Edward de Virion
Edward de Virion h. Leliwa, ps. „Red” (ur. 21 stycznia 1924 w Rudawie, zm. 23 kwietnia 1993 w Południowej Afryce) – polski i brytyjski wojskowy, działacz polonijny, przewodniczący Rady Polonii RPA.
 kapral podchorąży
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 stycznia 1924 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 kwietnia 1993 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Włodzimierza Izydora „Dziuk” de Virion h. Leliwa (1896–1974) i Ireny bar. Brunnow h. Trzy Belki (1897–1979). Był starszym bratem Anny Zofii po mężu Starowiejskiej (1925–1999), Jerzego Andrzeja (1927–1985), ps. „Jarek”, i Stanisława Gustawa (1928–2007), ps. „Gustaw”[1].
W czasie II wojny światowej żołnierz Armii Krajowej. W stopniu kaprala podchorążego walczył w powstaniu warszawskim, w szeregach 1. kompanii Zgrupowania Bartkiewicz. Po powstaniu trafił do niewoli niemieckiej (nr jeniecki 140149)[2]. Po uwolnieniu był podchorążym 2 Korpusu Polskiego we Włoszech, a później żołnierzem jednostek specjalnym wojska brytyjskiego (Intelligence Corps).
W 1962 zamieszkał w Republice Południowej Afryki, gdzie przez kilka dziesięcioleci stał na czele Rady Polonii.
Został odznaczony przez Rząd RP na uchodźstwie Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami oraz w 1976 Złotym Krzyżem Zasługi[3].
Był mężem Marii Adeli Jolanty z Chacińskich h. Rawicz (ur. 1929), córki Józefa. Ich synami są Robert (ur. 1968) i Jerzy Józef (ur. 1970)[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Edward «Red» de Virion h. Leliwa M.J. Minakowski, Genealogia Potomków Sejmu Wielkiego [dostęp 2024-09-11].
- ↑ Powstańcze Biogramy - Edward de Virion [online], www.1944.pl [dostęp 2024-09-11] (pol.).
- ↑ Komunikat o nadaniu Krzyża Zasługi. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 27, Nr 6 z 31 grudnia 1976.