Wikipedia

Dwyane Wade

amerykański koszykarz

Dwyane Tyrone Wade, Jr. (ur. 17 stycznia 1982 w Chicago) – amerykański koszykarz grający na pozycji rzucającego obrońcy. Mistrz olimpijski i medalista mistrzostw świata, trzykrotny mistrz NBA.

Dwyane Wade
Ilustracja
#3, 9
rzucający obrońca
Pseudonim

D-Wade, Flash

Data i miejsce urodzenia

17 stycznia 1982
Chicago

Wzrost

193 cm

Masa ciała

100 kg

Kariera
Aktywność

2003–2019

Szkoła średnia

Harold L. Richards (Oak Lawn, Illinois)

College

Marquette (2000–2003)

Draft

2003, numer: 5
Miami Heat

  1. ↑ Mecze w lidze aktualne na 7 grudnia 2019.
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Do NBA trafił w 2003, kiedy to został wybrany z 5 numerem draftu przez Miami Heat. W klubie tym występował przez trzynaście lat. W 2016 został zawodnikiem Chicago Bulls, a rok później Cleveland Cavaliers. Karierę zakończył w 2019 jako zawodnik Heat.

W 2006 otrzymał nagrodę najlepszego zawodnika finałów NBA, po tym jak Heat zwyciężyli w nich z Dallas Mavericks 4–2. Mistrzostwo NBA zdobywał jeszcze dwukrotnie: w 2012 i 2013 – również z Heat. Był członkiem reprezentacji Stanów Zjednoczonych m.in. na Igrzyska Olimpijskie w Atenach (2004) – brązowy medal i Igrzyska Olimpijskie w Pekinie (2008) – złoty medal.

Życiorys

edytuj

Wade studiował na Marquette University, gdzie w latach 2001–2003 grał w drużynie uniwersyteckiej Marquette Golden Eagles. Podczas dwóch sezonów występów w NCAA uzyskał średnią 19,7 punktów na mecz. W sezonie 2002/2003 został wybrany najlepszym koszykarzem Conference USA[1].

Do ligi NBA został wybrany w drafcie w roku 2003, z numerem 5. W pierwszym roku gry w Miami, jako lider, wraz z Lamarem Odomem doprowadził swą drużynę do play-off (bilans 42-40). W pierwszej rundzie, dzięki świetnej grze Wade'a i dramatycznych siedmiu meczach, Heat ograli Hornets 4-3. W drugiej rundzie na ich drodze stanęli jednak Pacers, z którymi przegrali 2-4. Mimo wszystko działacze byli zachwyceni swym nowym gwiazdorem i postanowili wokół niego zbudować nową drużynę.

Przed drugim sezonem, do Miami przybył Shaquille O’Neal. Jego obecność tchnęła w Miami nowe życie. Mimo odejścia Odoma (powędrował do Los Angeles Lakers za O'Neala) bilans zespołu poprawił się do 59-23, co było jej najlepszym wynikiem w historii, do czasu sezonu 2012-13. Ponadto, O'Neal zajął drugie miejsce w głosowaniu na MVP (zwycięzcą został Steve Nash z Phoenix Suns), a Wade został wybrany do drugiej piątki ligi oraz zajął drugie miejsce w głosowaniu na największy postęp sezonu NBA[2]. Przez play-off Heat szli jak burza. Najpierw 4-0 pokonali New Jersey Nets, później w takim samym stosunku wyeliminowali Washington Wizards. Przeszkodą okazała się inna potęga ligi, ówcześni Mistrzowie - Detroit Pistons. Po pięciu spotkaniach Heat objęli prowadzenie 3-2, ale kontuzji doznał Wade i wtedy wyszło na jaw, jaką wartość stanowił dla Miami ten młody gracz. Detroit wygrało dwa kolejne mecze i Heat pożegnali się z szansą gry w finałach. Jasne było, że potrzebne są dalsze zmiany.

W składzie nastąpiła niemała rewolucja. Z drużyną pożegnali się Eddie Jones i Damon Jones, a w ich miejsce przyszli Gary Payton, Antoine Walker i James Posey. W składzie miejsce zachował, prócz Shaqa i D-Wade'a tylko Udonis Haslem. Sezon 2005/2006 drużyna zakończyła z wynikiem 52-30. W pierwszej rundzie play-off miała mało kłopotów z Chicago Bulls i pokonała ich 4-2. W drugiej rundzie bez problemów szybko uporała się z New Jersey Nets 4-1, stając się pierwszym finalistą konferencji wschodniej. Tam Wade i spółka rozprawili się z Detroit Pistons 4-2 rewanżując się za porażkę sprzed roku. W finale Heat mierzyli się z Dallas Mavericks. Mimo niekorzystnego stanu rywalizacji po trzech meczach(1-2) Heat byli w stanie odrobić straty i wygrać pojedynek z rywalami z Teksasu.

