Dukla (górnictwo)

Dukla – pionowe wyrobisko o niewielkim przekroju, najczęściej prostokątnym, bez obudowy^[1], wykonywane w celu badania lub poszukiwania złoża^[2], w kopalniach rudy służące również do wydobycia (tzw. sposób duklowy)^[3]. Ręczne wydobycie urobku rudy duklą to zrażanie^[4].
Rodzaje:

dukla chodnikowa − wąskie pionowe wyrobisko łączące dwa poziome wyrobiska, wykonane dla przejścia ludzi, również dla transportu urobku^[3]
dukla wentylacyjna − wyrobisko zapewniające przewietrzanie wybranego obszaru eksploatacji^[5]
dukla wiertnicza − szybik głęboki na około 8 metrów wykorzystywany podczas prac wiertniczych w celu umieszczenia części przewodu wiertniczego i rury kierowniczej^[3]

Duklami nazywano także dawniej biedaszyby w Zagłębiu Dąbrowskim^[6].

Bibliografia

Bogusław Cenian, Piotr Mertuszka, Witold Pytel. Doświadczenia Zakładów Górniczych „Polkowice-Sieroszowice” z wykonywania szybików techniką strzałową. „Przegląd Górniczy”, s. 88, 2016.
Stanisław Gisman: Słownik górniczy. Hasło: dukla. Katowice: Instytut Węglowy, 1949.
Słownik języka polskiego. Hasło: dukla. Mieczysław Szymczak (red.). T. I. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1983, s. 467.
Czesław Zając: Zasady założenia kopalni. Strona prywatna. [dostęp 2016-10-18].
Jan Ziemba: Biedaszyby Górnego Śląska i Zagłębia Dąbrowskiego. Katowice: Wydawnictwo „Śląsk”, 1967, s. 18, seria: Biblioteczka Wiedzy o Śląsku. Seria Historyczna nr 8.

[CITEREFZając-1] Zając ↓.

[CITEREFSłownik...1983-2] Słownik... 1983 ↓.

[CITEREFGisman194958-3] Gisman 1949 ↓, s. 58.

[CITEREFGisman1949367-4] Gisman 1949 ↓, s. 367.

[CITEREFCenian2016-5] Cenian 2016 ↓.

[CITEREFZiemba1967-6] Ziemba 1967 ↓.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]