Eugeniusz Tinz
Eugeniusz Aleksander Tinz (ur. 5 października 1877 we Lwowie, zm. 7 stycznia 1943 w Wiedniu) – generał dywizji Wojska Polskiego.
 generał dywizji
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1898–1927 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
       
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujEugeniusz Tinz urodził się 5 października 1877 we Lwowie, w rodzinie Henryka i Aleksandry z Kmicikiewiczów. Ukończył gimnazjum we Lwowie, następnie Techniczną Akademię Wojskową i Akademię Sztabu Generalnego w Wiedniu. Od 1898 oficer austriackiej artylerii. Od 1909 kapitan. Do 1912 pełnił służbę w sztabach, potem był dowódcą batalionu. Od 1914 służył jako oficer w sztabie Korpusu Armijnego w stopniu majora. W czasie I wojny światowej szef sztabu dywizji piechoty na froncie. W 1916 podpułkownik i dowódca pułku artylerii polowej. W latach 1917–1918 szef oddziału operacyjnego w sztabach związków taktycznych na frontach włoskim i rosyjskim.
8 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika i przydzielony do Sztabu Generalnego – Poselstwo Polskie w Wiedniu[1]. W maju 1919 wyznaczony został na stanowisko szefa Oddziału I Organizacyjnego Naczelnego Dowództwa WP. 19 listopada tego roku przeniesiony został do Dowództwa Frontu Litewsko-Białoruskiego na stanowisko szefa sztabu. Od 1 kwietnia 1920 kierował sztabem 4 Armii (od połowy maja sztab armii był jednocześnie sztabem Frontu gen. Szeptyckiego). 5 lipca tego roku stanął na czele sztabu Frontu Południowo-Wschodniego. 4 września tego roku przeniesiony został do Krakowa i mianowany szefem sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków”. Od 20 kwietnia 1921 roku pełnił obowiązki zastępcy dowódcy Okręgu Generalnego „Kraków”[2]. 25 września 1921 wyznaczony został na dowódcę 6 Dywizji Piechoty w Krakowie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 27. lokatą w korpusie generałów[3].
1 grudnia 1924 Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 7. lokatą w korpusie generałów[4].
Z dniem 1 kwietnia 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 31 maja tego roku został przeniesiony w stan spoczynku[5].
Osiadł w Wiedniu, gdzie zmarł. Pochowany na cmentarzu Meidling Freidhof. Był żonaty z Marią Wisoko-Meytsky.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5223 – 28 lutego 1922 roku[6]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 1923[7]
- Krzyż Walecznych
- Odznaka pamiątkowa „Stanęli w Potrzebie 1920” (1920)[8]
- Oficer Legii Honorowej (Francja)
- Order Medżydów (Imperium Osmańskie)
- Medal Wojenny Żelaznego Półksiężyca (Imperium Osmańskie)
- Krzyż Zasługi Wojskowej IV klasy (Hiszpania)
Przypisy
edytuj- ↑ Dziennik Rozporządzeń Komisji Wojskowej Nr 12 z 19 grudnia 1918 r., poz. 320 i 338.
- ↑ Rozkazy DOGen. Kraków ↓, Nr 65 z 14 maja 1921 roku.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 15.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 730.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 17 marca 1927 roku, s. 70, 88.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 marca 1922 roku, s. 225.
- ↑ OOP 1926 ↓, s. 21.
- ↑ „Stanęli w potrzebie”. „Nowości Illustrowane”. Nr 42, s. 3, 16 października 1920.
Bibliografia
edytuj- Rozkazy Dowództwa Okręgu Generalnego Kraków. Jagiellońska Biblioteka Cyfrowa. [dostęp 2018-10-20].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 2 M-Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Zdzisław Nicman, Polska historia nad Dunajem. Korespondencja z Wiednia, Polska Zbrojna Nr 18 (218) z 1995.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
- Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921-1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926.