Emilian

imię męskie

Emilianimię męskie pochodzenia łacińskiego a. etruskiego.

Emilian
Wymowa

ɛmˈiljan

Płeć

męska

Język(i)

polski, hiszpański, francuski, rosyjski, rumuński

Imieniny

28 kwietnia, 18 lipca, 31 lipca, 8 sierpnia, 21 sierpnia, 11 września, 11 października, 12 listopada, 6 grudnia, 8 grudnia

Znaczenie
Języki

etruski, łaciński

Słowo

aemulus, emulus

Znaczenie

rywal, zazdrosny

Region pochodzenia

Włochy (Etruria)

Alternatywne nazwy
Warianty w języku polskim

Emiljan (hist.)

Warianty obcojęzyczne

Aemilian, Эміліян, Емилиян, Emilián / Milan, Emiliano, Émilien, Emiliano / Millán, Emilià, Aemilianus, Emilian, Emilian, Emiliano, Эмилиа́н, Emilian, Омелян, Emilián, Emiliano

Odpowiednik dla płci przeciwnej

Emilia, Emiliana

Formy pochodne

Jemek, Emil, Emilek, Emiś, Milan, Milo, Milek, Miluś, Miłek

Pokrewne imiona

Emil, Milan, Milo

Wywodzi się od nazwiska pochodzącego z Etrurii, rzymskiego rodu patrycjuszy Emiliuszów (łac. Aemilianus). Według tradycji oznacza tyle co żarliwy, rywal (łac. aemulus) a. zazdrosny (łac. emulus), lub po prostu: pochodzący z rzymskiego rodu Emiliuszów[1].

Utarło się kilka zdrobnień tego imienia: Emko, Mila, Milan, Milo itp., oraz najpopularniejsze Emil. Ostatnie, dzięki twórczości Jeana-Jacquesa Rousseau (Emil, czyli O wychowaniu), zostało upowszechnione w XIX w. jako odrębne imię i często stosowane wymiennie[2]. Znane spieszczenia imienia to m.in.: Jemek, Milek, Miluś, Miłek itp., oraz pochodzące od zdrobnienia Emil: Emilek, Emisz, Emiś itp.

Posiada żeńskie odpowiedniki: Emiliana a. Emilia[1].

Od imienia wzięło swój źródłosłów kilka polskich nazwisk: Emela, Emielita, Emil, Emilewicz, Emilita, Emilka, Emisz, Emka, Emko, Emilianowicz, Jemielita, Jemilka, Omilianowicz, Omiljanowicz, Milewicz, Milowicz[1]. Przypuszczalnie także od imienia Emilian bądź jego form obocznych wzięły swoją nazwę niektóre miejscowości, m.in. Emilianów, Jemiłówka, Milanówek, Milejowice, Milowice. Błędnie prowadzona jest od Emiliana etymologia lombardzkiej nazwy zwyczajowej Mediolanu (lomb. Milà), właściwie będącą formą imienia w tym języku i przypisaną miastu wtórnie.

Emilian imieniny obchodzi: 28 kwietnia, 27 czerwca (wspomnienie bł. Emiliana Kowcza), 18 lipca (św. Emiliana z Durostorum), 31 lipca, 8 sierpnia, 21 sierpnia, 11 września, 11 października, 12 listopada (św. Emiliana z Cogolli) i 6 grudnia (św. Emiliana Męczennika).

Dzięki kultowi świętych imienników, imię to jest szczególnie popularne w Hiszpanii, Portugalii, krajach latynoamerykańskich, Rumunii i we Włoszech oraz wśród chrześcijan północnoafrykańskich. Za sprawą kultu śś. Emiliana i Majoryka, tradycyjnie łączone z zawodami aptekarza oraz specjalnościami chemika i wcześniej inżyniera wojskowego[3]. Stąd w rodzinach inteligenckich Polski i Rosji XVIII i XIX w. było chętnie wybierane dla dzieci, podkreślających tym związek z kulturą francuską i włoską[4]. Obecnie należy do imion rzadkich, w 2010 zajęło 218. pozycję pod względem najczęściej nadawanych nowo urodzonym obywatelom Polski[5].

Odpowiedniki w innych językach

edytuj

Patroni

edytuj

Imiennicy

edytuj

Lista według daty urodzenia:

Aemilian (niem.)

edytuj

Emiliano (hiszp., wł.)

edytuj

Émilien (fr.)

edytuj

Jemielian (ros. Эмилиа́н)

edytuj

Omelan (ukr. Омелян)

edytuj

Drugie i kolejne imię

edytuj

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b c Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych z almanachem, wyd. 6, Warszawa: „Świat Książki”, 2000, tabl. 43, s. 636, ISBN 83-7227-582-3.
  2. Jan Stanisław Bystroń, Dzieje obyczajów w dawnej Polsce: Wiek XVI–XVIII, Maria Bokszczanin (red.), Janusz Tazbir (oprac.), wyd. 4, t. 2, Warszawa: PIW, 1994, s. 78, ISBN 83-06-02297-1.
  3. Stanisław Wasylewski, Życie polskie w XIX wieku, Janusz Tazbir (oprac.), wyd. 2, Warszawa: „Iskry”, 2008, s. 331–332, ISBN 978-83-244-0061-4.
  4. Eliza Małek, Jan Wawrzyńczyk, Kultura rosyjska: Postacie, wydarzenia, symbole, daty, Warszawa: UW, 2001, s. 82, ISBN 83-235-0185-8.
  5. Najpopularniejsze imiona męskie (7): Teofil, Tristan, Walter, Włodzimierz, Zachariasz i inne | Viggo.pl [online], viggo.pl [dostęp 2017-11-23] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-06] (pol.).
  6. Kazimierz Tymiński, Mały słownik polsko–esperancki, Warszawa: WP, 1986, s. 429, ISBN 83-214-0326-3.