Ewa Skibińska
Ewa Skibińska (ur. 11 lutego 1963 we Wrocławiu) – polska aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
11 lutego 1963 |
|---|---|
| Zawód | |
| Lata aktywności |
od 1986 |
| Zespół artystyczny | |
| Teatr Polski we Wrocławiu (1986–2016) Teatr Powszechny w Warszawie (od 2017) | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujJako licealistka wystąpiła po raz pierwszy na deskach amatorskiego Teatru Zielona Latarnia we Wrocławiu. Po ukończeniu w 1981 IX Liceum Ogólnokształcącego we Wrocławiu[1] zdecydowała się na Wydział Lalkarski, jednak za namową Igora Przegrodzkiego przeniosła się na Wydział Aktorski we wrocławskiej filii Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie, którą ukończyła w 1986 roku.
Jeszcze podczas studiów wystąpiła jako senna zjawa Krysia w spektaklu Witolda Gombrowicza Historia (1985) we wrocławskim Teatrze Polskim, z którym związała się na stałe. Występowała także gościnnie w teatrach: Rozrywki w Chorzowie (1986) i Współczesnym im. Edmunda Wiercińskiego we Wrocławiu (2005). Współpracowała z takimi reżyserami jak Maciej Wojtyszko, Jerzy Jarocki, Tadeusz Różewicz, Feliks Falk, Andrzej Wajda i Krystian Lupa.
Zadebiutowała na kinowym ekranie niewielką rolą Ewy Borecznej, żony Janusza (Jerzy Zelnik) w melodramacie Romana Załuskiego Głód serca (1986) u boku Ewy Kasprzyk. W telewizyjnym dramacie Zero życia (1987) zagrała pielęgniarkę Anię, młodzieńczą miłość maturzysty (Tomasz Hudziec). W serialu Krzysztofa Kieślowskiego Dekalog VIII (1988) pojawiła się jako studentka opowiadająca skomplikowaną historię skrzypaczki (Krystyna Janda).
Uznanie krytyki i publiczności zdobyła rolą Oli Watowej w ekranizacji jej autobiograficznej opowieści w reżyserii Roberta Glińskiego Wszystko, co najważniejsze... (1992).
Największą popularność przyniosła jej postać Elżbiety Walickiej, żony Bruna (Krzysztof Pieczyński) w serialu TVP2 Na dobre i na złe (1999–2002). Wielu telewidzom kojarzy się także z rolą Teresy Kopytko-Żukowskiej w serialu Polsatu Pierwsza miłość (od 2004).
W 2017 roku związała się z Teatrem Powszechnym w Warszawie[2].
Życie prywatne
edytujMa córkę Helenę z Krzysztofem Mieszkowskim.
Przez lata była uzależniona od alkoholu. Od 2013 jest abstynentką[3].
Nagrody i odznaczenia
edytujMa na swoim koncie trzy nagrody Złotej Iglicy 1989, 2000, 2003 i jedną nagrodę Brązowej Iglicy 2002. W 1993 odebrała Nagrodę Towarzystwa Przyjaciół Teatru we Wrocławiu za najciekawszy epizod jako Jana, narzeczona Franza w sztuce Tadeusza Różewicza Pułapka w reżyserii Jerzego Jarockiego. Rola Mariedl w spektaklu Prezydentki (2000) przyniosła jej nagrodę na XL Kaliskich Spotkaniach Teatralnych. Jest także laureatką nagrody z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru za najciekawszą rolę kobiecą w 2001. Za postać Ireny w przedstawieniu Przypadek Klary (2002) otrzymała nagrodę aktorską na XLII Kaliskich Spotkaniach Teatralnych.
