Dionizy (Ilijević)

Dionizy, nazwisko świeckie Ilijević (ur. 1838 w Kopilovcach, zm. 30 marca 1894 w Konstantynopolu) – serbski biskup prawosławny.

Dionizy

Dionisije

Biskup zwornicko-tuzlański
Kraj działania	Imperium Osmańskie
Data i miejsce urodzenia	1838 Kopilovci
Data i miejsce śmierci	30 marca 1894 Konstantynopol
Biskup zwornicko-tuzlański
Okres sprawowania	1872–1891
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Patriarchat Konstantynopolitański
Śluby zakonne	do 1865
Diakonat	1854
Prezbiterat	1855
Chirotonia biskupia	1865

Życiorys

Jego ojciec Ilija Ilijević był Serbem, matka, Wasiliki, Greczynką. Wychował się w duchu serbskim, wykształcenie teologiczne uzyskał jednak w greckojęzycznej szkole Patriarchatu Konstantynopolitańskiego na wyspie Chalki. W 1854 został wyświęcony na diakona, zaś rok później – na kapłana. Był dziekanem (namiestnikiem biskupim) w dekanacie Berkovicy.

W 1865 został wyświęcony na biskupa i mianowany ordynariuszem eparchii zwornicko-tuzlańskiej. Jego praca duszpasterska była wysoko ceniona przez Synod Patriarchatu Konstantynopolitańskiego, dzięki czemu w 1868 został przeniesiony na bardziej prestiżową katedrę Dabaru i Bośni, zachowując zarząd dotychczasowej eparchii. Szybko popadł jednak w konflikt z wiernymi serbskimi z Sarajewa i w 1871 Synod pozbawił go katedry. Na prośbę dawnych współpracowników z eparchii zwornicko-tuzlańskiej wrócił w 1872 do Tuzli.

Rusofilskie poglądy Dionizego i jego silne zaangażowanie w serbski ruch narodowy sprawiły, że po rozpoczęciu okupacji Bośni i Hercegowiny przez Austro-Węgry szybko popadł w konflikt z austriacką administracją. Sprzeciwiał się wprowadzaniu do ksiąg liturgicznych formuł modlitwy za władze Austro-Węgier i zerwaniu podległości kanonicznej od Patriarchatu Konstantynopolitańskiego. W rezultacie 12 maja 1891 został zmuszony do ustąpienia z urzędu. Hierarcha wyjechał do Belgradu, stamtąd do Niszu, ostatecznie emigrował do Konstantynopola, gdzie pozostał do końca życia.