Dowód z wiedzą zerową

procedura kryptograficzna

Dowód z wiedzą zerowąprocedura kryptograficzna, w której jedna ze stron potrafi udowodnić drugiej, że dysponuje pewną informacją, bez jej ujawniania[1].

Właściwości takiej procedury są następujące:

  • Jeśli dowodzący dysponuje daną informacją, może zawsze przekonać o tym weryfikującego
  • Jeśli dowodzący nie dysponuje daną informacją, może oszukać weryfikującego, że nią dysponuje, z prawdopodobieństwem dowolnie bliskim zera (chociaż nie równym 0)

Dowody takie znajdują zastosowanie w procesach uwierzytelniania, zwłaszcza gdy równocześnie konieczne jest zapewnienie określonego poziomu anonimowości.

Izomorfizm grafów

edytuj

Nie znamy żadnego algorytmu wielomianowego, który dla danych dwóch grafów izomorficznych   i   znajduje izomorfizm (czyli przyporządkowania między wierzchołkami jednego a drugiego grafu, tak żeby wszystkie krawędzie łączyły takie same wierzchołki) między nimi. Można to wykorzystać w następujący sposób:

  • P twierdzi, że zna izomorfizm między   i  
  • V żąda dowodu
  • P wysyła graf  
  • V wysyła liczbę 1 lub 2
  • P wysyła izomorfizm między   a   lub   zależnie od wybranej przez V liczby
    • Jeśli P zna izomorfizm między   i   generuje   przez dowolną zamianę etykietek wierzchołków któregoś z grafów. Następnie z łatwością może wygenerować izomorfizm do jednego lub drugiego grafu.
    • Jeśli P nie zna izomorfizmu między   i   to nie potrafi znaleźć takiego   żeby mógł zbudować izomorfizm zarówno do   jak i   – gdyby znał taki   mógłby zbudować izomorfizm między   a  

Znajomość izomorfizmu między   a   lub   jeśli nie zna on drugiego izomorfizmu, nie ułatwia mu w żaden sposób zadania znalezienia izomorfizmu między   a  

Przypisy

edytuj
  1. Bruce Schneier: Kryptografia dla praktyków. Protokoły, algorytmy i programy źródłowe w języku C. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 2002, s. 149–161. ISBN 83-204-2678-2.

Bibliografia

edytuj