W 2006 został wybrany przez Sports Illustrated sportowcem roku. Koszulka z nazwiskiem Wade'a była najczęściej kupowaną spośród koszulek wszystkich koszykarzy NBA przez prawie dwa lata[potrzebny przypis].

Sezon 2006/2007 upłynął pod znakiem początku przebudowy zespołu. Heat w pierwszej rundzie PO ulegli graczom Chicago Bulls 4-0. W sezonie 2007/2008 Wade doznał groźnej kontuzji łydki. Z tego powodu Heat wygrali tylko 15 spotkań i nie zakwalifikowali się do play-offów. Sezony 2008/2009 i 2009/2010 były niemal identyczne. Wade niemal w pojedynkę doprowadzał swój zespół do play-offów, gdzie ci ulegali w pierwszej rundzie kolejno zawodnikom Atlanty Hawks(2009) i Boston Celtics(2010). Latem 2010 do zespołu dołączyli LeBron James i Chris Bosh. Razem z Wadem mieli przesądzić o sukcesach przebudowanej drużyny Heat. Sezon 2010/2011 był jednak dla zawodników Heat pełen wzlotów i upadków, nowo powstały zespół nie spełniał oczekiwań kibiców i ekspertów, a sezon zasadniczy zakończył na drugim miejscu konferencji wschodniej, z Wadem notującym średnio 25.5 pkt. na mecz. Swoją siłę zespół pokazał dopiero w play-off, kiedy to rozprawił się kolejno z Philadelphia 76ers (4-1), Boston Celtics(4-1) oraz Chicago Bulls(4-1). W finałach przyszło im się mierzyć z drużyną weteranów Dallas Mavericks, i pomimo obiecującego początku i objęcia prowadzenia w serii 2-1, drużyna z Miami przegrała kolejne 3 mecze, tym samym przegrywając walkę o tytuł na korzyść drużyny z Dallas. Fala krytyki spadła głównie na Lebrona Jamesa, któremu zarzucano pasywność i brak brania odpowiedzialności za wynik na siebie i znikanie w decydujących końcówkach meczów. Sam Wade rozgrywał bardzo dobre finały, liderując drużynie Miami i pewnie zmierzając po tytuł MVP Finałów, jednak w meczu nr. 5 nabawił się kontuzji biodra, która skutecznie uniemożliwiała mu grę na wysokim poziomie.

Skrócony sezon (lockout) 2011/2012 przyniósł drużynie z Miami nowe nadzieje na odniesienie sukcesu. Pożegnano się z zawodzącym Mikiem Bibbym oraz Eddiem House'em, a w ich miejsce pojawił się weteran Shane Battier oraz pierwszoroczniak Norris Cole. Pomimo mniej efektywnego sezonu w wykonaniu Wade'a (22.1 pkt.na mecz/4.8 zb./4.6 ast.) drużyna ponownie uplasowała się na drugiej pozycji konferencji wschodniej, tym samym w pierwsze rundzie play-off było im dane zmierzyć się z drużyną New York Knicks, a rywalizację tę wygrali 4-1. W kolejnych rundach pokonali odpowiednio Indiana Pacers (4-2), oraz Boston Celtics (4-3). W finałach spotkali się z młodą drużyną Oklahoma City Thunder i przeganiając złe demony z finałów 2011, rozgromili przeciwnika 4-1. Wade w tych finałach notował średnio 22.6 pkt na mecz, przy ogólnej średniej z całych play-offów 22.8 pkt. na mecz.

6 lipca 2016 został zawodnikiem Chicago Bulls, podpisując dwuletnią umowę wartą 47,5 miliona dolarów[3].

27 września 2017 został zawodnikiem Cleveland Cavaliers[4]. 8 lutego 2018 w wyniku wymiany z udziałem kilku zespołów trafił z powrotem do Miami Heat[5]. 18 września podpisał kolejną umowę z Heat[6].

8 grudnia 2018 rozegrał tysięczny mecz w swojej karierze. Zdobył w nim 25 punktów prowadząc swoją drużynę do zwycięstwa 121-98 nad Los Angeles Clippers[7].

