Etofibrat
Etofibrat (łac. etofibratum) – organiczny związek chemiczny, diester glikolu etylenowego z kwasem nikotynowym i kwasem klofibrowym[2]. Został opracowany jako lek z grupy fibratów, po stwierdzeniu, że klofibrat (klofibran etylu) i kwas nikotynowy wykazują synergistyczne działanie w leczeniu choroby wieńcowej[3].
| |||||||||||
Ogólne informacje | |||||||||||
Wzór sumaryczny |
C18H18ClNO5 | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Masa molowa |
363,79 g/mol | ||||||||||
Wygląd | |||||||||||
Identyfikacja | |||||||||||
Numer CAS | |||||||||||
PubChem | |||||||||||
DrugBank | |||||||||||
| |||||||||||
| |||||||||||
| |||||||||||
| |||||||||||
Podobne związki | |||||||||||
Podobne związki | |||||||||||
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||||
Klasyfikacja medyczna | |||||||||||
ATC |
Można go otrzymać w dwuetapowym procesie, rozpoczynającym się od reakcji tlenku etylenu z kwasem klofibrowym, w wyniku której powstaje monoester – klofibrynian 2-hydroksyetylu, zawierający wolną grupę hydroksylową (wydajność ok. 80%). Produkt ten poddaje się reakcji z chlorkiem kwasu nikotynowego w obecności trimetyloaminy, uzyskując produkt końcowy z wydajnością również ok. 80%[2].
W organizmie po kontakcie z hydrolazami obecnymi w osoczu następuje stopniowa hydroliza wiązań estrowych z uwolnieniem obu kwasów[3].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Etofibrat (nr 90013) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2019-07-14]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ a b c d e Carlos Sunkel Letelier , Fernando Cillero Grafulla , Preparation of glycol (2-(p-chlorophenoxy)-2-methylpropionate)-2-nicotinate. Patent US4028369, patents.google.com, 1977 [dostęp 2019-07-14] (ang.).[niewiarygodne źródło?]
- ↑ a b A.C. Sposito i inni, Etofibrate but not controlled-release niacin decreases LDL cholesterol and lipoprotein (a) in type IIb dyslipidemic subjects, „Brazilian Journal of Medical and Biological Research”, 34 (2), 2001, s. 177–182, DOI: 10.1590/s0100-879x2001000200004, PMID: 11175492 (ang.).