkul cienkiej folii aluminiowej połączonych mylarową taśmą. Złożony i pusty balon – umieszczony w rakiecie – miał kształt walca o wymiarach 21,6 na 48,3 cm. Po wystrzeleniu nadmuchany był azotem z butli i odrzucony od ostatniego członu rakiety mechaniczną sprężyną. W środku umieszczono również akumulator ładowany przez ogniwo słoneczne, znajdujące się na powierzchni balonu. Powierzchnię równomiernie pokrywały kropki białej farby (o średnicy 5,1 cm), które miały zapewniać stabilizację temperatury satelity. W balonie znajdował się również nadajnik radiowy na częstotliwości 136 MHz, o mocy 15 mW – uległ awarii po wykonaniu pierwszej orbity uniemożliwiając radiowe śledzenie statku. NASA musiała użyć naziemnej sieci kamer Bakera-Nunna do optycznego śledzenia satelity.
Przypisy
edytuj- ↑ Encyclopedia Astronautica podaje 7 kg dla S-56A i 6 kg dla S-56
Bibliografia
edytuj- Encyclopedia Astronautica (ang.)
- NSSDC Master Catalog (ang.)
- Space 40 (cz.)