Dog z Majorki

Dog z Majorki
Inne nazwy	hiszp. ca de bou, perro dogo mallorquín, perro de presa mallorquin,; bojowy pies z Majorki
Kraj patronacki	Hiszpania
Kraj pochodzenia	Baleary
	Wymiary
Wysokość	55–58 cm (psy),; 52–55 cm (suki)
Masa	35–38 kg (psy),; 30–34 kg (suki)
	Klasyfikacja
FCI	Grupa II, sekcja 2.1,; wzorzec nr 249
UKC	Grupa 1 – Guardian Dog (wzorzec według FCI)
	Wzorce rasy
	FCI;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Dog z Majorki (oryginalna nazwa ca de bou) – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie doga, wyhodowana w XVII wieku na Balearach. Pierwotnie przeznaczona była do szczucia byków i do walki z psami. Współcześnie pełni rolę psa stróżującego i psa-towarzysza. Nie podlega próbom pracy^[2].

Rys historyczny

Przodków współczesnego ca de bou hodowano na Balearach pomiędzy 1270–1570^[3], w czasach wielkich wypraw morskich. W portowych zakątkach urządzano walki psów, w których o życie walczyły miejscowe psy Hiszpanów ca de bestiar z przyjezdnymi buldogami angielskimi. W pewnym momencie skrzyżowano te dwie rasy i zaczęto hodować jako nową, niezależną linię. Psów nowo powstałej rasy zaczęto także używać na tradycyjnych hiszpańskich placach boju, czyli do walki z bykami – wtedy powstała nazwa rasy: ca de bou, czyli pies na byki.

Głowa samca ca de bou

Gdy zakazano walk psów z bykami, ca de bou przestały cieszyć się popularnością wśród Hiszpanów. Rasa zaczęła zanikać, do czasu aż hiszpańscy hodowcy przypomnieli sobie o niej. Wtedy też odrodzili rasę, która została uznana przez FCI w 1965 roku pod nazwą perro de presa mallorquin. Od 1977 roku oficjalna nazwa rasy, zaakceptowana przez FCI brzmi „Perro Dogo Mallorquin” (dog z Majorki^[4]) lub „Ca de Bou”.

Klasyfikacja FCI

W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy II – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcja 2.1 – Molosy typu mastifa^[4].

Zachowanie i charakter

Pies jest zrównoważony i spokojny, potrafi dobrze współpracować z człowiekiem, jest wierny i oddany, lubi towarzyszyć dzieciom. Wymaga konsekwentnego prowadzenia, bez przyuczania do agresji. Jak najwcześniej powinien być przyzwyczajany do obecności innych zwierząt.

Popularność

Ta sekcja od 2011-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

Ca de bou nie jest rasą popularną chociaż ma stałe grono miłośników. Dzięki hodowcom zainteresowanym wystawami rasa przeżywa odrodzenie^[3], a hodowcy dokładają starań by wrócić do jedynego poprawnego typu jakim jest ca de bou, który można zobaczyć na Monografikach (specjalistycznych wystawach klubowych) organizowanych na Majorce. W roku 2010 miała miejsce I Krajowa Wystawa Dogów z Majorki w Legnickim Polu (a zarazem III Copa Internacional del Ca de Bou) sędziowana przez specjalistę, wieloletniego hodowcę i prezydenta klubu rasy – Sergio Gual Fournier, na którą zgłoszonych zostało aż 46 psów tej rasy z 6 krajów.

Klub rasy w Polsce

W Polsce nie ma odrębnego klubu rasy – ca de bou jest rasą podlegającą pod Polski Klub Molosa. Delegatem wyznaczonym przez Club Espanol del Ca de Bou z siedzibą na Majorce została Agnieszka Frańczak.

Prawo

W Polsce pies z Majorki został ujęty w wykazie ras psów uznawanych za agresywne^[5].

Przypisy

↑ Wzorzec rasy nr 249 (FCI Standard N° 249) (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce - Zarząd Główny
↑ Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 106.
↑ ^a ^b Bruce Fogle: Wielka encyklopedia : Psy [Encyclopedia of the dog]. (tłum.) Marcin Gorazdowski. Warszawa: MUZA SA, 1996, s. 238. ISBN 978-83-7319-815-9.
↑ ^a ^b Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras. (pdf)
↑ Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003 r. w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne (Dz.U. z 2003 r. nr 77, poz. 687)

Bibliografia

Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 192. ISBN 83-7073-122-8.

[Wz249-1] Wzorzec rasy nr 249 (FCI Standard N° 249) (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce - Zarząd Główny

[IEPR-2] Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 106.

[Fogle-3] Bruce Fogle: Wielka encyklopedia : Psy [Encyclopedia of the dog]. (tłum.) Marcin Gorazdowski. Warszawa: MUZA SA, 1996, s. 238. ISBN 978-83-7319-815-9.

[ZKwP-4] Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras. (pdf)

[r2003-5] Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003 r. w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne (Dz.U. z 2003 r. nr 77, poz. 687)

[2]

[1]

[3]

[4]

[5]