Daszów (Ukraina)

Daszów
Дашів
	; Pałac Potockich
Herb	Flaga
Państwo	Ukraina
Obwód	winnicki
Rejon	hajsyński
Hromada	Daszów
Powierzchnia	7,54 km²
Populacja ; • liczba ludności	; 4233
Nr kierunkowy	+380 4345
Kod pocztowy	22740
	Położenie na mapie obwodu winnickiego Daszów
	Położenie na mapie Ukrainy Daszów
	49°00′17″N 29°25′40″E/49,004722 29,427778
	Multimedia w Wikimedia Commons

Daszów (ukr. Дашів, Dasziw) – osiedle typu miejskiego na Ukrainie, w obwodzie winnickim, nad Sobem, siedziba hromady.

Historia

Mapa województwa bracławskiego z 1648 r. Dasuf zaznaczony jako miejscowość na południe od Kalnika (w centralnej części mapy)

W czasach I Rzeczypospolitej miejscowość leżała w granicach województwa bracławskiego. W 1627 roku było to miasto prywatne należące do kasztelana krakowskiego Jerzego Zbaraskiego^[1]. W XVIII w. był częścią rozległych posiadłości Szczęsnego Potockiego na wschodnim Podolu. W późniejszych latach był majątkiem hrabiego Wacława Seweryna Rzewuskiego, a w 1831 stoczono tu pierwszą znaczącą bitwę powstania listopadowego na Podolu. W bitwie brał udział Wacław Seweryn Rzewuski. Po powstaniu klucz daszowski uległ konfiskacie, a następnie przeszedł w posiadanie Włodzimierza hr. Potockiego, syna Włodzimierza^[2].

W zaborze rosyjskim miejscowość była siedzibą gminy Daszow(inne języki) w powiecie lipowieckim guberni kijowskiej.

Podczas okupacji hitlerowskiej, w lipcu 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 1000 osób. 20 grudnia 1941 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowali^[3].

Zabytki

Pałac Potockich(inne języki)^[4] – pałac wybudowany na początku XIX w. przez Józefa Wincentego Platera odbudowany po pożarze z 1831 r. przez Włodzimierza Potockiego po 1850 r.^[5] W części centralnej piętrowy, zwieńczony tympanonem; nakryty dachem dwuspadowych szczytem do frontu. Skrzydła parterowe, na wysokiej podmurówce, również kryte dachem dwuspadowym. Od frontu arkadowy portyk z sześcioma kolumnami podtrzymującymi balkon z balustradą. Do pałacu prowadzą dwubiegowe schody z balustradą rozchodzące się od środka na boki. W roku 2016 dwór z zewnątrz był dobrze zachowany^[6].

Przypisy

↑ Latyfundia książąt Zbaraskich w XVI i XVII wieku, w: Przegląd Nauk Historycznych 2009, R. VIII, nr 1, s. 66.
↑ Pamiętniki Tadeusza Bobrowskiego
↑ Geoffrey P.G.P. Megargee Geoffrey P.G.P. (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1524 .
↑ Antoni Urbański: Z czarnego szlaku i tamtych rubieży: zabytki polskie przepadłe na Podolu, Wołyniu, Ukrainie. Warszawa: 1928, s. 119.
↑ RomanR. Aftanazy RomanR., Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 10: Województwo bracławskie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1996, s. 79-86, ISBN 83-04-04314-9, ISBN 83-04-03701-7 (całość) .
↑ Dmytro Antoniuk, Po byłych majątkach Potockich i Jaroszyńskich.

Literatura

Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, Tom X (Województwo Bracławskie), Daszów, s. 79-

[1] Latyfundia książąt Zbaraskich w XVI i XVII wieku, w: Przegląd Nauk Historycznych 2009, R. VIII, nr 1, s. 66.

[2] Pamiętniki Tadeusza Bobrowskiego

[3] Geoffrey P.G.P. Megargee Geoffrey P.G.P. (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1524 .

[Memento1-4] Antoni Urbański: Z czarnego szlaku i tamtych rubieży: zabytki polskie przepadłe na Podolu, Wołyniu, Ukrainie. Warszawa: 1928, s. 119.

[Aftanazy-5] RomanR. Aftanazy RomanR., Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 10: Województwo bracławskie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1996, s. 79-86, ISBN 83-04-04314-9, ISBN 83-04-03701-7 (całość) .

[6] Dmytro Antoniuk, Po byłych majątkach Potockich i Jaroszyńskich.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]