Dzienniczek
Dzienniczek – dziennik św. Faustyny Kowalskiej, zapis doświadczeń wewnętrznych autorki. Faustyna ujawnia w nim swe przeżycia duchowe oraz głosi orędzie Miłosierdzia, które według niej przekazał jej Jezus Chrystus.
| Autor | |
|---|---|
| Typ utworu | |
| Wydanie oryginalne | |
| Miejsce wydania |
Kraków |
| Język | |
| Data wydania |
1981 |
| Wydawca |
Wydawnictwo Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia |
Historia
edytujSiostra Faustyna pisała Dzienniczek w Wilnie i Krakowie na polecenie, jak mówi tekst, Jezusa, potwierdzone przez jej spowiedników: bł. ks. Michała Sopoćkę i o. Józefa Andrasza SJ. Pierwsza notatka pochodzi z lipca 1934 roku, ostatnia datowana – z czerwca 1938 roku. Całe dzieło składa się z 6 zeszytów o różnej objętości oraz zeszytu zatytułowanego Moje przygotowanie do Komunii świętej. Rękopis nie ma żadnych poprawek ani skreśleń, jedynie ołówkiem zostały podkreślone słowa Jezusa, co w wydaniach książkowych zostało zaznaczone tłustym drukiem lub kursywą. Rękopis Dzienniczka przechowywany jest w klasztorze Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Łagiewnikach w Krakowie[1].
Pierwsze wydanie tego dzieła miało miejsce w 1981 roku. Wcześniej publikowane były niewielkie fragmenty w broszurach poświęconych nabożeństwu do Miłosierdzia Bożego w nowych formach, które Jezus przekazał Siostrze Faustynie[2][3]. Pierwszy maszynowy odpis Dzienniczka nie był dokładny. Przy odpisie pominięto niektóre fragmenty oryginału, opuszczono niektóre wyrazy, zmieniono pewne określenia oraz dodano nowe wyrazy. Tym samym zniekształceniu uległ oryginalny tekst Dzienniczka[4]. Następnie z tego odpisu dokonano tłumaczenia na język francuski. Przetłumaczony tekst na język francuski posłużył do kolejnego tłumaczenia tym razem na język włoski, w którym znalazły się błędy teologiczne[4]. To m.in. było powodem wydania przez Stolicę Apostolską w marcu 1959 roku Notyfikacji Świętego Oficjum zabraniającej szerzenia kultu Miłosierdzia Bożego w formach przekazanych przez Siostrę Faustynę[4][5]. Notyfikacja została odwołana dopiero 15 kwietnia 1978 roku za pontyfikatu Pawła VI dzięki staraniom arcybiskupa archidiecezji krakowskiej kardynała Karola Wojtyły[6][7].
Pierwsza krytyczna edycja całego Dzienniczka została przygotowana dla potrzeb procesu beatyfikacyjnego Faustyny i wydana w Rzymie w 1981 roku w 50. rocznicę pierwszego objawienia obrazu Jezusa Miłosiernego (22 lutego 1931), które rozpoczynało prorocką misję Apostołki Bożego Miłosierdzia.
Struktura
edytujDzienniczek, dla ułatwienia cytowania fragmentów, został podzielony na 1828 punktów. Jeden punkt składa się z jednego bądź więcej akapitów.
Struktura Dzienniczka jest następująca:
- Zeszyt I: punkty 1 – 521 (rozpoczęty w lipcu 1934)
- Zeszyt II: punkty 522 – 1000 (rozpoczęty w listopadzie 1934)
- Zeszyt III: punkty 1001 – 1230 (rozpoczęty w lutym 1937)
- Zeszyt IV: punkty 1231 – 1321 (rozpoczęty w sierpniu 1937)
- Zeszyt V: punkty 1322 – 1589 (rozpoczęty w październiku 1937)
- Zeszyt VI: punkty 1590 – 1803 (rozpoczęty w Krakowie, dnia 10.02.1938, zakończony w czerwcu 1938)
- Zeszyt VII zatytułowany Moje przygotowanie do Komunii św.: punkty 1804 – 1828.
Latem 1934 roku, kiedy spowiednik s. Faustyny pojechał na pielgrzymkę do Ziemi Świętej, w Wilnie objawił jej się rzekomy anioł i polecił jej spalić zeszyt I Dzienniczka w piecu.[potrzebny przypis] Gdy ks. Sopoćko wrócił z Ziemi Świętej uświadomił Faustynie, że ten rzekomy anioł był w rzeczywistości diabłem. Po tym Faustyna od nowa napisała zeszyt I Dzienniczka, ale niezgodnie z chronologicznym porządkiem.[potrzebny przypis]
Odbiór i popularność
edytujOd czasu pierwszej edycji Dzienniczek stał się tekstem coraz szerzej znanym, komentowanym i badanym. Rozpatruje się go zarówno jako dzieło mistyczne, jak i na tle całej literatury i kultury polskiej[potrzebny przypis]. Pisany żywym i plastycznym stylem (św. Faustyna mimo braku wykształcenia ujawnia bogactwo polszczyzny i „słuch” językowy), cieszy się ogromną popularnością, traktowany często jako tekst dla pociechy i pokrzepienia duchowego[potrzebny przypis].
