Dyssymulacja
Dyssymulacja lub dysymulacja[1] (łac. dissimulatio – udawanie) – pojęcie medyczne będące przeciwieństwem symulacji. W psychologii klinicznej jest to postawa wobec testu psychologicznego przejawiająca się w próbie dostosowania do obowiązujących norm społecznych i ukrycia rzeczywistych bądź wymyślonych zaburzeń.
Występuje m.in. podczas starania się o prawo jazdy, przy okresowych badaniach pracowniczych (gdzie wystąpienie schorzenia może decydować o utracie pracy)[2] oraz u chorych na depresję planujących próbę samobójczą. Chory zaprzecza istnieniu objawów chorobowych mimo ich stwierdzenia w badaniu lekarskim[3].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ W niektórych publikacjach pojęcie występuje pod nazwą dyssymulacja (m.in. Słownik lekarski polsko-angielski, PZWL, 1975; Bogusław Waligóra, Funkcjonowanie człowieka w warunkach izolacji więziennej, Wydawn. Naukowe Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, 1974; Marek Matkowski, MMPI – badanie, opracowanie, interpretacja, Pracownia Terapii i Rozwoju Osobowości, 1992).
- ↑ Wielka Encyklopedia PWN. T. 7. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 511. ISBN 83-01-13590-5.
- ↑ Wiesław Jerzy Cubała, Symulacja i zjawiska z nią powiązane w praktyce ogólnolekarskiej, Psychiatria w Praktyce Ogólnolekarskiej 2006; 2 (6): 93–96 ISSN 1643-0956 [dostęp 25 września 2009]
Bibliografia
edytuj- Marek Matkowski: MMPI – badanie, opracowanie, interpretacja. Poznań: Pracownia Terapii i Rozwoju Osobowości, 1992.