Dom Tramwajarza w Poznaniu
Dom Tramwajarza w Poznaniu – środowiskowy kompleks kulturalno-mieszkalny w stylu neobarokowym, wzniesiony w latach 1925–1927 na poznańskich Jeżycach.
 nr rej. 985/Wlkp/A z 17.05.2016
| |
 Widok ogólny od ul. Słowackiego | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Słowackiego 19/21 |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt | |
| Inwestor | |
| Rozpoczęcie budowy | |
| Ukończenie budowy | |
| Właściciel |
Miasto Poznań |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie Poznania  | |
 52°24′37″N 16°54′30″E/52,410278 16,908333
| |
| Strona internetowa | |
Charakterystyka
edytujZostał zbudowany na podstawie projektu Adama Ballenstaedta, z wystrojem rzeźbiarskim Mieczysława Lubelskiego. Oprócz nawiązań do baroku w zdobieniu fasady pojawiają się ślady prądów ekspresjonistycznych. Marcin Libicki uważa dekorację tego budynku za niemal doskonały przykład zdobnictwa neobarokowego[1].
Na kompleks, zaprojektowany dla pracowników Poznańskiej Kolei Elektrycznej (dziś MPK Poznań), składają się trzy gmachy:
- centralny (ul. Słowackiego 19/21), mieszczący instytucje kultury: salę widowiskową, sale warsztatowe, restaurację "Tramwajarz",
- boczne (ul. Reya 5 i Kochanowskiego 8), w których umieszczono mieszkania pracownicze.
Przez wiele dziesięcioleci Dom Tramwajarza był miejscem integracji wielu pokoleń poznańskich pracowników komunikacji miejskiej. W sali widowiskowej (klubowej) działało od 28 listopada 2002[2] kino studyjne Amarant, dostępne publicznie (pierwszym seansem był Rejs w reżyserii Marka Piwowskiego[2]). Miało 80 miejsc[2]. Z uwagi na niską frekwencję, zostało zamknięte w styczniu 2010 (krzesła pochodziły ze zburzonego w 2002, kina Bałtyk na Kaponierze). Obecnie Dom Tramwajarza należy do Miasta Poznania. Od dnia 21 marca 2015 do 31 lipca 2017 operatorem budynku była Fundacja Centrum Amarant, prowadząca w jego wnętrzu działalność kulturalną[3][4]. Od 1 sierpnia 2017 operatorem budynku została Estrada Poznańska[5].
W budynku mają także swoją siedziby: Orkiestra Miejska i Rada Osiedla Jeżyce[6].
Wewnątrz budynku znajduje się dębowa tablica poświęcona poległym, straconym i zmarłym pracownikom Miejskiej Poznańskiej Kolei Elektrycznej[7].
Obiekt znajduje się pod opieką Miejskiego Konserwatora Zabytków jako Zespół Domu Tramwajarza Poznańskiej Kolei Elektrycznej (bez wpisu do rejestru zabytków).
Zobacz też
edytujW pobliżu znajdują się:
- Zajezdnia tramwajowa przy ulicy Gajowej w Poznaniu
- Kamienica przy ul. Reja 2 (dawniej własność PKE)
- Gmach I Oddziału ZUS w Poznaniu
- Izba Rolnicza w Poznaniu
- Rynek Jeżycki i plac Adama Asnyka
Ponadto:
Przypisy
edytuj- ↑ bibliografia, poz. 3
- ↑ a b c Ruszyło kino "AMARANT", w: Z Życia MPK Poznań, nr 18(683)/2002, s. 1, ISSN 0329-6637
- ↑ Co dalej z Centrum Amarant? :: Komisje Rady Miasta - Biuletyn Miejski - Poznan.pl [online], www.poznan.pl [dostęp 2017-01-30].
- ↑ Centrum Amarant [online], www.centrum-amarant.pl [dostęp 2017-01-30] (pol.).
- ↑ Kajetan Kurkiewicz, Wyborcza.pl [online], poznan.wyborcza.pl, 29 czerwca 2017 [dostęp 2017-10-11].
- ↑ OSIEDLE JEŻYCE - bip.poznan.pl [online], bip.poznan.pl [dostęp 2020-02-21] (pol.).
- ↑ Jarosław Mulczyński: Historia pisana na murach w: Kronika Miasta Poznania 2/2001, s. 257; on-line: [1]
Bibliografia
edytuj- Atlas architektury Poznania, Janusz Pazder (red.), Aleksandra Dolczewska, Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2008, s. 267, ISBN 978-83-7503-058-7, OCLC 316600366.
- Włodzimierz Łęcki, Piotr Maluśkiewicz, Poznań od A do Z, KAW, Poznań, 1986, ss.30-31, ISBN 83-03-01260-6
- Marcin Libicki, Poznań - przewodnik, wyd. Gazeta Handlowa, Poznań, 1997, ss.239-240, ISBN 83-902028-4-0
- Poznań - atlas aglomeracji 1:15.000, wyd. CartoMedia/Pietruska & Mierkiewicz, Poznań, 2008, ISBN 978-83-7445-018-8
- Sylwia Wilczak, Pożegnanie z Amarantem, w: Gazeta Wyborcza, nr z 29.1.2010, ISSN 0860-908X
- Beata Marcińczyk, Katarzyna Fertsch, Dom Tramwajarza z orkiestrą MPK, Głos Wielkopolski, nr z 3.2.2010, ISSN 1898-3154