Dibenzoksazepina

Dibenzoksazepina
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
	dibenzo[b,f][1,4]oksazepina
	Inne nazwy i oznaczenia
	CR
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C13H9NO
Masa molowa	195,22 g/mol
Wygląd	żółte kryształy lub brązowy proszek piekącym zapachu
	Identyfikacja
Numer CAS	257-07-8
PubChem	9213
SMILES
	C1(C=CC=C2)=C2OC(C=CC=C3)=C3N=C1
InChI
	InChI=1S/C13H9NO/c1-3-7-12-10(5-1)9-14-11-6-2-4-8-13(11)15-12/h1-9H
	InChIKey
	NPUACKRELIJTFM-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
	Gęstość
	1,56 g/cm³; ciało stałe
	Rozpuszczalność w wodzie
	praktycznie nierozpuszczalny
	w innych rozpuszczalnikach
	rozpuszczalny w glikolu polipropylenowym, benzenie, chloroformie i CCl4
Temperatura topnienia	72 °C
Temperatura wrzenia	335 °C
Prężność pary	0,00059 mmHg (20 °C)
Niebezpieczeństwa
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji; według kryteriów GHS są niedostępne.
Temperatura zapłonu	188 °C
Numer RTECS	HQ3950000
Dawka śmiertelna	LD50 26 mg/kg (szczur, dożylnie)
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Dibenzoksazepina (CR) – organiczny związek chemiczny, silnie drażniący bojowy środek trujący, lakrymator.

Po raz pierwszy otrzymali go Higginbottom i Suchitzsky w Salford College of Technology w 1962^[3]. W 1973 r. został wprowadzony do uzbrojenia brytyjskiej armii. Był stosowany w Irlandii Północnej w okresie wojny domowej.

Jest substancją o wystarczającej odporności termicznej do zastosowania w mieszaninach pirotechnicznych. CR wykazuje bardzo silne działanie na błony śluzowe oczu, dróg oddechowych oraz skórę. W postaci aerozolu wywołuje silne łzawienie, kaszel, kichanie i okresową ślepotę (15–30 minut^[3]). Naskórna dawka rzędu kilku miligramów powoduje, oprócz podrażnienia, powstawania drobnych pęcherzy. Silne podrażnienie skóry (występuje przy dawkach ok. 20 mg) powoduje niezwykle dotkliwy piekący ból. CR działa około 6 razy silniej niż CS i 30 razy silniej, niż CN^[3].

Przypisy

↑ D. HankD.H. Ellison D. HankD.H., Handbook of Chemical and Biological Warfare Agents, wyd. 2, Boca Raton: CRC Press, 2008, s. 417, ISBN 978-0-8493-1434-6 (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Steven L.S.L. Hoenig Steven L.S.L., Compendium of Chemical Warfare Agents, New York: Springer, 2007, s. 150, ISBN 978-0-387-34626-7 (ang.).
↑ ^a ^b ^c OMEGA Foundation, Manchester, UK: Crowd Control Technologies: An Assessment Of Crowd Control Technology Options For The European Union. Luksemburg: Parlament Europejski, 2000.

Bibliografia

1000 słów o chemii i broni chemicznej, ZygfrydZ. Witkiewicz (red.), Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987, ISBN 83-11-07396-1, OCLC 19360683 .

[Ellison-1] D. HankD.H. Ellison D. HankD.H., Handbook of Chemical and Biological Warfare Agents, wyd. 2, Boca Raton: CRC Press, 2008, s. 417, ISBN 978-0-8493-1434-6 (ang.).

[Hoenig-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Steven L.S.L. Hoenig Steven L.S.L., Compendium of Chemical Warfare Agents, New York: Springer, 2007, s. 150, ISBN 978-0-387-34626-7 (ang.).

[eu-3] OMEGA Foundation, Manchester, UK: Crowd Control Technologies: An Assessment Of Crowd Control Technology Options For The European Union. Luksemburg: Parlament Europejski, 2000.

[1]

[2]

[3]