W 2002 została odznaczona Brązowym Krzyżem Zasługi[4], a w 2011 – Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[5].
| Rok | Tytuł | Rola |
|---|---|---|
| 1986 | Na kłopoty... Bednarski | Karin Wagner |
| Głód serca | Ewa Boreczna | |
| 1987 | Zero życia | Anka |
| 1988 | Dekalog VIII | studentka |
| 1989 | Gdańsk 39 | Helma Torlemans |
| Ostatni prom | Ania, kochanka Andrzeja | |
| Porno | Julia | |
| 1990 | Urodziny Kaja | prostytutka |
| Piggate | Lucy Crawford | |
| 1991 | In flagranti | Ewa |
| Latające machiny kontra Pan Samochodzik | Diana Denver | |
| 1992 | Wszystko, co najważniejsze... | Ola Wat |
| 1994 | Podróż do Polski | Krystyna |
| Dlaczego moje koleżanki to mają, a ja nie | ||
| 1995 | Tato | przyjaciółka Ewy |
| 1998 | Ekstradycja 3 | panienka |
| 1999–2002 | Na dobre i na złe | Elżbieta Walicka |
| 1999 | Tydzień z życia mężczyzny | Marta, kochanka Adama |
| 2002–2003 | Gorący temat | Barbara Dereń-Gromska |
| 2003 | Na Wspólnej | Joanna Rawska, była kochanka Andrzeja Brzozowskiego |
| 2004–2010, od 2019 | Pierwsza miłość | Teresa Żukowska (z domu Kopytko) |
| 2004 | O czym są moje oczy | mama Marty |
| 2007 | Świat według Kiepskich | babka Paździocha |
| 2009 | Plebania | Urszula |
| 2010 | Matka Teresa od kotów | Teresa |
| Licencja na wychowanie | feministka Róża | |
| Hotel 52 | Magda | |
| Świat według Kiepskich | Teresa Żukowska (z domu Kopytko) | |
| 2012–2015 | Barwy szczęścia | Urszula Korzeniak |
| 2012 | Paradoks | patolog Barbara Bartke |
| 2013 | Oszukane | Grażyna Szarucka |
| Lekarze | Jolka, żona Czarka | |
| 2014 | Prawo Agaty | Jadwiga Woźniak |
| 2015 | Powiedz tak! | Brzozowska, matka Wiktora |
| 2016 | Artyści | redaktorka Marzena Ochab |
| Kobiety bez wstydu | Roma, matka Katarzyny | |
| 2017 | Lekarze na start | Wanda Marczak, matka Tomasza |
| 2018 | Ślepnąc od świateł | Ewa |
| 2018 | Druga szansa | policjantka Róża |
| 2020 | W głębi lasu | Natalia Kopińska |
| od 2021 | Odwilż | Małgorzata Adamczyk, matka Kasi |
| 2022 | Słoń | matka Bartka |
| 2023 | Przyjaciółki | Karolina, matka Marty |
| Jedyny gatunek w rodzaju człowieka | ||
| 2024 | Powrót do życia | Karolina Fiszer, matka Mai |
Przypisy
edytuj- ↑ Absolwenci, Nauczyciele i Olimpijczycy. IX Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego we Wrocławiu 1954–2004, Wrocław 2004, s. 144.
- ↑ Ewa Skibińska – Teatr Powszechny [online], www.powszechny.com [dostęp 2018-02-15] (pol.).
- ↑ Ewa Skibińska: Piłam od zawsze. Nawet o poranku znalazła się małpka w torebce [online], kultura.onet.pl [dostęp 2023-04-06] (pol.).
- ↑ Ewa Skibińska – Teatr Polski. teatr.wroclaw.pl. [dostęp 2013-01-25].
- ↑ Magda Piekarska: Teatrowi Polskiemu życzyli 100 lat i dużo pieniędzy. wroclaw.gazeta.pl, 6 stycznia 2011. [dostęp 2013-01-25].
- ↑ Ewa Skibińska [online], FilmPolski [dostęp 2020-04-20] (pol.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Ewa Skibińska w bazie IMDb (ang.)
- Ewa Skibińska w bazie Filmweb
- Ewa Skibińska w bazie filmpolski.pl
- Ewa Skibińska, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-09].