10 kwietnia 2019 wystąpił oficjalnie w ostatnim meczu swojej kariery w NBA, przeciw Brooklyn Nets. Podczas przegranego przez Miami spotkania 94-113 zaliczył triple-double, notując 25 punktów, 11 zbiórek i 10 asyst[8].

Osiągnięcia

edytuj

Na podstawie[9][10][11], o ile nie zaznaczono inaczej.

NCAA

edytuj
  • Uczestnik:
    • rozgrywek NCAA Final Four (2003)
    • turnieju NCAA (2002, 2003)
  • Mistrz sezonu regularnego konferencji USA (2003)
  • Zawodnik roku konferencji USA (2003)
  • Obrońca roku C-USA (2003)[12]
  • Most Outstanding Player (MOP=MVP) turnieju Great Alaska Shootout (2002)
  • Zaliczony do:
    • I składu:
      • All-American (2003)
      • C-USA (2002, 2003)
      • turnieju Coaches vs. Classic (2003)
    • III składu All-American (2002 przez Sporting News)

NBA

edytuj

Reprezentacja

edytuj

Statystyki w NBA

edytuj
Legenda
M Mecze S5 Pierwsza piątka MPG Minuty na mecz
FG% Celność rzutów z pola 3P% Celność rzutów „za 3” FT% Celność rzutów wolnych
RPG Zbiórki na mecz APG Asysty na mecz SPG Przechwyty na mecz
BPG Bloki na mecz PPG Punkty na mecz

Na podstawie Basketball-Reference.com (ang.)

Sezon regularny

edytuj
Sezon Drużyna M S5 MPG FG% 3P% FT% RPG APG SPG BPG PPG
2003/04 Miami 61 56 34,9 46,5% 30,2% 74,7% 4,0 4,5 1,4 0,6 16,2
2004/05 Miami 77 77 38,6 47,8% 28,9% 76,2% 5,2 6,8 1,6 1,1 24,1
2005/06 Miami 75 75 38,6 49,5% 17,1% 78,3% 5,7 6,7 1,9 0,8 27,2
2006/07 Miami 51 50 37,9 49,1% 26,6% 80,7% 4,7 7,5 2,1 1,2 27,4
2007/08 Miami 51 49 38,3 46,9% 28,6% 75,8% 4,2 6,9 1,7 0,7 24,6
2008/09 Miami 79 79 38,6 49,1% 31,7% 76,5% 5,0 7,5 2,2 1,3 30,2
2009/10 Miami 77 77 36,3 47,6% 30,0% 76,1% 4,8 6,5 1,8 1,1 26,6
2010/11 Miami 76 76 37,1 50,0% 30,6% 75,8% 6,4 4,6 1,5 1,1 25,5
2011/12 Miami 49 49 33,2 49,7% 26,8% 79,1% 4,8 4,6 1,7 1,3 22,1
2012/13 Miami 69 69 34,7 52,1% 25,8% 72,5% 5,0 5,1 1,9 0,8 21,2
2013/14 Miami 54 53 32,9 54,5% 28,1% 73,3% 4,5 4,7 1,5 0,5 19,0
2014/15 Miami 62 62 31,8 47,0% 28,4% 76,8% 3,5 4,8 1,2 0,3 21,5
2015/16 Miami 74 73 30,5 45,6% 15,9% 79,3% 4,1 4,6 1,1 0,6 19,0
2016/17 Chicago 60 59 29,9 43,4% 31,0% 79,4% 4,5 3,8 1,4 0,7 18,3
2017/18 Cleveland 46 3 23,2 45,5% 32,9% 70,1% 3,9 3,5 0,9 0,7 11,2
2017/18 Miami 21 0 22,2 40,9% 22,0% 74,5% 3,4 3,1 0,9 0,7 12,0
2018/19 Miami 72 2 26,2 43,3% 33,0% 70,8% 4,0 4,2 0,8 0,5 15,0
Razem 1054 909 33,9 48,0% 29,3% 76,5% 4,7 5,4 1,5 0,8 22,0

