Elewacja (kult świętych)

Elewacja (łac. elevatio) – podniesienie relikwii w celu umieszczenia ich w godniejszym miejscu.

Jednym z elementów oddawania czci Słudze Bożemu jest przeniesienie jego szczątków i złożenie ich na podwyższeniu w obrębie kościoła. Za wyróżnienie uchodził pochówek w obrębie świątyni. Do zwyczaju należało grzebanie pod posadzką na znak pokory by wchodzący deptali po nich, zaś sama elewacja wiązała się z wyniesieniem ponad poziom ziemi. Obrzęd ten pojawił się już w V wieku, ale od VII wieku ceremonia odbywała się z inicjatywy biskupów i uczestniczyli w niej także biskupi sąsiednich diecezji wraz z wiernymi.

Za sprawą synodów starano się skodyfikować elewacje dokonywane przez biskupów przez zobligowanie ich do sprawdzenia świętości Sługi Bożego i cudów potwierdzających jego świętość. W 815 roku na zjeździe w Moguncji wnioskowano by w procesie weryfikacji zasięgać też opinii księcia, a obrzędu dokonywać po zyskaniu akceptacji synodu. Mimo iż ustalenia nie były zawsze rygorystycznie przestrzegane to liczba elewacji dokonywanych w latach 751-1000 spadła.

W obrzędzie tym historycy upatrują proweniencji kanonizacji, gdyż nadawał publicznego charakteru kultowi.

Bibliografia

• Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 6: M-P. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 2000, s. 607/608. ISBN 83-7097-671-9.
• Zbigniew Kobus: Kult relikwii świętych. [w:] Anamnesis 40 [on-line]. KKBiDS. s. 92. [dostęp 2012-02-05]. (pol.).
• Paweł Figurski UT TUMULUM MONUMENTI IN MODUM SEPULCRI SUBLIMIUS ELEVARET, czyli próba uświęcenia biskupa płockiego Wernera.