Eric Lomax
Eric Sutherland Lomax (ur. 30 maja 1919 w Edynburgu – zm. 8 października 2012 w Berwick-upon-Tweed)[1] – oficer Armii Brytyjskiej, jeniec wojenny, pisarz.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
oficer, pisarz |
| Narodowość |
brytyjska |
Wczesne życie
edytujLomax urodził się 30 maja 1919 r. w Edynburgu. W wieku 16 lat opuścił szkołę i rozpoczął pracę na poczcie[2].
Służba wojskowa
edytujLomax w roku 1939 dołączył do Królewskiego Korpusu Łączności[3]. Następnie odbył szkolenie w 152. Jednostce Szkoleniowej Podchorążych, po którym uzyskał stopień podporucznika dnia 28 grudnia 1940[4]. Jako oficer korpusu łączności został dołączony do 5. Pułku Królewskiej Artylerii. Jako porucznik został pojmany przez Japończyków po kapitulacji Singapuru w lutym 1942 roku[3]. Wraz z innymi jeńcami trafił do obozu jenieckiego w Changi[2]. Następnie został przeniesiony do Kanchanaburi w Tajlandii, gdzie był zmuszony do budowy Kolei Birmańskiej, zwanej – ze względu na liczbę ofiar pochłoniętych w czasie jej budowy – Koleją Śmierci[3]. W 1949 przyznano mu Efficiency Medal oraz otrzymał honorowy stopień kapitana[5]. Opuścił armię w 1955[6].
Późniejsze lata
edytujStudiował zarządzanie, pracował w Scottish Gas Board i na University of Strathclyde. Przeszedł na emeryturę w 1982[6].
Późniejsze lata życia Lomaxa obejmowały pojednanie z Takashim Nagase, oprawcą z czasów, gdy Lomax był jeńcem w japońskiej niewoli. Nagase opisał swoje doświadczenia wojenne i powojenne w książce Crosses and Tigers, a także sfinansował budowę buddyjskiej świątyni, by odpokutować za popełnione w czasie wojny czyny[2]. Spotkanie między dwoma mężczyznami zostało zarejestrowane w ramach prac nad filmem dokumentalnym Enemy, my friend? (1995) Mike’a Finlasona[7].
Życie osobiste
edytujLomax poślubił swoją pierwszą żonę Agnes (Nan) 20 listopada 1945. Mieli troje dzieci: Lindę May (14 grudnia 1946 – 13 grudnia 1993), Erica (ur. 18 czerwca 1948, zmarł po urodzeniu) i Charmaine Carole (ur. 17 czerwca 1957)[8].
W 1980 poznał kanadyjską pielęgniarkę Patricię Wallace (Patti), młodszą od niego o siedemnaście lat. Patti przeprowadziła się z Kanady do Wielkiej Brytanii w 1982. Lomax rozwiódł się z Nan kilka miesięcy później i ożenił się z Patti w 1983[9].
Autobiografia i jej adaptacje
edytujLomax napisał swoją autobiografię, która ukazała się w 1995 pod tytułem The Railway Man.
Książka została sfilmowana pod tym samym tytułem. Reżyserii podjął się Jonathan Teplitzky, a w rolę Erica Lomaxa wcielili się Colin Firth (jako starszy Lomax) oraz Jeremy Irvine (jako młody Lomax), natomiast Nicole Kidman zagrała jego drugą żonę – Patti[10].
Książka Lomaxa została nagrodzona w 1996 NCR Book Award[11] oraz PEN/Ackerley Prize[12].
Twórczość
edytuj- The Railway Man (1995, pol. wyd.: Droga do zapomnienia, tłum. Dorota Malina, Znak Literanova 2014).
Przypisy
edytuj- ↑ Eric Lomax: The Railway Man author dies aged 93, (ang.), BBC News, 8 października 2012, [dostęp: 27 maja 2014].
- ↑ a b c D. van der Vat, Eric Lomax obituary, (ang.), The Guardian, 9 października 2012, [dostęp: 22 maja 2014].
- ↑ a b c W. Yardley, Eric Lomax, World War II prisoner who forgave, dies at 93, (ang.), New York Times, 9 października 2012, [dostęp: 27 maja].
- ↑ Supplement, no. 35056, p. 547, (ang.), The London Gazzette, 24 stycznia 1941, [dostęp: 27 maja 2014]
- ↑ Supplement, no. 38517, p. 385, (ang.), The London Gazzette, 21 stycznia 1949, [dostęp: 27 maja 2014].
- ↑ a b M. Childs, Eric Lomax: War hero whose experiences in the Far East became a bestselling memoir, (ang.), The Independent, 10 października 2012, [dostęp: 27 maja 2014].
- ↑ The Railway Man. therealrailwayman.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-02)]., (ang.), [dostęp: 27 maja 2014].
- ↑ J. Moorhead, The Railway Man’s forgotten family: ‘We were victims of torture too’, (ang.), The Guardian, 28 grudnia 2013 [dostęp: 27 maja 2014].
- ↑ C. O’Brian, The moment PoW victim forgave Japanese torturer: How moving memoir of pain and reconciliation has been turned into an inspirational new film, (ang.), Daily Mail, 29 grudnia 2013, [dostęp: 27 maja 2014].
- ↑ Droga do zapomnienia, (pol.), Filmweb, [dostęp: 27 maja 2014].
- ↑ NCR Book Award Winners, (ang.), GoodReads, [dostęp: 27 maja 2014].
- ↑ PEN/Ackerley Prize. englishpen.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-06-26)]., (ang.) English PEN, [dostęp: 27 maja 2014].