Eugeniusz Żongołłowicz
Eugeniusz Żongołłowicz (ur. 21 sierpnia 1895 w Pskowie, zm. 18 stycznia 1963 w Long Marston, Wielka Brytania) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
.jpg) ppłk Eugeniusz Żongołłowicz (przed 1932) | |
 pułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 sierpnia 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 stycznia 1963 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914– |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca dywizji |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
         
| |
Życiorys
edytujUrodził się 21 sierpnia 1895 w Pskowie, ówczesnej stolicy guberni pskowskiej, w rodzinie Tadeusza i Julii z domu Del Campo-Seypio[1]. Powołany do Armii Imperium Rosyjskiego w 1914 ukończył Oficerska Szkołę Piechoty i walczył na frontach I wojny światowej jako dowódca kompanii w stopniu kapitana.
Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. W okresie od listopada 1918 do 1920 dowódca I Ochotniczego Warszawskiego Baonu Odsieczy Lwowa (później). W wojnie polsko-bolszewickiej dowodził 19 pułkiem piechoty[2]. W okresie od 1920 kolejno: dowódca batalionu, w 1921 dowódca Grupy Wawelberga w III powstaniu śląskim[2].
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 379. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 19 pp[3]. 10 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 19 pp[4]. W latach 1923–1925 był dowódcą I batalionu 19 pp[5][6][7]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 101. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. 11 marca 1926 roku został zatwierdzony na stanowisku oficera sztabowego przysposobienia wojskowego w dowództwie 5 Dywizji Piechoty we Lwowie[9]. 5 maja 1927 roku został przeniesiony do 19 pp na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[10]. 23 sierpnia 1929 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska[11] i skierowany na trzymiesięczny staż w innych rodzajach broni, a następnie na dwumiesięczny Kurs Próbny przy Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, po czym powołany został na dwuletni Kurs 1929–1931 Wyższej Szkoły Wojennej[12]. Kursu nie ukończył, ponieważ już w styczniu 1930 wyznaczony został na stanowisko dowódcy 57 pułku piechoty w Poznaniu[13]. 10 grudnia 1931 roku został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 10. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. Od 9 listopada 1934 do 15 listopada 1938 był komendantem Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej–Komorowie[15]. W listopadzie 1938 mianowany został dowódcą piechoty dywizyjnej 5 Dywizji Piechoty we Lwowie[16].
Pod koniec sierpnia 1939, zgodnie z przydziałem mobilizacyjnym, przybył do Łowicza, gdzie objął dowództwo formującej się rezerwowej 44 Dywizji Piechoty. W kampanii wrześniowej był dowódcą odcinka „Saska Kępa-Grochów” w obronie Warszawy. Po kapitulacji załogi stolicy do 1945 przebywał w niewoli niemieckiej.
Po uwolnieniu z niewoli został III zastępcą dowódcy 3 Dywizji Strzelców Karpackich we Włoszech i Wielkiej Brytanii. Po demobilizacji osiadł w Anglii. Zmarł 18 stycznia 1963 roku w Long Marston. Został pochowany na cmentarzu w Blockley. Generał broni Władysław Anders mianował go pośmiertnie generałem brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1964 roku w korpusie generałów[16].
2 lipca 1922 ożenił się z Kazimierą ze Schneiderów, z którą miał córkę Irenę (ur. 1923)[17].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 142
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1980 (19 lutego 1922)[18]
- Krzyż Niepodległości (4 listopada 1933)[19][20]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)[21][22]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[23]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[24]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[24]
- Odznaka za Rany i Kontuzje[25]
- Państwowa Odznaka Sportowa[25]
- Odznaka Strzelecka[25]
- Odznaka 19 Pułku Piechoty Odsieczy Lwowa[25]
- Medal Zwycięstwa[24]
Przypisy
edytuj- ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 5.
- ↑ a b Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. s. 419.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 33.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 546.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 179, 402.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 168, 345.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 268.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 732.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 marca 1926 roku. Dodatek „Obsada personalna przysposobienia wojskowego”, s. 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 130.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 289.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 376.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 8.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 11 grudnia 1931 roku, s. 395.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 254.
- ↑ a b Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 190.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3, 5.
- ↑ Dekret Naczelnika Państwa z 19 lutego 1922 r. L. 11429/V.M. Adj. Gen. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 10, s. 320)
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 9, s. 106, 19 marca 1934.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 17, 11 listopada 1936.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ a b c d Na podstawie fotografii 014 [2].
Bibliografia
edytuj- Eugeniusz Żongołłowicz. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości, sygn. I.480.686 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-08-01].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991, s. 419. ISBN 83-11-07836-X.
- Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 2 M-Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.