Play-offy

edytuj
Sezon Drużyna M S5 MPG FG% 3P% FT% RPG APG SPG BPG PPG
2004 Miami 13 13 39,2 45,5% 37,5% 78,7% 4,0 5,6 1,3 0,3 18,0
2005 Miami 14 14 40,8 48,4% 10,0% 79,9% 5,7 6,6 1,6 1,1 27,4
2006 Miami 23 23 41,7 49,7% 37,8% 80,8% 5,9 5,7 2,2 1,1 28,4
2007 Miami 4 4 40,5 42,9% 0,0% 68,8% 4,8 6,3 1,3 0,5 23,5
2009 Miami 7 7 40,7 43,9% 36,0% 86,2% 5,0 5,3 0,9 1,6 29,1
2010 Miami 5 5 42,0 56,4% 40,5% 67,5% 5,6 6,8 1,6 1,6 33,2
2011 Miami 21 21 39,4 48,5% 26,9% 77,7% 7,1 4,4 1,6 1,3 24,5
2012 Miami 23 23 39,4 46,2% 29,4% 72,9% 5,2 4,3 1,7 1,3 22,8
2013 Miami 22 22 35,5 45,7% 25,0% 75,0% 4,6 4,8 1,7 1,0 15,9
2014 Miami 20 20 34,7 50,0% 37,5% 76,7% 3,9 3,9 1,5 0,3 17,8
2016 Miami 14 14 33,8 46,9% 52,2% 78,1% 5,6 4,3 0,8 0,9 21,4
2017 Chicago 6 6 31,7 37,2% 35,3% 95,2% 5,0 4,0 0,8 1,3 15,0
2018 Miami 5 0 25,4 44,3% 0,0% 80,8% 4,2 3,6 1,4 0,2 16,6
Razem 177 172 37,8 47,4% 33,8% 78,0% 5,2 4,9 1,5 1,0 22,3

Rekordy w NBA

edytuj
Statystyka Data Przeciwko Źródło
Punkty: 55 12 kwietnia 2009 New York Knicks [25]
Zbiórki: 16 28 stycznia 2011 New York Knicks —
Zbiórki w ataku: 6 2 razy —
Zbiórki w obronie: 11 7 grudnia 2006 Sacramento Kings [26]
Asysty: 16 2 razy —
Przechwyty: 8 16 listopada 2013 Dallas Mavericks [27]
Bloki: 5 3 razy - [28]
Minuty: 52 2 razy —
Na podstawie: nba.com

Ciekawostki

edytuj
  • Jest jednym z siedmiu graczy w historii NBA, którzy w rundzie play-off zdobywali 25 punktów, 8 zbiórek i 6 asyst, rzucając przy tym ze skutecznością z gry 50% lub więcej (pozostali to Bob Cousy, Oscar Robertson, Wilt Chamberlain, Larry Bird, Magic Johnson i Michael Jordan. Wade takiego wyczynu dokonał dwukrotnie.
  • W 76 kolejnych meczach (od 15 kwietnia 2005 do 8 kwietnia 2006) zdobywał 10 lub więcej punktów (rekord Miami Heat)[29].
  • W meczu sezonu zasadniczego z Detroit Pistons (12 lutego 2006) Wade zdobył 17 kolejnych (i zarazem ostatnich) punktów swojego zespołu (rekord Miami Heat)[30].
  • W wyżej wymienionym meczu, z 17 pkt, ostatnie dwa zdobyte rzutem z odchylenia ponad Tayshaunem Princem na 2,3 sekundy do końca spotkania dały jego drużynie zwycięstwo 100:98[30].
  • W sezonie 2004/2005 w serii z Washington Wizards Wade pobił kolejne trzy rekordy: w ilości punktów w meczu (42) i kwarcie (22) w meczu nr 4[31] oraz w ilości asyst (15) w meczu numer 2[32].
  • Jest jedynym zawodnikiem w historii NBA, o wzroście poniżej 6 stóp i 5 cali, który zaliczył 100 lub więcej bloków w jednym sezonie[33].

Życie prywatne

edytuj

Jego żoną od 30 sierpnia 2014 jest Gabrielle Union, aktorka i modelka[34].

