Edward Honkisz
Edward Honkisz (ur. 15 września 1897 w Oświęcimiu, zm. 30 kwietnia 1940 w Katyniu) – chorąży Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 chorąży
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 września 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
30 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1921, 1923–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
.jpg)
| |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujUrodził się 15 września 1897 w Oświęcimiu, w ówczesnym powiecie bialskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jana i Stanisławy z Jankowskich[1][2][3]. Ukończył dwie klasy szkoły wydziałowej w Krakowie, po czym wystąpił ze szkoły i zajął się prowadzeniem własnego sklepu kolonialnego[4].
15 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do 11. kompanii 2 pułku piechoty[5]. W styczniu 1915 w bitwie pod Kirlibabą został ranny w lewe biodro[6]. W 1917 był wymieniony jako starszy szeregowiec w spisie oficerów, podoficerów i żołnierzy skierowanych na 2. Kurs Wyszkolenia[7].
W ramach osadnictwa wojskowego otrzymał ziemię w osadzie Drohobyl, w gminie Stołowicze[8]. W 1923 ponownie wstąpił do Wojska Polskiego i został przydzielony do 78 pułku piechoty w Baranowiczach[9]. Uzupełnił wykształcenie do siedmiu klas szkoły powszechnej[6]. W 1934, w stopniu starszego sierżanta, był szefem 1 kompanii 78 pp[10]. Później został awansowany na chorążego[2].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Kozielsku[11]. 28 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego[11]. 30 kwietnia 1940 zamordowany w Katyniu i tam pogrzebany[11]. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.
Postanowieniem nr 112-49-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został pośmiertnie mianowany na stopień podporucznika. Awans został ogłoszony 10 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Był wdowcem, miał syna Edwarda (ur. 9 czerwca 1925)[6].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7329 – 17 maja 1922[12][1]
- Krzyż Niepodległości – 16 września 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[13][14][15][16]
- Krzyż Zasługi[2][17]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[18]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[18]
- Medal Zwycięstwa[18]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b c Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 207.
- ↑ Snitko-Rzeszut 1996 ↓, s. 350.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 2, 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 3, 4.
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Żołnierze Niepodległości : Honkisz Edward. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2023-03-01].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-01]..
- ↑ Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 2.
- ↑ a b c Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 788.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 26 stycznia 1923, s. 66.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931, s. 373.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-01]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-01]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-01]..
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 3.
Bibliografia
edytuj- Honkisz Edward. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.76-7188 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-01].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Убиты в Катыни. Книга Памяти польских военнопленных – узников Козельского лагеря НКВД, расстрелянных по решению политбюро ЦК ВКП(б) от 5 марта 1940 года. Лариса Еремина (red.). Москва: Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья», 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Janina Snitko-Rzeszut. Pro memoria. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3 (157), 1996. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny.