Didier Reynders
Didier Reynders (ur. 6 sierpnia 1958 w Liège) – belgijski i waloński polityk, przewodniczący Ruchu Reformatorskiego, minister i wicepremier, członek Komisji Europejskiej.
.jpg) Didier Reynders (2024) | |
| Data i miejsce urodzenia |
6 sierpnia 1958 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
polityk |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
minister finansów (1999–2011), wicepremier (2004–2011, 2014–2019), minister spraw zagranicznych (2011–2019), minister obrony (2018–2019), komisarz europejski (2019–2024) |
| Partia | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujUkończył studia prawnicze na Uniwersytecie w Liège oraz filologię klasyczną w Institut Saint Jean Berchmans w tym samym mieście. W pierwszej połowie lat 80. prowadził prywatną praktykę prawniczą. Zajmował później stanowisko dyrektora generalnego w administracji regionalnej Walonii. W latach 1986–1991 był prezesem SNCB/NMBS, belgijskiego przewoźnika kolejowego. Od 1987 do 1988 pełnił też funkcję szefa gabinetu politycznego urzędującego ministra sprawiedliwości.
W 1988 uzyskał mandat radnego Liège. W 1992 objął mandat posła do belgijskiej federalnej Izby Reprezentantów. Reelekcję uzyskiwał w kolejnych wyborach w 1995, 1999, 2003, 2007, 2010, 2014 i 2019[1].
W 1999 został ministrem finansów w gabinecie Guya Verhofstadta. W 2004 dodatkowo objął stanowisko wicepremiera. Został wówczas również przewodniczącym Ruchu Reformatorskiego, frankofońskiej federacyjnej partii liberalnej. Funkcję tę pełnił do 2011, kiedy to zastąpił do Charles Michel. Stanowiska wicepremiera oraz ministra finansów zajmował także w kolejnych rządach z chadeckimi premierami (2008–2011). Od 2007 odpowiadał również za reformę instytucjonalną.
W grudniu 2011 został ministrem spraw zagranicznych w gabinecie, na czele którego stanął Elio Di Rupo[2]. Pozostał na dotychczasowym stanowisku również w nowym rządzie utworzonym w październiku 2014, obejmując ponownie funkcję wicepremiera[3]. W grudniu 2018 został ponadto ministrem obrony[4]. Utrzymał te stanowiska, gdy w październiku 2019 na czele przejściowego gabinetu stanęła Sophie Wilmès[5].
We wrześniu 2019 belgijskie media ujawniły protokół przesłuchania byłego agenta belgijskiego wywiadu, który zarzucił Didierowi Reyndersowi przestępstwa korupcji i prania brudnych pieniędzy[6]. Prokurator umorzył postępowanie jeszcze w tym samym miesiącu wobec niestwierdzenia przestępstwa[7].
Didier Reynders zakończył pełnienie funkcji rządowych w związku z dołączeniem do Komisji Europejskiej kierowanej przez Ursulę von der Leyen (z kadencją od 1 grudnia tegoż roku). Został w jej ramach powołany na komisarza do spraw sprawiedliwości[8]. W czasie piastowania tego stanowiska wielokrotnie krytycznie wyrażał się o działaniach władz krajowych w Polsce i Węgrzech, zarzucając im naruszanie reguły praworządności[9] i działania niezgodne z zasadami państwa prawa[10], w tym zwłaszcza w zakresie wymiaru sprawiedliwości[11]. Zarzucał również, że Polska podważa zasady funkcjonowania Unii Europejskiej, a władza wykonawcza w tym państwie członkowskim kwestionuje prymat prawa unijnego nad prawem krajowym[12]. W 2021 na nieformalnym posiedzeniu ministrów sprawiedliwości państw UE zasygnalizował, że Komisja Europejska rozważa możliwość podjęcia kroków prawnych wobec Polski w celu ochrony zagrożonego porządku prawnego, a także zadeklarował kontynuowanie działań przeciwko Polsce oraz Węgrom w uprzednio wszczętych postępowaniach[9][13]. We wrześniu tego samego roku publicznie uzasadniał wystąpienie Komisji Europejskiej do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej o nałożenie kar finansowych na Polskę za nieprzestrzeganie decyzji TSUE nakazującej natychmiastowe zawieszenie działalności Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego[14][15]. W KE zasiadał do końca kadencji w 2024.
W grudniu 2024, wkrótce po zakończeniu pełnienia funkcji komisarza i utracie immunitetu, został przesłuchany w postępowaniu dotyczącym prania pieniędzy; funkcjonariusze belgijskiej policji dokonali także przeszukań kilku należących do niego nieruchomości[16].
Odznaczenia
edytujOdznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą (2015)[17] i Wielkim (2015)[18] Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej.
Przypisy
edytuj- ↑ Voici les élus qui composent la Chambre. lavenir.net, 27 maja 2019. [dostęp 2021-09-09]. (fr.).
- ↑ La composition officielle du gouvernement Di Rupo Ier. lalibre.be, 5 grudnia 2011. [dostęp 2021-09-09]. (fr.).
- ↑ Wie is wie in de regering-Michel?. standaard.be, 10 października 2014. [dostęp 2021-09-09]. (niderl.).
- ↑ Overzicht: dit is de nieuwe Belgische regering. demorgen.be, 9 grudnia 2018. [dostęp 2021-09-09]. (niderl.).
- ↑ Koning Filip benoemt Sophie Wilmès tot premier. hln.be, 27 października 2019. [dostęp 2021-09-09]. (niderl.).
- ↑ Le parquet enquête sur des allégations de corruption visant Didier Reynders. lecho.be, 14 września 2019. [dostęp 2021-09-10]. (fr.).
- ↑ Allégations de corruption à l'encontre de Didier Reynders: le procureur du Roi décide de classer sans suite. lalibre.be, 27 września 2019. [dostęp 2021-09-10]. (fr.).
- ↑ Kandydaci na komisarzy. ec.europa.eu, 2019. [dostęp 2019-11-27].
- ↑ a b Bernd Riegert: Zaostrza się spór Brukseli z Polską i Węgrami o praworządność. dw.com, 16 lipca 2021. [dostęp 2021-09-09].
- ↑ Komisarz Reynders: zalecę Komisji Europejskiej pozwanie Polski do TSUE za ustawę dyscyplinującą. rp.pl, 6 marca 2020. [dostęp 2021-09-09].
- ↑ Komisarz KE zatroskany polską praworządnością. Mówi o „środkach nacisku”. dorzeczy.pl, 2 października 2020. [dostęp 2021-09-09].
- ↑ Didier Reynders: Polska podważa zasady funkcjonowania UE. rp.pl, 21 czerwca 2021. [dostęp 2021-09-09].
- ↑ Unijny komisarz chce podjąć działania wobec Polski ws. praworządności. wprost.pl, 16 lipca 2021. [dostęp 2021-09-09].
- ↑ Komisarz Didier Reynders: presja na Polskę będzie rosła. onet.pl, 9 września 2021. [dostęp 2021-09-09].
- ↑ Didier Reynders: ze strony polskich władz nie ma intencji wypełnienia wyroków TSUE. polsatnews.pl, 7 września 2021. [dostęp 2021-09-09].
- ↑ Didier Reynders podejrzany o pranie brudnych pieniędzy. Policja przeprowadziła naloty. rp.pl, 4 grudnia 2024. [dostęp 2024-12-04].
- ↑ M.P. z 2015 r. poz. 309
- ↑ M.P. z 2015 r. poz. 1223
Bibliografia
edytuj- Qui suis-je?. didierreynders.be. [dostęp 2018-09-04]. (fr.).
- Didier Reynders – Ministre des Finances. minfin.fgov.be. [dostęp 2013-04-24]. (fr.).