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Nie wystąpił z powodu kontuzji, jego miejsce w składzie zajął Kyle Korver[15].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Dwyane Wade Bio. gomarquette.com. [dostęp 2016-03-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (14 marca 2016)]. (ang.).
  2. ↑ 2004-05 NBA Awards Voting. sports-reference.com. [dostęp 2022-03-28]. (ang.).
  3. ↑ Wade announces in letter he's leaving Heat to join Bulls. nba.com. [dostęp 2016-07-23]. (ang.).
  4. ↑ Cavaliers Sign Dwyane Wade. nba.com. [dostęp 2017-09-28]. (ang.).
  5. ↑ Cavaliers deal guard Dwyane Wade back to Heat. espn.com. [dostęp 2018-02-09]. (ang.).
  6. ↑ HEAT Re-Signs Dwyane Wade. nba.com. [dostęp 2018-09-20]. (ang.).
  7. ↑ The Canadian Press, Wade scores 25 points in his 1,000th game, Heat top Clippers - TSN.ca [online], TSN, 9 grudnia 2018 [dostęp 2018-12-17].
  8. ↑ The story behind Dwyane Wade’s triple-double performance in his final NBA game. miamiherald.com. [dostęp 2019-04-11]. (ang.).
  9. ↑ Statystyki na basketball-Rreference.com. basketball-Rreference.com. [dostęp 2018-02-19]. (ang.).
  10. ↑ Profil na realgm.com. realgm.com. [dostęp 2018-02-19]. (ang.).
  11. ↑ Profil na archive.usab.com. archive.usab.com. [dostęp 2018-02-19]. (ang.).
  12. ↑ Conference USA Player of the Year Winner. sports-reference.com. [dostęp 2023-01-28]. (ang.).
  13. ↑ NBA Finals Most Valuable Player Award Winners. basketball-reference.com. [dostęp 2023-01-15]. (ang.).
  14. ↑ NBA & ABA All-Star Game Most Valuable Player Award Winners. basketball-reference.com. [dostęp 2023-01-15]. (ang.).
  15. ↑ Hawks' Korver to replace Heat's Wade in All-Star Game. nba.com. [dostęp 2018-02-19]. (ang.).
  16. ↑ Wade, Nowitzki named special roster additions for All-Star Game. nba.com. [dostęp 2019-02-19]. (ang.).
  17. ↑ Year-by-year NBA All-Rookie Teams. nba.com. [dostęp 2023-01-21]. (ang.).
  18. ↑ NBA & ABA All-Defensive Teams. basketball-reference.com. [dostęp 2023-01-22]. (ang.).
  19. ↑ NBA 75th Anniversary Team announced. nba.com. [dostęp 2021-12-01]. (ang.).
  20. ↑ NBA & ABA All-Star Game Contest Winners. basketball-reference.com. [dostęp 2015-02-18]. (ang.).
  21. ↑ NBA & ABA Year-by-Year Leaders and Records for Points Per Game. basketball-reference.com. [dostęp 2023-01-16]. (ang.).
  22. ↑ NBA & ABA Year-by-Year Playoff Leaders and Records for Points Per Game. basketball-reference.com. [dostęp 2018-03-29]. (ang.).
  23. ↑ Miami Heat guard named 2006 Sportsman of the Year. sportsillustrated.cnn.com, 4 grudnia 2006. [dostęp 2009-10-24]. (ang.).
  24. ↑ 2008 Olympic Games Tournament for Men - Field Goal % - Statistics. fiba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  25. ↑ Wade's career-high 55 carries Heat past Knicks. nba.com, 12 kwietnia 2009. [dostęp 2009-10-24]. (ang.).
  26. ↑ Heat Edges the Kings in Overtime. nba.com, 7 grudnia 2006. [dostęp 2009-10-24]. (ang.).
  27. ↑ Cleveland Cavaliers vs. Miami Heat - Box Score. espn.com, 2 marca 2009. [dostęp 2009-10-24]. (ang.).
  28. ↑ Raptors scramble to hold off Wade, Heat. nba.com, 19 listopada 2008. [dostęp 2009-10-24]. (ang.).
  29. ↑ sports.espn.go.com: Shaq's double-double leads Miami past Washington. 8 kwietnia 2006. [dostęp 2009-09-07]. (ang.).
  30. ↑ a b NBA.com: Wade’s Heroics Lift Heat Past Pistons. 12 lutego 2006. [dostęp 2009-09-07]. (ang.).
  31. ↑ NBA.com: Sweeping Success: Wade, Heat Eliminate Wizards. 14 maja 2005. [dostęp 2009-09-07]. (ang.).
  32. ↑ NBA.com: Wade’s All-Around Effort Carries Heat to 2-0 Lead. 10 maja 2005. [dostęp 2009-09-07]. (ang.).
  33. ↑ Wade Hits Shortie Blocks Milestone. nba.fanhouse.com, 27 marca 2009. [dostęp 2010-01-23]. (ang.).
  34. ↑ Gabrielle Union and Dwyane Wade Are Married. people.com. [dostęp 2015-06-11]. (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Dwyane_Wade&oldid=71202255”