Wikipedia

Egidio Romualdo Duni

włosko-francuski kompozytor operowy

Egidio Romualdo Duni (ur. 9 lutego 1708 w Materze, zm. 11 czerwca 1775 w Paryżu[1][2][3]) – włoski kompozytor.

Egidio Romualdo Duni
Ilustracja
Portret Egidia Duniego pędzla Louisa Carrogisa Carmontelle’a (ok. 1760)
Data i miejsce urodzenia

9 lutego 1708
Matera

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

11 czerwca 1775
Paryż

Gatunki

muzyka poważna, muzyka barokowa

Zawód

kompozytor

Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys

edytuj

Pochodził z rodziny muzyków, jego ojciec Antonio był kapelmistrzem, brat Antonio natomiast kompozytorem i kapelmistrzem[1]. Był uczniem Francesco Durantego w Conservatorio di Santa Maria di Loreto w Neapolu[1][2]. Brak dokładnych informacji źródłowych nie pozwala na odtworzenie wielu faktów z jego życiorysu[1][2]. Przypuszczalnie na początku lat 30. XVIII wieku przebywał w Wiedniu[1]. Był kapelmistrzem w kościele San Nicola w Bari[1][2][3]. W 1735 roku wystawił w Rzymie swoją operę Nerone[1][2][3], bywał także w Wenecji i Mediolanie[1]. W 1737 roku gościł w Londynie, gdzie na deskach King’s Theatre wystawił operę Demofoonte[1][2]. Następnie udał się do Holandii, gdzie w 1738 roku jego nazwisko pojawia się na liście studentów uniwersytetu w Lejdzie[1][2]. W 1739 roku wrócił do Włoch[1][2]. W 1748 roku otrzymał posadę kapelmistrza na dworze książęcym Filipa I w Parmie[1][2].

W 1757 roku wystawił w Paryżu swoją operę Le peintre amoureux de son modèle i zachęcony jej scenicznym sukcesem przeniósł się do tego miasta[1][2]. Od 1761 do 1768 roku pełnił funkcję dyrektora Comédie-Italienne[1][2].

Twórczość

edytuj

Należał do czołowych przedstawicieli XVIII-wiecznej włoskiej opery komicznej[1][3], w swojej twórczości połączył cechy stylu włoskiego i francuskiego[1][2]. Wprowadzał rozbudowane arie i zespołowe finały przyjmujące często cechy wodewilu[1]. Jego dzieła cieszyły się w swoim czasie dużym powodzeniem, które zawdzięczały współpracy kompozytora z czołowymi librecistami epoki: M.-J. Sedaine’em, Ch.-S. Favartem i L. Anseaume’em[1][3].

Wiele oper Duniego było wystawianych w XVIII wieku w Warszawie przez francuskie zespoły teatralne[1].

Opery

edytuj

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

  • Nerone (wyst. Rzym 1735)
  • Demofoonte (wyst. Londyn 1737)
  • Didone abbandonata (wyst. Mediolan 1739)
  • Catone in Utica (wyst. Florencja 1740)
  • Artaserse (wyst. Florencja 1744)
  • Ciro riconosciuto (wyst. Genua 1748)
  • La semplice curiosa (wyst. Florencja 1751)
  • Le caprice amoureux, ou Ninette à la cour (wyst. Parma 1755)
  • L’Olimpiade (wyst. Parma 1755)
  • La buona figliuola (wyst. Parma 1756)
  • Le peintre amoureux de son modèle (wyst. Paryż 1757)
  • La fille mal gardée (wyst. Paryż 1758)
  • Nina et Lindor (wyst. Paryż 1758)
  • La veuve indécise (wyst. Paryż 1759)
  • L’Isle des foux (wyst. Paryż 1760)
  • Mazet (wyst. Paryż 1761)
  • La plaideuse (wyst. Paryż 1762)
  • Le melicien (wyst. Wersal 1762)
  • Les deux chasseurs et la laitière (wyst. Paryż 1763)
  • L’école de la jeunesse (wyst. Paryż 1765)
  • La fée Urgèle (wyst. Fontainebleau 1765)
  • La clochette (wyst. Paryż 1766)
  • Les sabots (wyst. Paryż 1766)
  • Les moissonneurs (wyst. Paryż 1768)
  • Thémire (wyst. prywatne 1770)

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 478. ISBN 83-224-0223-6.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 953. ISBN 0-02-865527-3.
  3. ↑ a b c d e The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 230. ISBN 0-674-37299-9.

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Egidio_Romualdo_Duni&oldid=71485610”