Dolna Bretania
Dolna Bretania (br. Breizh Izel, fr. Basse-Bretagne) – określenie części Bretanii położonej na zachód od francuskiej miejscowości Ploërmel, gdzie język bretoński oraz kultura związana z tym językiem ma większe oddziaływanie, niż w przypadku Górnej Bretanii, w której dominuje oddziaływanie kultury oraz języków romańskich, w tym języka gallo. W szkołach Dolnej Bretanii nauczano języka bretońskiego przez około 130 lat – od lat 30 XIX wieku do mniej więcej roku 1960[1].
Nazwa Dolna Bretania może być myląca, gdyż średnia wysokość tego obszaru nad poziomem morza jest większa niż średnia określona dla Górnej Bretanii. Nie wysokość zatem zadecydowała o tym określeniu. W tradycji języka starofrancuskiego określenie „haut” (wysoki) oznacza położony w pobliżu stolicy prowincji, natomiast „bas” – położony z dala od stolicy prowincji. Ta zasada sprawdza się i w tym przypadku – miejscowości Dolnej Bretanii są bowiem położone w większej odległości od stolicy regionu, którą jest Rennes.
Największym miastem Dolnej Bretanii jest Brest, położony na wybrzeżu Oceanu Atlantyckiego, liczący 14 1303 (2010)[2] mieszkańców, który jest zarazem drugim co do wielkości miastem w całej Bretanii (po Rennes w Górnej Bretanii).
Przypisy
edytuj- ↑ Fañch Broudic: Le breton : une langue en questions. Brest: 2007. ISBN 978-2-911210-71-9.
- ↑ La démographie de Brest. linternaute.com. [dostęp 2013-11-19]. (fr.).
Bibliografia
edytuj- Fañch Broudic: A la recherche de la frontière. La limite linguistique entre Haute et Basse-Bretagne aux XIXe et XXe siècles. Brest: 1997. ISBN 2-906373-44-3.
- Fañch Broudic: Histoire de la langue bretonne. Rennes: 1999. ISBN 2-7373-2495-5.
- Fañch Broudic: Qui parle breton aujourd'hui? Qui le parlera demain?. Brest: 1999. ISBN 2-86775-185-3.