Eparchia charkowska
Eparchia charkowska i bohoduchowska – jedna z eparchii Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego, ze stolicą w Charkowie. Jej biskupem ordynariuszem jest metropolita charkowski i bogoduchowski Onufry (Łehki)[1], zaś funkcję katedry pełni sobór Zwiastowania w Charkowie[2].
 Sobór Zwiastowania w Charkowie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Siedziba |
Charków |
| Data powołania |
1799 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sobór | |
| Biskup diecezjalny |
metropolita charkowski i bogoduchowski Onufry (Łehki) |
| Dane statystyczne | |
| Liczba kapłanów |
155 |
| Liczba parafii |
190 |
| Liczba klasztorów |
2 |
Położenie na mapie Charkowa  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
Położenie na mapie obwodu charkowskiego  | |
 49°59′29,2″N 36°13′43,9″E/49,991444 36,228861
| |
| Strona internetowa | |
Historia
edytuj
Za moment początkowy funkcjonowania eparchii uznaje się ukaz cara Pawła I i Świątobliwego Synodu Rządzącego powołujący do życia eparchię ukraińsko-słobodzką z siedzibą w Charkowie, wydzieloną z eparchii biełgorodzkiej. Jej pierwszym ordynariuszem został biskup Krzysztof (Sułyma)[3], zaś status katedry eparchii uzyskał sobór Zaśnięcia Matki Bożej w Charkowie[4]. W 1836 eparchia zmieniła nazwę na charkowską i achtyrską, zaś od 1946 na charkowską i bohoduchowską[3].
W 1799 eparchia liczyła 673 czynne cerkwie. Do rewolucji październikowej liczba ta wzrosła do 1063. W ramach antykościelnej polityki władze radzieckie do 1941 zamknęły niemal wszystkie z nich – w momencie ataku III Rzeszy na ZSRR jedyną czynną świątynią na terytorium eparchii była cerkiew Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Charkowie[3]. W 1946 status soboru katedralnego uzyskał zwrócony wiernym sobór Zwiastowania w Charkowie.
Współcześnie eparchii podlega 190 parafii obsługiwanych przez 155 kapłanów[5].
Monastery
edytujNa terenie eparchii działają dwa monastery[6]:
- monaster Opieki Matki Bożej w Charkowie, męski, w jego obrębie znajduje się rezydencja biskupów charkowskich[7].
- monaster św. Michała Archanioła w Łozowej, żeński
Słobodzko-ukraińscy i charkowscy
edytuj- Krzysztof (Sułyma), 1799–1813
- Apollo (Tereszkewicz), 1813–1817
- Paweł (Sabbatowski), 1817–1826
- Witalis (Borisow-Żegaczow), 1826–1832
- Innocenty (Aleksandrow), 1832–1835
Charkowscy i achtyrscy
edytuj- Melecjusz (Leontowicz), 1835–1840
- Smaragd (Kryżanowski), 1840–1841
- Innocenty (Borisow), 1841–1848
- Elpidifor (Bieniediktow), 1848
- Filaret (Gumilewski), 1848–1859
- Makary (Bułgakow), 1859–1868
- Nektariusz (Nadieżdin), 1869–1873
- Sawa (Tichomirow), 1874–1879
- Justyn (Ochotin), 1879–1882
- Ambroży (Kluczariow), 1882–1901
- Flawian (Gorodiecki), 1901–1903
- Arseniusz (Briancew), 1903–1914
- Antoni (Chrapowicki), 1914–1918
- Nataniel (Troicki), 1921–1927 (de facto do 1924)
- Konstantyn (Diakow), 1927–1935
- Innocenty (Letiajew), 1935–1936
- Innocenty (Tichonow), 1937
- Aleksander (Pietrowski), 1937–1938
Charkowscy i bohoduchowscy
edytuj- Stefan (Procenko), 1945–1960
- Nestor (Tuhaj), 1961–1964
- Leonid (Łobaczow), 1964–1967
- Leoncjusz (Gudimow), 1967–1970
- Nikodem (Rusnak), 1970–1984
- Ireneusz (Seredni), 1984–1989
- Nikodem (Rusnak), 1989–2011
- Onufry (Łehki), od 2012
Przypisy
edytuj- ↑ Синод УПЦ МП назначил управляющего Харьковской епархией.
- ↑ Благовещенский Кафедральный собор.
- ↑ a b c ХАРКІВСЬКА єпархія.
- ↑ Успенский собор Харькова возвращен Церкви
- ↑ Харьковская и Богодуховская епархия.
- ↑ ХАРКІВСЬКА єпархія.
- ↑ История Свято-Покровского мужского монастыря г.Харькова. [dostęp 2013-08-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-18)].
- ↑ Харьковская епархия.