Od połowy lat 80. XX w. ukazuje się w Polsce co roku nowe wydanie Dzienniczka. Został on przetłumaczony na wiele języków, także na koreański, maltański i rumuński. W 2008 r. „Gość Niedzielny” podał, że według Dariusza Karłowicza Dzienniczek jest najczęściej tłumaczoną na świecie polską książką[8].
W kwietniu 2012 ukazała się polska wersja audio książki[9].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Dzienniczek Miłosierdzie – św. Faustyna – Dzienniczek – Koronka – obraz Jezu, ufam Tobie – Sanktuarium – online [online] [dostęp 2020-12-16] (pol.).
- ↑ Fragmenty Dzienniczka były publikowane m.in. w periodyku Messager de la Miséricordie Divine (Tomasz Błaszczyk, Tak zwana postulatura pallotyńska procesu beatyfikacyjnego s. Faustyny Kowalskiej, „Nasza Przeszłość”, 132, 2019, s. 373).
- ↑ Eugeniusz Weron, Franciszek Cegiełka, Biuletyn teologii laikatu, „Collectanea Theologica”, 52 (1), 1982, s. 137–156.
- ↑ a b c Tomasz Błaszczyk, Wkład Pallotynów w rozwój kultu Miłosierdzia Bożego, „Kościół w Polsce. Dzieje i Kultura”, 17, 2018, s. 272.
- ↑ Henryk Ciereszko, Ks. Michał Sopoćko promotor kultu Miłosierdzia Bożego, „Saeculum Christianum: pismo historyczno-społeczne”, 11 (2), 2004, s. 101–132.
- ↑ Andrzej Witko, Św. Jan Paweł II – papież Bożego Miłosierdzia, [w:] Zofia Zarębianka, Katarzyna Dybeł (red.), Odsłony miłosierdzia, Kraków: Uniwersytet Papieski Jana Pawła II. Wydawnictwo Naukowe, 2017, s. 65–75.
- ↑ Lidia Lasota, O Święcie Miłosierdzia Bożego i niezwykłej „współpracy” św. Jana Pawła II i św. s. Faustyny [online], Kalendarzrolnikow.pl, 6 kwietnia 2021 [dostęp 2021-04-12] (pol.).
- ↑ Marek Gancarczyk, Skarb narodowy i wielka prośba [online], www.gosc.pl, 28 marca 2008 [dostęp 2022-11-28].
- ↑ Rycerz Niepokalanej – News: „Dzienniczek” do słuchania.
Bibliografia
edytuj- Faustyna Kowalska: O Miłosierdziu Bożym. Wyjątki z „Dzienniczka” siostry Faustyny (ze Zgromadzenia Matki Boskiej Miłosierdzia). Paris, Księża Pallotyni, 1956.
- Faustyna Kowalska: Dzienniczek. Kraków 1983 i wydania następne – edycja krytyczna.
- Ludmiła Grygiel: Miłosierdzie Boże dla świata całego. Błogosławiona siostra Faustyna. Kraków 1993.
- Władysław Kluz: Jezu, ufam Tobie. Siostra Maria Faustyna Kowalska. Kraków 1982.
- Posłanie Miłosierdzia Bożego. Red.: Siostry Jezusa Miłosiernego. Gorzów Wielkopolski 1983.
- Kazimierz Romaniuk: Biblijny traktat o miłosierdziu. Ząbki 2004, rozdział: Miłosierdzie w „Dzienniczku” św. Faustyny Kowalskiej.
- Kazimierz Szafraniec: Iskra. Życiorys siostry Marii Faustyny Kowalskiej. Poznań 1983.
- Stanisław Szymański: W służbie Bożego Miłosierdzia. Kraków 1983.
- Maria Winowska: Prawo do Miłosierdzia. Posłannictwo siostry Faustyny. Paryż 1974.
- Andrzej Witko: Nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego według św. Faustyny Kowalskiej. Kraków 2004.
- Grzegorz Górny, Janusz Rosikoń: Ufam. Śladami Siostry Faustyny. Warszawa 2009.
- Ewa K. Czaczkowska: Siostra Faustyna. Biografia Świętej. Kraków: Znak, 2012.
- Ewa K. Czaczkowska: Cuda świętej Faustyny. Kraków: Znak, 2014.