Ekorus

	Ekorus
	Werdelin, 2003
	; Artystyczna rekonstrukcja E. ekakeran
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Rodzina	łasicowate
Rodzaj	Ekorus
	Typ nomenklatoryczny
	Ekorus ekakeran Werdelin, 2003
Gatunki
	E. ekakeran Werdelin, 2003
	E. ekakeran Werdelin, 2003
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ten artykuł od 2008-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ekorus – wymarły monotypowy rodzaj ssaka drapieżnego z rodziny łasicowatych (Mustelidae), wielkości psa, zamieszkujący pod koniec miocenu około 6 milionów lat temu Kenię.

Etymologia

Ekorus: nazwa ekor oznaczająca w języku turkana „borsuka”^[1].
ekakeran: nazwa ekakeran oznaczająca w języku turkana „biegacza”^[1].

Charakterystyka

Osiągała 60 centymetrów wysokości, jego budowa ciała nie była podobna do dzisiejszych łasic. Współczesne łasice mają krótkie nogi i mogą osiągać dużą prędkość tylko na krótkich dystansach. Nogi Ekorus były zbudowane podobnie jak u lamparta plamistego^[2]. Pojawił zanim wielkie koty zaczęły królować na sawannach Afryki, duża łasica Ekorus polowała na trójpalczastego konia Eurygnathohippus i dużą świnie Nyanzachoerus^{[potrzebny przypis]}. Powód tej ewolucji mogą wytłumaczyć Wielkie Rowy Afrykańskie^{[potrzebny przypis]}. Zanim rozpoczął pękać ryft kontynentalny, Kenia była bardziej zalesiona^[3]. Ponieważ ostatecznie wilgoć została wzbudzona z lasów przez obszary górskie, lasy zmieniły się w obszary trawiaste. Lepiej przystosowane i zbudowane zwierzęta do otwartych terenów prosperowały a wolniejsze leśne gatunki wyginęły.

Skamieniałości dużych mioceńskich łasic odnajdywano w Ameryce północnej i Azji.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c L. Werdelin: Mio-Pliocene Carnivora from Lothagam, Kenya. W: M.G. Leakey & J.M. Harris: Lothagam: The Dawn of Humanity in Eastern Africa. New York: Columbia University Press, 2003, s. 265. ISBN 978-0-231-11870-5. (ang.).
↑ LarsL. Werdelin LarsL., Mio-Pliocene Carnivora from Lothagam, Kenya, Columbia University Press, 23 stycznia 2003, s. 261–328, DOI: 10.7312/leak11870-013, ISBN 978-0-231-50760-8 [dostęp 2024-10-24] (niem.).
↑ LarsL. Werdelin LarsL., Scott W.S.W. Simpson Scott W.S.W., The last amphicyonid (Mammalia, Carnivora) in Africa, „Geodiversitas”, 31 (4), 2009, s. 775–787, DOI: 10.5252/g2009n4a775, ISSN 1280-9659 [dostęp 2024-10-24] (ang.).

[Werdelin-1] L. Werdelin: Mio-Pliocene Carnivora from Lothagam, Kenya. W: M.G. Leakey & J.M. Harris: Lothagam: The Dawn of Humanity in Eastern Africa. New York: Columbia University Press, 2003, s. 265. ISBN 978-0-231-11870-5. (ang.).

[2] LarsL. Werdelin LarsL., Mio-Pliocene Carnivora from Lothagam, Kenya, Columbia University Press, 23 stycznia 2003, s. 261–328, DOI: 10.7312/leak11870-013, ISBN 978-0-231-50760-8 [dostęp 2024-10-24] (niem.).

[3] LarsL. Werdelin LarsL., Scott W.S.W. Simpson Scott W.S.W., The last amphicyonid (Mammalia, Carnivora) in Africa, „Geodiversitas”, 31 (4), 2009, s. 775–787, DOI: 10.5252/g2009n4a775, ISSN 1280-9659 [dostęp 2024-10-24] (ang.).

[1]

[2]

[3]