Eliasz Wodzicki
Eliasz Wodzicki herbu Leliwa (ur. 1730, zm. 17 stycznia 1805[1]) – hrabia galicyjski od 1799, członek Stanów Galicyjskich od 1782, starosta generalny krakowski w latach 1783-1800[2], starosta stopnicki i szydłowski, poseł na Sejm Repninowski w 1768.
 Leliwa | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytuj
Syn Piotra Wodzickiego[3]. Poseł województwa krakowskiego na sejm konwokacyjny 1764 roku[4]. W załączniku do depeszy z 2 października 1767 roku do prezydenta Kolegium Spraw Zagranicznych Imperium Rosyjskiego Nikity Panina, poseł rosyjski Nikołaj Repnin określił go jako posła właściwego dla realizacji rosyjskich planów na sejmie 1767 roku[5]. 23 października 1767 wszedł w skład delegacji Sejmu, wyłonionej pod naciskiem posła rosyjskiego Nikołaja Repnina, powołanej w celu określenia ustroju Rzeczypospolitej[6]. Deputat na Trybunał Główny Koronny, generał-major wojsk koronnych, konsyliarz konfederacji generalnej koronnej w konfederacji targowickiej[7].
Kawaler Orderu Orła Białego od 1787 i Orderu Świętego Stanisława od 1779.
Został pochowany w kościele Mariackim w Krakowie, a jego nagrobek znajduje się w kaplicy Mazarakich[8].
Bibliografia
edytuj- Jerzy Sewer Dunin-Borkowski, Genealogie żyjących utytułowanych rodów polskich, Lwów 1895
Przypisy
edytuj- ↑ Kościół Parafialny Wszystkich Świętych w Górce Kościelnickiej. [w:] koscielniki.com [on-line]. 2010-03-04. [dostęp 2019-10-09].
- ↑ Urzędnicy województwa krakowskiego XVI-XVIII wieku. Spisy. Oprac. Stanisław Cynarski i Alicja Falniowska-Gradowska. Kórnik 1990, s. 271.
- ↑ Kościelniki
- ↑ Tomasz Szwaciński, Sejmiki poselskie przed konwokacją 1764 r., w: Kwartalnik Historyczny, R. 113, nr 1 (2006), s. 23.
- ↑ Носов Б. В. Установление российского господства в Речи Посполитой. 1756–1768 гг. Moskwa, 2004, s. 663.
- ↑ Volumina Legum t. VII, Sankt Petersburg 1860, s. 244-248.
- ↑ Dariusz Rolnik, Szlachta koronna wobec konfederacji targowickiej (maj 1792 - styczeń 1793), Katowice 2000, s. 163.
- ↑ C. Bąk-Koczarska, Mieszkańcy pałacu "pod Krzysztofory" w Krakowie, Kraków 1999, s. 98