Ernst Kurth
Ernst Kurth (ur. 1 czerwca 1886 w Wiedniu, zm. 2 sierpnia 1946 w Bernie[1][2]) – szwajcarski muzykolog pochodzenia austriackiego[1].
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Życiorys
edytujStudiował pod kierunkiem Guido Adlera na Uniwersytecie Wiedeńskim, w 1908 roku uzyskał tytuł doktora na podstawie dysertacji Der Still der opera seria von Gluck bis zum Orfeo[1]. W latach 1908–1911 działał jako pianista-korepetytor w Lipsku, Bambergu i Barmen, w latach 1911–1912 uczył w eksperymentalnej Freie Schulgemeinde w Wickersdorfie[2]. W 1912 roku osiadł w Bernie[2]. Habilitował się na Uniwersytecie Berneńskim w 1912 roku na podstawie pracy Die Voraussetzungen der theoretischen Harmonik und der tonalen Darstellungssystems, następnie wykładał na tej uczelni muzykologię[1]. Z jego inicjatywy w berneńskiej uczelni powstał Institut für Musikwissenschaft (1920/21). Od 1927 roku wydawał „Berner Veröffentlichungen zur Musikforschung”[2]. W ostatnich latach życia cierpiał na chorobę Parkinsona[2]. Mimo to kontynuował pracę na uniwersytecie[3].
Twórczość
edytujBył autorem takich prac jak Grundlagen des linearen Kontrapunkts: Bachs melodische Polyphonie (Berno 1917), Romantische Harmonik und ihre Krise in Wagners Tristan (Berno 1920), Musikpsychologie (Berno 1931) i Anton Bruckner (2 tomy, Berlin 1925)[1]. Przeciwstawił się promowanej przez Hugo Riemanna teorii statycznej formy, pod wpływem filozofii Arthura Schopenhauera ujmując muzykę jako kreatywną manifestację woli, znajdującą swój najpełniejszy wyraz w twórczości kompozytorów baroku i romantyzmu[2]. Teorię muzyki łączył z psychologią, akcentując audytatywne doświadczenie w analizie dzieła muzycznego[2]. Eksponował horyzontalny wymiar przebiegu dźwiękowego, w pracy Romantische Harmonik podkreślał jego walor energetyczny i kolorystyczny[2]. W pracy Grundlagen des linearen Kontrapunkts zajął się analizą polifonii[2], wprowadził do terminologii muzycznej pojęcie linearyzmu[1]. Teorie Kurtha były później krytykowane przez Heinricha Schenkera[2], ale wywarły wpływ na teorie muzykologów rosyjskich (Boris Asafjew) i polskich (Józef Chomiński)[3].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1992. ISBN 978-0-02-865528-4.
- ↑ a b c d e f g h i j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 247–248. ISBN 978-83-224-3303-4.
- ↑ a b Kurth, Ernst [online], Polska Biblioteka Muzyczna [dostęp 2024-09-04] (pol.).