Diafanoskopia czaszki

Diafanoskopia czaszki, transiluminacja czaszki (ang. skull diaphanoscopy, transillumination of the skull) – nieinwazyjna metoda diagnostyczna znajdująca zastosowanie u pacjentów pediatrycznych z podejrzeniem choroby ośrodkowego układu nerwowego.

Opis metody

Diafanoskopia czaszki polega na prześwietleniu jej sklepienia w zaciemnionym pomieszczeniu silnym źródłem światła, przystawionym najczęściej do przedniego ciemiączka. Pokrywy czaszki noworodka i niemowlęcia są cienkie i światło częściowo przechodzi przez tkanki miękkie, tworząc poświatę wokół głowy dziecka.

Zastosowanie

Diafanoskopia znajduje zastosowanie w diagnostyce różnicowej pourazowego obrzęku tkanek miękkich głowy:

wzmożona rozlana transiluminacja sugeruje przedgłowie;
wzmożona transiluminacja ogniskowa spotykana jest w torbieli porencefalicznej lub leptomeningealnej;
zmniejszona rozlana transiluminacja może występować w krwiaku podczepcowym;
zmniejszona ogniskowa transiluminacja towarzyszy na ogół krwiakom podokostnowym^[1].

Diafanoskopia pozwala też szybko rozpoznać wodogłowie u dziecka. U zdrowego niemowlęcia poświata uzyskana diafanoskopią ma szerokość najwyżej 1,5 cm; przy wodogłowiu wewnętrznym jest znacznie szersza (u wcześniaków także, osiągając szerokość do 3,5 cm)^[2]. Inne stany w których można przeprowadzić diafanoskopię to makrocefalia, hydranencefalia, porencefalia, a nawet złamania czaszki i stany niedożywienia^[3].

Diafanoskopia w otorynolaryngologii

Przez odkryciem promieni Röntgena, diafanoskopia była jedną z metod służących do przeświecania niektórych zatok przynosowych: zatoki szczękowej i czołowej. Nieprawidłowe przechodzenie promieni świetlnych świadczyło o zmniejszeniu przestrzeni powietrznej w zatokach spowodowanej najczęściej procesem zapalnych (ostrym jak i przewlekłym) oraz obecnością guza w zatokach.

Historia

Jako pierwszy transiluminację czaszki dziecka z wodogłowiem przeprowadził Richard Bright w 1831 roku. Metodę przez lata udoskonalono i wprowadzono do diagnostyki krwawienia wewnątrzczaszkowego przed upowszechnieniem się metod ultrasonograficznych^[4]. Obecnie ma dosyć ograniczone zastosowanie, mimo swojej nieinwazyjności, niskiego kosztu badania i dużej wartości diagnostycznej.

Przypisy

↑ Rosman NP, Heskowitz J, Carter AP, O'Connor JF. Acute head trauma in infancy and childhood: clinical and radiologic aspects. „Pediat Clin N Amer”. 26, s. 707-736, 1979.
↑ Marco Mumenthaler, Heinrich Mattle Neurologia. Wydanie III polskie, Urban & Partner, Wrocław 2001 ISBN 3-13-380010-8.
↑ Barozzino, T, Sgro, M. Transillumination of the neonatal skull: seeing the light. „JAMC”. 167. 11, s. 1271-1272, 2002.
↑ Donn SM, Sharp MJ, Kuhns LR, Yt JO, Knake JE, Duchinsky BJ. Rapid detection of neonatal intracranial hemorrhage by transillumination. „Pediatrics”. 64, s. 843-847, 1979.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[1] Rosman NP, Heskowitz J, Carter AP, O'Connor JF. Acute head trauma in infancy and childhood: clinical and radiologic aspects. „Pediat Clin N Amer”. 26, s. 707-736, 1979.

[2] Marco Mumenthaler, Heinrich Mattle Neurologia. Wydanie III polskie, Urban & Partner, Wrocław 2001 ISBN 3-13-380010-8.

[3] Barozzino, T, Sgro, M. Transillumination of the neonatal skull: seeing the light. „JAMC”. 167. 11, s. 1271-1272, 2002.

[4] Donn SM, Sharp MJ, Kuhns LR, Yt JO, Knake JE, Duchinsky BJ. Rapid detection of neonatal intracranial hemorrhage by transillumination. „Pediatrics”. 64, s. 843-847, 1979.

[1]

[2]

[3]

[4]