Eat the Document
Eat the Document – amerykański film dokumentalny z 1972 w reżyserii Boba Dylana. Film został nakręcony podczas trasy koncertowej w Wielkiej Brytanii w 1966. Dokumentuje szczególny moment, kiedy Dylan wprowadza do akustycznej gry piosenkarza folkowego elektryczną gitarę, co spotkało się z falą krytyki[1].
| |
| Gatunek | |
|---|---|
| Rok produkcji | |
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania |
52 min |
| Reżyseria | |
| Scenariusz |
Bob Dylan |
| Główne role |
Bob Dylan, Robbie Robertson, Bob Neuwirth |
| Muzyka |
Bob Dylan |
| Scenografia | |
| Montaż |
Bob Dylan, Howard Alk, D.A. Pennebaker |
| Produkcja | |
Opis
edytujEat the Document to film dokumentalny z trasy Boba Dylana i grupy The Hawks w Wielkiej Brytanii w 1966. Został nakręcony, pod kierunkiem Dylana, przez D.A. Pennebakera, którego dokument Dont Look Back był kroniką brytyjskiej trasy Dylana z 1965. Film został pierwotnie zamówiony przez amerykańską stację telewizyjną ABC w ramach cyklu programów ABC Stage 67. Montaż filmu opóźnił się z powodu wypadku motocyklowego Dylana w lipcu 1966. Po zakończeniu leczenia, piosenkarz razem z Howardem Alką ukończył realizację dokumentu jednak stacja ABC odrzuciła film jako niezrozumiały dla szerokiej publiczności[2]. Eat the Document nigdy nie został wydany na wideo. W 1968 ukazał się album koncertowy The Bootleg Series Vol. 4: Bob Dylan Live 1966, The „Royal Albert Hall” Concert. Na początku lat 70., pokazano go w New York's Academy of Music i Whitney Museum of American Art[2]. Niektóre sceny z filmu wykorzystał Martin Scorsese w swoim filmie dokumentalnym z 2005 No Direction Home o Bobie Dylanie[3].
Eat the Document zawiera m.in. materiał z koncertu w Free Trade Hall w Manchesterze, podczas którego jeden z widzów wykrzyknął „Judasz!”[3]. Miało to związek z użyciem przez Dylana gitary elektrycznej, co w tamtym czasie fani muzyki folkowej postrzegali jako zdradę. Na filmie znalazły się fragmenty piosenek z różnych koncertów w tym: Tell Me, Momma, I Don’t Believe You (She Acts Like We Never Have Met), Ballad of a Thin Man, i One Too Many Mornings[1]. Ujęte są też sceny z pokoi hotelowych w których Dylan i Robbie Robertson pracują nad nowymi utworami, z których większość została niewydana i nieopublikowana. Wśród tych piosenek jest I Can't Leave Her Behind, która została później wykorzystana przez Stephena Malkmusa jako soundtrack do filmu z 2007, inspirowanego życiem i muzyką Dylana, I’m Not There w reżyserii Todd Haynes[4][5].
Na filmie znalazła się także scena w której Dylan gra na fortepianie w duecie z Johnnym Cashem wykonujący utwór Cash'a I Still Miss Someon, a także sceny z udziałem Johna Lennona[1][2]. Niektóre bootlegowe wersje Eat the Document zawierają długą scenę w której Dylan znajduje się w limuzynie z Johnem Lennonem w dniu 27 maja 1966[6].
W 2003 wydano koncertowe DVD Eat the Document z materiałem bonusowym[7].
Obsada
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c Eat the Document. The Band. [dostęp 2018-04-18]. (ang.).
- ↑ a b c Richard Metzger: Watch Bob Dylan in 'Eat the Document' (with John Lennon, Johnny Cash and The Band) while you can. DangerousMinds.net. [dostęp 2018-04-18]. (ang.).
- ↑ a b Brian Hiatt: Dylan Looks Back in New Documentary. Rolling Stone. [dostęp 2018-04-18]. (ang.).
- ↑ Lee Ranaldo & Stephen Malkmus. Genius.com. [dostęp 2018-04-19]. (ang.).
- ↑ I’m Not There. Gdzie indziej jestem. Canal+. [dostęp 2018-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-20)].
- ↑ Jordan Runtagh Runtagh: Remembering Bob Dylan and John Lennons drugged out limo ride. Rolling Stone. [dostęp 2018-04-19]. (ang.).
- ↑ Bob Dylan – Eat The Document. Discogs.com. [dostęp 2018-04-19]. (ang.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Eat the Document w bazie Filmweb
- Eat the Document w bazie IMDb (ang.)