Edward Gött-Getyński
Edward Karol Gött-Getyński ps. „Sosnowiecki” (ur. 4 stycznia 1898 w Brodach, zm. 25 stycznia 1943 w Auschwitz-Birkenau) – major artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
.jpg) Edward Karol Gött-Getyński | |
 major artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
4 stycznia 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
25 stycznia 1943 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1943 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
        
| |
Życiorys
edytujBrał udział w obronie Lwowa 1918–1919 (ranny dwukrotnie) oraz w czasie wojny polsko-rosyjskiej (ranny dwukrotnie). W 1928 r. pełnił służbę w 6 pułku artylerii ciężkiej we Lwowie, a cztery lata później w 23 Dywizji Piechoty w Katowicach. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i 6. lokatą w korpusie oficerów artylerii[1]. W marcu 1939 pełnił służbę w Wołyńskiej Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim na stanowisku dowódcy III dywizjonu[2]. Bezpośrednio przed wybuchem wojny został przydzielony do sztabu Armii „Pomorze”.
W czasie okupacji niemieckiej był założycielem i dowódcą Dywizji Podhalańskiej w Konspiracji, a od jesieni 1941 był referentem działu wojskowego Placówki Naczelnej Konfederacji Tatrzańskiej. Aresztowany przez Gestapo 2 lutego 1942 w swoim majątku Chrobacze, wywieziony do katowni Palace, następnie do Tarnowa i wreszcie do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau (numer obozowy 29693). Wyselekcjonowany wraz z grupą wyższych oficerów i inteligencji za działalność obozową skierowaną przeciwko SS, a także oskarżony o przygotowywanie ucieczek z obozu, był katowany w bunkrze, a następnie rozstrzelany 25 stycznia 1943.
Był żonaty z Heleną z Poratyńskich, miał syna Tomasza (podpułkownika rezerwy Wojska Polskiego). Mieszkał w swoim majątku Chrobacze, koło Jordanowa, gdzie znajduje się dworek z XVIII wieku.
Awanse
edytuj- porucznik – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r.
- kapitan – 1 grudnia 1924 r. ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 r. i 9 lokatą w korpusie oficerów zawodowych artylerii
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)[3]
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”[4]
- Krzyż Niepodległości – 9 listopada 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[5][6]
- Krzyż Walecznych – trzykrotnie
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaka Honorowa „Orlęta”
- Krzyż Obrony Lwowa z Mieczami
- Odznaka Odcinka Bema
Przypisy
edytuj- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 164.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 470.
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3359 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 39, poz. 1822)
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934 roku, s. 108.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Zeszyty Oświęcimskie I i IV.
- Sylwester Leczykiewicz Konfederacja Tatrzańska.
- Włodzimierz Wnuk Walka Podziemna na Szczytach.