Duńczyca
Duńczyca – dawne ramię ujściowe Odry[1] w Szczecinie. Jeden z cieków Międzyodrza; część akwatorium portu morskiego w Szczecinie.
_dron_(1_text).jpg) Duńczyca (część zachodnia) | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Lokalizacja | |
| Rzeka | |
| Długość | ok. 3,5 km |
| Źródło | |
| Miejsce | Odra |
| Współrzędne | |
| Ujście | |
| Recypient | Dąbie |
| Miejsce | |
| Współrzędne | |
Położenie na mapie Szczecina  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
_dron_(1_text).jpg)
Wskutek rozbudowy portu morskiego, począwszy od 2. połowy XIX wieku systematycznie zmieniano jej bieg. Ostatecznie w środkowej części usypano dwie groble przez co ciek został rozdzielony na trzy fragmenty. Pierwsza powstała przed wybuchem II wojny światowej przyłączyła do Łasztowni obszar ograniczony nabrzeżami Polskim, Belgijskim, Niemieckim, Słowackim i Czeskim z 64-metrowej wysokości (18 pięter) elewatorem zbożowym „Ewa” (nazwy współczesne) oraz druga – zdudowana współcześnie – łącząca z Łasztownią dawną wyspę Ostrów Grabowski.
Zachodnia część Duńczycy oddziela Wyspę Grodzką wraz z Bielawą od Łasztowni. Na Łasztowni od strony Duńczycy znajduje się Nabrzeże Starówka. Na północnym krańcu tego fragmentu Duńczycy wykonany został Kanał Grodzki będący wejściem do szczecińskiego portu wolnocłowego otwartego w 1898 roku. Fragment środkowy, najkrótszy, stał się częścią wybagrowanego ku północy Kanału Dębickiego, natomiast wschodni odcinek przecięty sztucznymi Kanałem Wrocławskim i Przekopem Mieleńskim uchodzi do jeziora Dąbie tworząc dwa ramiona: Duńczycę Wschodnią i Duńczycę Zachodnią rozdzielając Wielką Kępę od Mieleńskiej Łąki.
Przed 1945 rokiem nad Duńczycą w pobliżu Przekopu Mieleńskiego istniało kąpielisko Waldowshof należące do Klary Goetzke oraz miał siedzibę sportowy klub pływacki Waspo Stettin[2].
Do 1945 r. stosowano niemiecką nazwę Dunzig. Początkowo w latach 1945–47 używano polskiej nazwy Starówka[3][4]. W 1947 r. ustalono urzędowo polską nazwę Duńczyca[5].
Widok z mostu Trasy Zamkowej w kier. północnym (2006)
Zobacz też
edytuj
Przypisy
edytuj- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 59, ISBN 83-239-9607-5.
- ↑ Zbiór fotografii w galerii Portalu Miłośników Dawnego Szczecina sedina.pl
- ↑ Encyklopedia Szczecina. T. I A-O. Szczecin: Uniwersytet Szczeciński, 1999, s. 214. ISBN 83-87341-45-2. (pol.).
- ↑ Plan i informator miasta Szczecina, Agencja Reklamy „Polskie Pismo i Książka”, Szczecin, 1947.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. o przywróceniu i ustaleniu nazw miejscowości. (M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225, s. 4)
Bibliografia
edytuj- Plan portu w Szczecinie. ms.ums.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-19)]. Biuro Hydrograficzne Marynarki Wojennej w Gdyni
- Duńczyca, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 226.
