Droga upływu

Droga upływu – najkrótszy tor między biegunami izolatora, biegnący po jego powierzchni^[1].

Od relacji między długością drogi upływu (L) a długością łuku zależy możliwość wystąpienia przeskoku w czystych i suchych izolatorach. Przeskok następuje, gdy łuk osiąga 2/3 długości drogi upływu^[2].

W izolatorze porcelanowym LP 60/5 droga upływu wynosi 52 cm^[3].

Przypisy

↑ Irena Wasiak: Elektroenergetyka w zarysie. Przesył i rozdział energii elektrycznej. Łódź: 2010, s. 29. ISBN 978-83-924261-7-2.
↑ Krystian L. Chrzan: Ćwiczenia w laboratorium wysokich napięć. Wrocław: Dolnośląskie Wydawnictwo Edukacyjne, 2012, s. 50. ISBN 978-83-7125-225-9.
↑ Krystian L. Chrzan: Ćwiczenia w laboratorium wysokich napięć. Wrocław: Dolnośląskie Wydawnictwo Edukacyjne, 2012, s. 115. ISBN 978-83-7125-225-9.

[1] Irena Wasiak: Elektroenergetyka w zarysie. Przesył i rozdział energii elektrycznej. Łódź: 2010, s. 29. ISBN 978-83-924261-7-2.

[2] Krystian L. Chrzan: Ćwiczenia w laboratorium wysokich napięć. Wrocław: Dolnośląskie Wydawnictwo Edukacyjne, 2012, s. 50. ISBN 978-83-7125-225-9.

[3] Krystian L. Chrzan: Ćwiczenia w laboratorium wysokich napięć. Wrocław: Dolnośląskie Wydawnictwo Edukacyjne, 2012, s. 115. ISBN 978-83-7125-225-9.

[1]

[2]

[3]